Αμέσως μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας το διαδίκτυο πήρε φωτιά. Όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημύρισαν με σχετικές αναρτήσεις και επινίκια ή αντιδικίες μεταξύ εικονικών «φίλων» και «αντιπάλων». Παρακολουθώντας όσα γράφονταν έβλεπες κυρίως δύο ειδών αντιδράσεις. Είτε εκδήλωση μεγάλου ενθουσιασμού και υπέρμετρης θετικής προσδοκίας για την πορεία της χώρας στο μέλλον, είτε κατακραυγή και πικρόχολα σχόλια περί «νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη». Μου έκανε εντύπωση ότι έλειπαν οι χλιαρές και αδιάφορες αντιδράσεις από τον κόσμο, που πολλοί αρχικά ανέμεναν για ένα κόμμα το οποίο δυο μήνες πριν υπέστη ένα απίστευτο φιάσκο, με την ακύρωση των εκλογών του Νοεμβρίου κι έφτασε πολύ κοντά στην διάλυση.
Αυτή ήταν μια πρώτη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι ανατάραξε τα νερά που είχαν λιμνάσει εδώ και πολύ καιρό για την Ν.Δ. και έφερε αέρα αλλαγής και ανανέωσης σε ένα (μέχρι χτες) γερασμένο κόμμα.
Επίσης, όποιος παρακολούθησε τα σχόλια όσων υποστηρίζουν την Κυβέρνηση, αλλά και των ίδιων των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, θα διέκριναν σε αυτά μια ενόχληση και μια υποβόσκουσα ανησυχία, που κατέληγε πάντα στον ξεπερασμένο και χιλιοειπωμένο χαρακτηρισμό (της δεκαετίας του '80)«νεοφιλελεύθερος». Μάλλον δε βγήκε το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν και υποστήριζαν αναφανδόν, ακόμα και μέσα από τα κομματικά μέσα επικοινωνίας τους. Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος της ήττας Μεϊμαράκη, ότι η μεγάλη πλειοψηφία της Ν.Δ. δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση συνεργασία ή συναίνεση με τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ούτε καν υποψία αυτού.
Στην ήττα μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρεται να είχε και η υποστήριξη Καραμανλή προς την υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, ο οποίος θεωρήθηκε ότι κινεί τα νήματα υπογείως και προσπαθεί να διατηρήσει τους «τίτλους ιδιοκτησίας» του κόμματος, όπως και να διασώσει όλο το παλιό στελεχιακό δυναμικό που διαχειρίστηκε τη Ν.Δ. τα τελευταία 20-30 χρόνια. Και όλα αυτά μέσω διαρροών, κύκλων και συμφωνιών πίσω από πόρτες. Η υποστήριξη Καραμανλή συνδέθηκε κι αυτή με την πιθανολογούμενη συνεργασία Ν.Δ./ΣΥΡΙΖΑ και απομάκρυνε τον κόσμο της Ν.Δ. που επιθυμούσε σκληρή αντιπολίτευση προς την Κυβέρνηση αλλά και ανανέωση στο κόμμα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με έναν καθαρό πολιτικό λόγο και μια σοβαρή προεκλογική εκστρατεία, κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες και τα προσχώματα. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι της Ν.Δ. είδαν στο πρόσωπό του έναν σύγχρονο, μεταρρυθμιστή, στιβαρό ηγέτη που μπορεί να αντιμετωπίσει στα ίσια τον Αλέξη Τσίπρα και να τον κερδίσει σε μελλοντικές βουλευτικές εκλογές. Αυτή ήταν στην ουσία η πρώτη (έμμεση) πολιτική ήττα του Τσίπρα, που «πόνταρε» αλλά έχασε για πρώτη φορά.
Η περίπτωση Μητσοτάκη έχει πολλές ομοιότητες με την επικράτηση Σημίτη στις επεισοδιακές εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ του 1996 (αν και ήταν μέσω Συνεδρίου), μετά την παραίτηση από την προεδρία του Ανδρέα Παπανδρέου. Με φήμη εκσυγχρονιστή και μεταρρυθμιστή κι αυτός, αντιμετώπισε ως αντίπαλο επίσης έναν πρώην γραμματέα του κόμματος, τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος είχε κι αυτός την υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού αλλά και του περιβάλλοντος του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Τελικά επίσης επικράτησε επειδή θεωρήθηκε ικανότερος να κερδίσει τον Μιλτιάδη Έβερτ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Πραγματικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψηφίστηκε ως ο «αντί-Τσίπρας», αυτός που θεωρήθηκε από τα μέλη της Ν.Δ. ότι θα μπορέσει να «διώξει» από την εξουσία μια κυβέρνηση καταστροφική, ιδεοληπτική και αποτυχημένη. Που θα μπορέσει να αλλάξει τα πάντα σε ένα κόμμα που έχει παραμείνει ίδιο για 40 χρόνια, προσκολλημένο σε μια άλλη ξεπερασμένη εποχή και με τα ίδια περίπου στελέχη της δεκαετίας του '80-'90. Που θα μπορέσει να κυβερνήσει με έναν διαφορετικό τρόπο και να βγάλει την χώρα από το τέλμα και την κρίση, κάνοντας τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και τομές, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος χωρίς φόβο και λαϊκισμό.
