«Σύντροφε» γενικέ γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε αποκαλώ σύντροφο όχι λόγω ιδεολογικής συγγένειας αλλά λόγω της πρώτης μου εργασιακής απασχόλησης ως δημοσιογράφος. Επρόκειτο για δεξιά εφημερίδα, από αυτή που προφανώς εσύ και οι σύντροφοί σου προφανώς θα σιχαινόσασταν. Ίσως και σε κάποιο βαθμό δικαίως, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Συνήθιζαν οι τότε συνάδελφοι να αποκαλούν ο ένας τον άλλον «σύντροφο». Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αλλά δεν είχε και σημασία.
Δε συνηθίζω να γράφω άρθρα. Προτιμώ συνήθως να κάνω ρεπορτάζ και μέσω αυτού να αναδεικνύω πράγματα, πρόσωπα ή γεγονότα. Στρεβλά και μη, από αυτά που εδώ και δεκαετίες απασχολούν το δημόσιο βίο και τα αναδεικνύουμε εμείς οι δημοσιογράφοι μήπως και αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτή τη χώρα προς το καλύτερο. Σήμερα όμως δεν ξέρω πως να στο πω ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι. Κάτι που μου βγήκε αυθόρμητα.
Διάβασα την απάντηση σου στο δημοσίευμα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα». Δεν θα σταθώ στο ύφος της εφημερίδας και στα κατά καιρούς δημοσιεύματα. Το αν είναι κίτρινα δηλαδή ή όχι. Μου είναι αδιάφορο. Και αυτή, όπως όλα τα ΜΜΕ κρίνονται από τους αναγνώστες που καλούνται να την αγοράσουν. Αυτοί επιλέγουν εάν θα επισκεφτούν την ιστοσελίδα της ή αν θα δώσουν τα 3 και τα 4 ευρώ για να την διαβάσουν. Θέλω όμως να σου πω κάποια πράγματα.
Γράφεις στην απάντηση σου για τους αγώνες της Αριστερής οικογένειάς σου. Του παππού σου, της γιαγιάς σου, της μητέρας σου, του πατέρα σου, του αδερφού σου αλλά και εσένα προσωπικά. Μιλάς για διώξεις, για εξορία, για κλειστές πόρτες στη δουλειά, και πολλά άλλα. Δεν αντιλέγω και είναι προς τιμήν της οικογένειάς σου, όπως και το γεγονός ότι είναι αυτοδημιούργητοι όπως λες και ποτέ «δεν ζήτησαν τίποτα από κανέναν ΠΑΣΟΚΟ ή δεξιό τα χρόνια της ευημερίας».
Ήθελα όμως ρε «σύντροφε» να σε ρωτήσω κάτι. Το γεγονός ότι η οικογένειά σου υπέστη διώξεις δεκαετίες πριν, όπως χιλιάδες άλλες οικογένειες που μάτωσαν κυριολεκτικά σε αυτό τον τόπο, με ποιο σκεπτικό σου δίνει το δικαίωμα να διορίσεις την οικογένειά σου στο Δημόσιο και να αμείβεται με κρατικό χρήμα;
Το γεγονός ότι έβαλες πλάτη για το κόμμα σου από πότε θεωρείται «κλειδί» που ξεκλειδώνει τις πόρτες του Δημοσίου για όσους προσέφεραν κατά το παρελθόν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στο κόμμα που πιστεύουν;
Δεν περιμένω απάντηση αλλά ήθελα να σου πω και κάτι ακόμη. Και η γυναίκα μου είναι Αριστερή και με μπαμπά Αριστερό (Δεν είμαι παντρεμένος, άλλωστε μικρή σημασία έχει, αυτό τουλάχιστον εσύ ως Αριστερός θα το καταλάβεις). Σαν και αυτούς που περιγράφεις και συ, που έδωσαν αγώνα στη ζωή τους και για πολλά χρόνια ήταν στο περιθώριο. Σε μιαν άλλη Ελλάδα, σε μια Ελλάδα που κανένας Έλληνας δημοκράτης δεν θέλει να θυμάται.
Τα προηγούμενα χρόνια είδαν και οι δύο με συμπάθεια το κόμμα που εκπροσωπείς. Πίστεψαν ότι θα άλλαζε όλα αυτά τα στρεβλά τα οποία είχαν κακοφορμίσει στην ελληνική κοινωνία. Διορισμούς από το παράθυρο, αναξιοκρατία, ρουσφέτια και ό,τι άλλο έφεραν στην πολιτική ζωή του τόπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί 40 χρόνια. Θυμάμαι τη γυναίκα μου σύντροφε, η οποία είναι άνεργη φιλόλογος εδώ και τρία χρόνια, να κατεβαίνει στις ομιλίες του προέδρου σου πριν γίνει πρωθυπουργός. Όταν υπόσχονταν ότι θα τα αλλάξει όλα και θα δώσει νέα πνοή στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Θυμάμαι που λες να γεννάται μέσα της χαρά, δικαίωση, ελπίδα ότι κάτι τελικά σε αυτό τον τόπο μπορεί να αλλάξει. Πίστεψε στον πρόεδρο σου, στο κόμμα σου σε αυτά που εσύ και οι σύντροφοι σου πρεσβεύατε. Κατέβηκε στο Σύνταγμα ουκ ολίγες φορές. Παρακινούσε και μένα: «Έλα σήκω, πάμε, μπας και αλλάξει κάτι», μου έλεγε. Στήριξε το κόμμα σου ακόμη και στο δημοψήφισμα. Δεν φοβήθηκε, δεν λύγισε. «Δεν έχω να χάσω τίποτα έλεγε. Ό,τι να γίνει ας γίνει». Την ακολούθησα, αλλά ευχόμουν να μην απογοητευθεί, να μην χάσει την ελπίδα της. Σε αυτό όμως «σύντροφε» σήμερα απέτυχες. Την έκανες να σε κατατάξει στη συνείδησή της σαν «μία από τα ίδια». Από αυτά που σιχάθηκε, από αυτά που ζήτησε με την ψήφο της από τον πρόεδρο σου να αλλάξει.
Το απόγευμα θα γυρίσει πάλι στο σπίτι. Θα έχει πάλι κοιτάξει για δουλειά με τη «Χρυσή Ευκαιρία» στο χέρι, χτυπώντας ένα σωρό «πόρτες» δίχως όμως αποτέλεσμα. Σε αυτό είμαι βέβαιος. Ξέρεις σύντροφε στον ιδιωτικό τομέα το να είσαι Αριστερός ή Δεξιός ή Κεντρώος δεν παίζει κανέναν ρόλο. Όπως επίσης και δεν παίζει ρόλο ούτε στο Δημόσιο, εκτός και αν είσαι μέλος κάποιου κομματικού στρατού. Δεν θα σε κουράσω άλλο ρε «σύντροφε». Δεν έχει και νόημα άλλωστε. Διαβάζοντας την απάντηση σου πάντως θυμήθηκα μία φράση του Μάρκ Τουέιν:
«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά». Εύχομαι να είναι το πρώτο. Θα το δεχτώ πιο «ανώδυνα». Γιατί αν είναι το δεύτερο ζήτω που καήκαμε.