Αν το weird αμερικάνικο σινεμά του Ταραντίνο ή των Κοέν έπεφτε πάνω στο «Mothefucker with the hat» του Στέφεν Άντλι Γκίργκις θα ερχόταν πιθανότατα σε μικρό οργασμό. Το θεατρικό έργο «Ο Μαδαφάκας με το καπέλο» που γράφτηκε το 2011, και παιζόταν μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα στο Θέατρο Skrow, έχει όλα τα στοιχεία μιας απλοϊκής και συνάμα εκκεντρικής ιστορίας του περιθωρίου, χώρος που δίνει το δικαίωμα σε αλλόκοτους - αν όχι «κουλούς» - χαρακτήρες να αναπτυχθούν.
Το στόρι του έργου αφορά σ' έναν ανώνυμο αλκοολικό που μόλις έχει «καθαρίσει», έχει εκτίσει την ποινή του για μικροπαραβάσεις, έχει για μέντορα και σκιά του (ως πρώην ΑΑ) έναν επόπτη και με αυτή την προίκα επιστρέφει στο σπίτι της σταθερής αγαπημένης του που ωστόσο, δεν είναι παρά ένα υστερικό junkie. Εκεί ανακαλύπτει ένα ανδρικό καπέλο, το οποίο αξιολογεί ως αποδεικτικό στοιχείο πως το κορίτσι του τον απατά. Κι έτσι, αρχίζει ένα γκαφατζίδικο κυνηγητό για την ανακάλυψη του ενόχου που του έφαγε τη γκόμενα.
Κατά την προσωπική μου άποψη η πλοκή του έργου είναι έως και αδιάφορη. Η απόδοση του στα ελληνικά από τον Κωνσταντίνο Κρίτση φαίνεται να διατηρεί γνήσια την ατμόσφαιρα του υποκόσμου και των καταχρήσεων όπου οι λέξεις «μαλάκας» ή «γαμημένος» συμπληρώνουν, με χαρακτηριστική άνεση, κάθε ατάκα των ηρώων. Το ενδιαφέρον είναι - χωρίς φυσικά να είναι και πρωτότυπο - ότι ελλείψει δραματουργικού ενδιαφέροντος τα πρόσωπα του έργου μεγεθύνονται με κραυγαλέο τρόπο, συνιστώντας τελικά ένα κείμενο χαρακτήρων και εκκεντρικών συγκρούσεων που, μέσα στην ακρότητα του, έχει πλάκα. Και τελικά λειτουργεί ως σάτιρα στην στερεοτυπική αντιμετώπιση του κόσμου των ναρκωτικών.
Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, αυτό μοιάζει να κέντρισε και το σκηνοθετικό ενδιαφέρον του Θάνου Τοκάκη (σημειωτέον στη δεύτερη σκηνοθεσία του). Ο πενταμελής νεανικός θίασος -και μαζί και χώρια - σπρώχνει τους ήρωες του έργου (εκτός από τον απεξαρτημένο, τη γκόμενα του και τον επόπτη, εμφανίζονται ο gay friendly ξάδελφος του πρώτου και η καταθλιπτική γυναίκα του τελευταίου) στη μέθεξη της υπερβολής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε χάνεται το μέτρο (ειδικά προς το φινάλε η φλυαρία, παντός τύπου, δεν λείπει) αν και σε μια τέτοια παράσταση το μέτρο δεν είναι το ζητούμενο• μάλλον το αντίθετο.
Αυτό το σύστημα λοιπόν, υπηρετούν σχεδόν, άψογα οι πέντε πρωταγωνιστές που συναγελάζονται με τη γελοιότητα σα να ήταν η δεύτερη φύση τους. Ο Ορφέας Αυγουστίδης στον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκτός από το ότι χύνει μπουκάλια ιδρώτα, κατορθώνει να δώσει βάθος και συναίσθημα στον ξεγελασμένο ήρωα του σε μια συνθήκη που ακροβατεί ανάμεσα στη φάρσα και το δράμα. Ο Κώστας Κορωναίος στο ρόλο του προσοντούχου επόπτη στήνει την πιο απενοχοποιημένη καρικατούρα που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό στο θέατρο, δίχως ίχνος πόζας ή μίμησης. Ο Ανδρέας Κοντόπουλος παρουσιάζει μακράν τον πιο αστείο χαρακτήρα του έργου, έναν Αλμοδοβαρικό γκέι με κρίσεις και ψευδαισθήσεις ανδρισμού - προσέξτε την ψυχραιμία με την οποία ακροβατεί μέσα στην αντίφαση.
Από την άλλη, τα κορίτσια της διανομής είναι ελαφρώς πιο αδύναμα στις ερμηνευτικές τους εκρήξεις. Η Ειρήνη Φαναριώτη ως νευρωτική και σεξουάλα «πρεζού» της ιστορίας έχει μεν το σωστό σωματικό πάτημα του ρόλου αλλά συχνά ενδίδει σε ευκολίες (κραυγές, ουρλιαχτά κ.ά.). Στην ίδια παγίδα πέφτει και η Ειρήνη Μπούνταλη αν και προς το φινάλε επιφυλάσσει ένα ρεσιτάλ παραφοράς στο ρόλο της απατημένης και ψυχικά ασθενούς συζύγου του επόπτη.
Σε γενικές γραμμές, ότι πιο μελαγχολικά και κωμικά περίεργο είχε να επιδείξει η χειμερινή σεζόν - ειδικά για νεότερο κοινό.
της Στέλλα Χαραμή
Διαβάστε περισσότερα για ό,τι συμβαίνει στις τέχνες στο www.tospirto.net
Ακολουθήστε το www.tospirto.net στο facebook