Σημαντικό ρόλο στην επικράτηση Μητσοτάκη έπαιξε η διείσδυσή του σε ψηφοφόρους του κεντρώου και φιλελεύθερου χώρου, που χωρίς να είναι μέλη ή ψηφοφόροι της Ν.Δ., σηκώθηκαν από τους καναπέδες στον πρώτο γύρο και γράφτηκαν μέλη για να ψηφίσουν Κυριάκο. Αυτοί έκαναν την διαφορά στον πρώτο γύρο και έδωσαν δυναμική νικητή στην υποψηφιότητά του. Αυτοί θα κάνουν την διαφορά και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές (αν βέβαια ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει τις αλλαγές που υποσχέθηκε και τηρήσει την πολιτική στάση που διακήρυξε).
Από τη διείσδυση του στον κεντρώο χώρο θα υπάρξει μάλλον σημαντική αναδιάταξη προς τα Αριστερά των λοιπών πολιτικών δυνάμεων του κέντρου. Τα κόμματα που κινούνται στο χώρο του μεταρρυθμιστικού κέντρου, κυρίως ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, θα χάσουν πολλούς ψηφοφόρους αλλά και στελέχη. Ειδικά το Ποτάμι που δεν έχει προλάβει να χτίσει τους εκλογικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, θα κινδυνέψει με σοβαρή συρρίκνωση, πληρώνοντας το τίμημα για την ιδεολογική ασάφεια και το θολό μήνυμα που εκπέμπει (π.χ. η διακήρυξη περί Φιλελεύθερης Αριστεράς), το συνεχές « φλερτ» της πρώτης περιόδου με τον Τσίπρα, την αριστερή προέλευση των περισσοτέρων από τους βουλευτές/ευρωβουλευτές του που απομακρύνει τους φιλελεύθερους ψηφοφόρους του, την έλλειψη αποτελεσματικής κομματικής οργάνωσης, το αρχηγο-κεντρικό μοντέλο διακυβέρνησής του. Το γεγονός ότι η Ν.Δ. θα διοργανώσει το έκτακτο συνέδριό της την ίδια εβδομάδα με το Ποτάμι (26 - 28 Φεβρουαρίου), θα στρέψει όλα τα φώτα της δημοσιότητας στη Ν.Δ., κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την διείσδυση του μηνύματος του Ποταμιού προς τους πολίτες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει το άνυδρο πολιτικό τοπίο της χώρας και να συσπειρώσει όλους τους λογικούς πολίτες που επιθυμούν να ζήσουν σε ένα ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος, στο οποίο θα εφαρμόζονται οι κανόνες και οι αρχές των προηγμένων κρατών της Ευρώπης. Ο κρατισμός που κυριάρχησε στην χώρα μεταπολιτευτικά βρίσκεται στο τέλος της ζωής του. Ο μύθος της αριστεράς, που θα έλυνε με έναν «μαγικό » τρόπο όλα μας τα προβλήματα, δοκιμάστηκε πλέον κι αυτός και ήδη βρίσκεται σε διαδικασία κατάρρευσης επίσης.
Ίσως ήρθε ο καιρός να δοκιμάσει η Ελλάδα μετά από 40 χρόνια μια φιλελεύθερη πολιτική στην οικονομία της και να διαλύσει τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Από εδώ και πέρα θα ακούγεται συνεχώς από τους αντιπάλους του Κυριάκου Μητσοτάκη ο όρος «Νεοφιλελευθερισμός», ένας όρος που στην ουσία δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί έναν παλιομοδίτικο τρόπο συκοφάντησης των αρχών του φιλελευθερισμού.
Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα του τι αποτελέσματα φέρνει για τους πολίτες μια φιλελεύθερη οικονομία, κοιτάξτε εδώ ποιες είναι οι χώρες με το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ (δηλαδή πλούτο ανά πολίτη). Θα δείτε ότι όλες οι χώρες που βρίσκονται στις ψηλές θέσεις είναι αυτές που εφαρμόζουν τις αρχές του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης ανταγωνιστικής οικονομίας.
Σε αυτές τις χώρες επιθυμούν να κατευθυνθούν πάση θυσία (ακόμα και ρισκάροντας τη ζωή τους) οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Ποιο λόγο έχουν που ταλαιπωρούνται να πάνε εκεί και δε μένουν στην «αριστερή» φιλόξενη Ελλάδα ή έστω στα πιο κοντινά Βαλκάνια;
Λέτε να μην ξέρουν τι κάνουν; Λέτε να επιζητούν μια χειρότερη ζωή, σε μια μακρινή δυστυχισμένη χώρα, δίχως κοινωνικό κράτος;
Την απάντηση την ξέρουν οι περισσότεροι λογικοί πολίτες αυτής της χώρας και ίσως τώρα αποφάσισαν να το δείξουν και στην κάλπη.
Οι λογικοί πολίτες «αντεπιτίθενται»...