Καλλιτεχνικά, πάντα θαύμαζα τον Λάκη. Ανανέωσε τη σάτιρα, έκανε τομή με τους τηλεοπτικούς Μήτσους, διακρίθηκε για την διεισδυτική ματιά και την εύστοχη πολιτική παρατήρηση. Απ' το λεγόμενο observational/situational comedy έως την ελληνική επιθεωρησιακή απόδοση των τεκταινομένων, αποτελούσε το φρέσκο*, το καινοτόμο, την έκπληξη. Φυσικά οι πολιτικές θέσεις και προτιμήσεις του κάθε καλλιτέχνη και θεμιτές είναι κι ανθρώπινες και την επιρροή τους θα την έχουν στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και όλα μαζί αυτά κρίνονται απ' τον κόσμο.
Διαβάζοντας το τελευταίο «άρθρο» του «Είναι η γ@μημένη η προπαγάνδα, ηλίθιε» διαπιστώνει κανείς μια υπεραπλουστευμένη δαιμονοποίηση και μια μανιχαϊστική λαϊκίστικη αντίληψη για τον κόσμο, σαν αυτή στις παλιές αμερικανικές σαπουνόπερες αλλά και στα παιδικά παραμυθία. Οι καλοί κι οι κακοί σαφώς διαχωρισμένοι μη τυχόν και μπερδευτούν τα παιδάκια. Τι τάξη πας; Άσε, βλέπουμε το Βreaking Βad όταν μεγαλώσουμε, ώστε να μην μπερδεύεσαι με το ποιος ειν' ο κακός. Τώρα θα δούμε τα 3 γουρουνάκια και τη Χιονάτη που ξέρουμε ότι είναι κακός ο κακός λύκος και κακιά η κακιά βασίλισσα. Εε, τι που το ξέρουμε; Αφού το λέει ο επιθετικός προσδιορισμός βρε.
«Οι αγρότες, από την άλλη, στους δρόμους. Θα εξαναγκάσουν όλους να βγουν στους δρόμους, με αυτά τα παράλογα μέτρα που ζητούν αυτοί και θέλει να επιβάλλει η κυβέρνησης της αριστεράς στην Ελλάδα. Θέλουν να ξηλώσουν όλο το αγροτικό σώμα της χώρας». Καμία σύνδεση του προβλήματος με το πώς φτάσαμε εδώ. Καμία σχέση δεν έχουν όσα δεν έγιναν, με τη σθεναρή αρνητική στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα πριν να έρθει στην εξουσία και καμία επιδείνωση δεν προέκυψε απ τις καταστροφικές «διαπραγματεύσεις» της κυβέρνησης του Γενάρχη. Απλώς φταίνε οι κακοί οι ξένοι.
Κι η έμμεση αναφορά στα 40 χρόνια της διακυβέρνησης της πασοκονεοδημοκρατίας γίνεται, με στελέχη της οποίας ο Λάκης συναγελάζονταν, αλλά κι αυτό το επιχείρημα είναι πια ξεπερασμένο. Πρώτον γιατί επιλογές του λαού ήταν κι αυτοί, δεύτερον γιατί πολιτικά τουλάχιστον, τιμωρήθηκαν γι' αυτά, και τρίτον γιατί ο Τσίπρας με δεδομένη την πρότερη συνθήκη ήρθε, υποσχόμενος να τη διορθώσει.
Η κατάσταση θυμίζει το ποτήρι που το γέμισαν οι άλλοι κι ήρθε ο Τσίπρας και το ξεχείλισε. Βρες τώρα ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Μάλλον φταίνε οι κακοί οι ξένοι.
Το να χαρακτηρίζεις τους εταίρους, τόσο εμφανώς «κακούς», κάνει να φαίνονται ακόμη πιο ηλίθιοι, αυτοί που πέσαν στην «παγίδα» τους. Διότι πρέπει να είσαι πραγματικά ηλίθιος όταν έχεις μπροστά σου τον καρχαρία και να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να γίνεις δόλωμα. Κι αφού τα καταφέρεις σ' αυτό, να διαμαρτύρεσαι και να καταγγέλλεις τον καρχαρία που έρχεται να σε κατασπαράξει. Αν βρείτε το συλλογισμό αυτόν περίπλοκο, ας μείνουμε στο ότι απλώς φταίνε οι ξένοι.
Φταίνε για τις αλόγιστες υποσχέσεις, τα κοστολογημένα στη φαντασία προγράμματα της Θεσσαλονίκης, για τη συμμαχία με την «ψεκασμένη» ακροδεξιά, για τα ασυνάρτητα δημοψηφίσματα, για τα capital controls, για τον κούφιο αντιμνημονιακό λόγο που στόχο είχε την υφαρπαγή της εξουσίας. Έκτακτα. Μοιραία τότε λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δύο πράγματα συμβαίνουν. Ή ο Λάκης έχει πάθει βέρτιγκο έχοντας απολέσει κάθε στοιχειώδη αντίληψη, όπως όταν ξεκινάει το τρένο που ταξιδεύεις και νομίζεις πως φεύγει ο σταθμός ή για κάποιο δικό του λόγο, έχει στρατευθεί συνειδητά, ώστε να υπερασπιστεί ένα πουκάμισο αδειανό, μία Ελένη.
Η δε κατάληξη του άρθρου «Οι λαοί, δυστυχώς, πρώτα βλέπουν και πιστεύουν στις τηλεοράσεις και πολύ αργότερα βλέπουν την αλήθεια» από τον άνθρωπο που αξιοποίησε την τηλεόραση, όσο κανείς άλλος στην Ελλάδα, αποτελεί την επιτομή της ειρωνείας, του φλέγματος και της τρολιάς.
*«έλεγε ένα τουίτερ» γράφει κάπου μέσα, μη γνωρίζοντας προφανώς ότι twitter είναι το μέσο στο οποίο μιλάς με tweet. Καμία σχέση με τα νέα μέσα λοιπόν. Όταν το γήρας δεν είναι απαραιτήτως ηλικιακό.
Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει την παράσταση «20 χρόνια stand-up comedy», κάθε Σάββατο βράδυ στο Tin Pan Alley.