Το διεθνές οικονομικό σύστημα δεν φαίνεται να μαθαίνει από τα παθήματα του παρελθόντος. Η βαθιά κρίση που ζούμε δεν είναι βέβαια η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία, αλλά οι γνωστές φούσκες που έσκασαν κι άφησαν πίσω τους εκατομμύρια θύματα θάπρεπε λογικά να μας κάνουν σοφότερους.
Κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί, επιστημονικοί φορείς, ακτιβιστές και κάθε ενδιαφερόμενος έχει πλέον στη διάθεσή του όλα τα στοιχεία και τις αναλύσεις:αιτίες, λόγοι, εκτιμήσεις, αποτελέσματα κοκ, όλα πλέον είναι γνωστά, αλλά ο καθένας τα ερμηνεύει όπως τον βολεύει.
Η παγκοσμιοποίηση προχωρά ακάθεκτη, η τεχνολογία κάνει θαύματα, οι ισορροπίες αλλάζουν, νέες και πολλές εστίες έντασης και ανασφάλειας απειλούν τις κοινωνίες, αλλά τίποτε δεν δείχνει ότι το σύστημα της διεθνούς διακυβέρνησης αλλάζει. Τα χρηματιστήρια συνεχίζουν το παιχνίδι τους σαν να μην συνέβαινε τίποτε, οι απρόσωποι διεθνείς επενδυτές ψάχνουν για ευκαιρίες, τα τρισεκατομμύρια της παράλληλης οικονομίας αυξάνονται, οι τράπεζες εξακολουθούν να επωφελούνται, οι ανισότητες είναι εκρηκτικές σε όλες τις χώρες του πλανήτη και παράλληλα οι επίσημοι θεσμοί συνεχίζουν τον ύπνο τους, εννοώ συνεχίζουν να παράγουν δηλώσεις και σχέδια που δνε εφαρμόζονται.
Γιατί αυτή η αναντιστοιχία; Γιατί αυτή η έλλειψη επαφής, σχέσης, σύνδεσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και την επίσημη εικονική σφαίρα; Φαίνεται ότι η πραγματική οικονομία δεν ενδιαφέρει πλέον του ισχυρούς, τις κυβερνήσεις, τους διεθνείς θεσμούς. Παγιδευμένοι στον κυκεώνα των δεσμεύσεων και των ιδεολογικών αγκυλώσεων έχασαν την επαφή με την πραγματικότητα, έχασαν το ενδιαφέρον για τον πολίτη, τον άνθρωπο, την επιχείρηση. Ασχολούνται με τις δικές τους δεσμεύσεις, τις δικές τους αλχημείες, τον δικό τους κόσμο. Εναν κόσμο εικονικό αλλά σκληρό, έναν κόσμο όπου οι αριθμοί προκαλούν ίλιγγο, όπου η πολιτική και η οικονομία έχουν αυτονομηθεί από τις ανάγκες της κοινωνίας.
Κι όμως η κοινωνία μας ενδιαφέρει κι όχι η απρόσωπες αγορές, η πραγματική οικονομία είναι η βάση: η παραγωγή αγαθών, η μεταποίηση, το τοπικό εμπόριο, οι τοπικές συνέργειες, οι υπηρεσίες στην γειτονιά, την πόλη, το χωριό. Ο άνθρωπος και οι ανάγκες του είναι το κύριο και όχι τα δισεκατομμύρια που γυρίζουν ασταμάτητα και μάλιστα με πρόγραμμα ηλεκτρονικό, χωρίς καν παρέμβαση χειριστή, αλλά που δυστυχώς έχουν τρομερές επιπτώσεις σε όλους μας και κυρίως στα θύματα της κρίσης.
Οι νομπελίστες οικονομολόγοι προειδοποιούν, δείχνουν τα αδιέξοδα, προτείνουν λύσεις: θα βρεθεί μια μέρα κυβέρνηση, διεθνής οργανισμός, ένας ηγέτης, που να νοιαστεί και να συμπαρασταθεί στην πραγματική οικονομία, που θα δώσει προτεραιότητα στον άνθρωπο, στον άνεργο, στον νέο, στην οικογένεια και τις καθημερινές της ανάγκες; Αυτό είναι το στοίχημα, η επιστροφή στη λογική, στην ζώσα πραγματικότητα, στην πραγματική οικονομία.