Μετεξελίξεις μιας τρελούπολης

Έπειτα έχουμε γίνει τόσο μυστικοπαθείς που φοβόμαστε πια ακόμη και τη σκιά μας. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τη διαρροή από τη διαφάνεια και κατά τα άλλα καυχιόμαστε ότι ζούμε σε δημοκρατίες. Σε πρόσφατες έρευνες, όμως, που έχουν γίνει η πλειονότητα των πολιτών δεν είναι ευχαριστημένη με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα τους. Ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για την τελευταία είναι πολλοί που έχουν την ευθύνη αλλά κανείς δεν την αναλαμβάνει, και όλοι εξακολουθούν να ζουν αμέριμνοι στην περικλεισμένη καθημερινότητα που έχουν χτίσει χωρίς να τους αγγίζει τίποτα.
Giorgio Majno via Getty Images

Ζούμε σε μια περίοδο τρομακτικών συμπτώσεων. Δεν εξηγείται αλλιώς. Το πώς καταφέρνουμε να επιβιώνουμε μέσα στην καθημερινή μας τρέλα και στα παράδοξα που μας περιβάλλουν είναι πράγματι άξιον απορίας. Γιατί σύμπτωση πρέπει να είναι το ότι όλοι φωνάζουμε πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν για να πάει η χώρα μπροστά, αλλά κανείς δε θέλει να κάνει το πρώτο βήμα διαφοράς. Και όταν κάποιος τολμήσει να δοκιμάσει να αλλάξει κάτι, περνάει από χίλια κύματα με κατηγορίες να εξαπολύονται εναντίον του, διαδηλώσεις και φωνές πως καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βρήκαμε και αυτό το πάτημα, ότι όταν οτιδήποτε δε μας συμφέρει προσωπικά, είναι ενάντια στα δικαιώματά μας. Κατά τα άλλα όμως κατηγορούμε πάντα τους άλλους για το ότι ζούμε σε μια χώρα που με τίποτα δεν πάει μπροστά. Χωρίς να βλέπουμε πως για αυτό φταίμε πρωτίστως εμείς, που δεν την αφήνουμε. Ή μάλλον που δεν εξελισσόμαστε για να την προχωρήσουμε μπροστά μαζί μας.

Έπειτα έχουμε γίνει τόσο μυστικοπαθείς που φοβόμαστε πια ακόμη και τη σκιά μας. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τη διαρροή από τη διαφάνεια και κατά τα άλλα καυχιόμαστε ότι ζούμε σε δημοκρατίες. Σε πρόσφατες έρευνες, όμως, που έχουν γίνει η πλειονότητα των πολιτών δεν είναι ευχαριστημένη με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα τους. Ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για την τελευταία είναι πολλοί που έχουν την ευθύνη αλλά κανείς δεν την αναλαμβάνει, και όλοι εξακολουθούν να ζουν αμέριμνοι στην περικλεισμένη καθημερινότητα που έχουν χτίσει χωρίς να τους αγγίζει τίποτα. Και έτσι γκρεμίζεται σταδιακά η ιδέα μιας Ένωσης αλληλέγγυας στα κράτη μέλη της, με το πιο πρόσφατο παράδειγμα την Ελλάδα, όπου χώρια την οικονομική της κρίση, αντιπρόσωποί της είναι επισήμως υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης για τη βοήθεια που προσφέρουν στους πρόσφυγες, ενώ την ίδια ώρα απειλείται με έξοδο από την ζώνη Σένγκεν για ακριβώς αυτό - το ότι περιθάλπει τους πρόσφυγες οι οποίοι θέλουν μετά να μεταβούν στην Κεντρική Ευρώπη. Μια παράδοξη...σύμπτωση, ας το πούμε.

Αλλά εμείς τι κάνουμε πράγματι για να το διορθώσουμε αυτό; Ο κόσμος αλλάζει με το παράδειγμα που δίνεις, όχι με τα λόγια που εκφράζεις. Εμείς όμως αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα: να διαμαρτυρόμαστε, να φωνάζουμε, και να αλληλοκατηγορούμαστε. Και μετά λέμε πως συμπτωματικά τυχαίνει να αντιτιθέμεθα σε κάτι που πριν λίγο καιρό υποστηρίζαμε σθεναρά. Φταίνε τα αστέρια που δεν είναι όσο ευθυγραμμισμένα όσα θα θέλαμε να πιστεύουμε, ο Ερμής που είναι ανάδρομος, η πανσέληνος της περιόδου αυτής.

Ζούμε καταστάσεις που ούτε στα πιο τρελά σενάρια δεν βλέπουμε. Και αν δεν ήταν τόσο κωμικοτραγικές που όμως να επηρεάζουν σοβαρά την κάθε πτυχή της ζωής μας, ίσως και να γελούσαμε. Ίσως. Γιατί κι αυτό σύμπτωση θα λέγαμε πως είναι, να συμβαίνουν όλα, μα όλα, σε εμάς και στη δική μας τη χώρα.

Δημοφιλή