Ακόμα πιο αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν στα σκοτεινά όνειρα του μέγα υποβολέα. Θυμάμαι πολύ καθαρά τον εφιάλτη που είδα. Ήμουν στο σπίτι μόνος όταν άκουσα ένα «χάλκινο» ήχο. Τρόμαξα. Έτρεξα να βγω στο μπαλκόνι για να με χτυπήσει ο κρύος αέρας. Με την άκρη του ματιού μου είδα ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη, δε φαινόταν κάποιος να την έχει παραβιάσει. Αποφάσισα να κατέβω προσεκτικά τις σκάλες. Στο βάθος φαινόταν να μπαίνει από κάπου ένα δυνατό, σχεδόν εκτυφλωτικό φως. Πλησίασα και κοίταξα προς τα πάνω. Η καρδιά μου είχε ήδη αρχίσει να χτυπάει γρήγορα και μου φαίνεται είχα ιδρώσει. Χωρίς να κουνηθώ καθόλου, συνειδητοποίησα ότι ήμουν μια ιδέα πριν την κατάσταση πανικού.
Τότε ήταν που ως από μηχανής θεός βρέθηκε μπροστά μου και με άγγιξε. Άρχισε δειλά δειλά να μου μιλάει. Ο τρόπος που με πλησίασε και ο μεστός του λόγος του με γέμισε ελπίδα. Με ανάγκασε να πιστέψω ότι κάτι θα αλλάξει (τόσο όμορφα τα έλεγε). Μου παρουσίασε προτάσεις για την προοδευτική επίλυση των προβλημάτων που μαστίζουν σήμερα την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Μου τόνισε ότι όσα λέει θα έχουν άμεσο αλλά και με μακροπρόθεσμο ορίζοντα υλοποίησης.
Έκατσε δίπλα μου. Δε φορούσε γραβάτα και ο λόγος του δεν ήταν ξύλινος. Μου μίλησε για την συμβολή των συντρόφων του που κινείται στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός προγράμματος που θα είναι ανοιχτό στις εξελίξεις και θα υπηρετεί τους άμεσους πολιτικούς στόχους, χωρίς ωστόσο να είναι αποκομμένο από το όραμα για ένα σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Για να είμαι ειλικρινής δεν πολυκατάλαβα αλλά μέσα στη θολούρα του εφιάλτη που ζούσα έπρεπε από από κάπου να πιαστώ. Είμαι σχεδόν 40 ετών και όσα χρόνια ζω το σύστημα παραμένει ίδιο και απαράλλακτο. Αποφάσισα να τον ακολουθήσω και να πάω μαζί του.
Ένα χρόνο πριν τα πράγματα ήταν οριακά στην Ελλάδα. Ο Υπουργός Οικονομικών έτριξε τα δόντια στον Ντάισελμπλουμ και με έκανε υπερήφανο. Η μικρή Ελλάδα σήκωσε επιτέλους ανάστημα. Πέταξε την τρόικα από τα υπουργεία και είπε κατηγορηματικά ότι δε θα υπογράψει νέο μνημόνιο.
Βγάλαμε και τα κιγκλιδώματα από το Σύνταγμα. Αφοπλίσαμε τους αστυνομικούς. Πήραμε πίσω τις καθαρίστριες, ανοίξαμε πάλι την ΕΡΤ. Όλα ήταν τέλεια.
Στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο όμως δεν ήθελαν να μας τραβήξουν ακόμα την πρίζα. Νιώθαμε ότι από εδώ θα ξεκινήσει η επανάσταση. Περνούσε ο καιρός με διαπραγματεύσεις ωστόσο τα χρήματα τελείωναν.
Ακόμα και τότε όμως είχαμε ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και ήμασταν μαζί του, ακόμα και όταν έκλεισαν τις τράπεζες. Πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρει γιατί είχε το λαό δίπλα του. Βλέπεις έκανε δημοψήφισμα και το κέρδισε. Ο κόσμος είπε ένα γενναίο «ΟΧΙ» που μετατράπηκε δυστυχώς σε «ΝΑΙ».
Θα περάσουν πολλά χρόνια να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της περιόδου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αναγκάστηκαν να υπογράψουν ένα τρίτο πρόγραμμα. Η Κυβέρνηση μεταλλάχθηκε και θύμιζε Αριστερή μόνο κατ΄ όνομα. Υποχρεώνεται να φέρει μνημονιακούς νόμους και αντιμετωπίζει και αυτή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις τις αντιδράσεις του κόσμου. Ενός κόσμου που την πίστεψε ότι θα την βγάλει από τον εφιάλτη. Τώρα έπεσαν οι μάσκες. Τώρα που όλοι είναι μνημονιακοί ποιος θα μας παραμυθιάζει; Τώρα που τελείωσε ο λαϊκισμός ποιος θα πάρει τις αποφάσεις;