Οι πολιτισμένες και προηγμένες χώρες, έχουν προγραμματίσει και ήδη εφαρμόζουν προγράμματα και στρατηγικές καταπολέμησης και εξάλειψης της ηχορρύπανσης. Υπάρχει όμως και η προσωπική... εκπομπή ηχορύπων για την οποία η πολιτεία λίγα μπορεί να κάνει και πολύ περισσότερο να προλαβαίνει και να εποπτεύει.
Ο κάποιος που βρυχάται κοντά στο αυτί σου αντί απλώς να ομιλεί (όχι δεν διαπληκτίζεται, έτσι μιλάει) και που βέβαια διστάζεις να πεις απλά «σας ακούω, δεν είμαι κουφή» γιατί δεν θέλεις να κατηγορηθείς για ρατσισμό (στην, συνήθως απίθανη, περίπτωση που έχει ο ίδιος πρόβλημα ακοής). Τα woofers με κατεβασμένα τα τζάμια του αυτοκινήτου που περιφέρει επιδεικτικά ο οδηγός του, που όχι απλώς δονούν ανησυχητικά τα τύμπανα σου αλλά, βαθιά, τα σπλάχνα σου.
Το ringtone (δεν σχολιάζω το είδος...) στη διαπασών, για «να το ακούω όταν έχει θόρυβο» ναι, ας πούμε οκ στο δρόμο, αλλά και στο σινεμά; Το κορνάρισμα το παρατεταμένο ατελείωτα, που μας "κόστισε" το ανέκδοτο των ελληνικών ομιλούντων σηματοδοτών, όταν ανοίγει το πράσινο. Η κατά τα άλλα αξιέπαινη μαγείρισσα που λες και θέλει να υπερτονίσει το θεάρεστο κι επίπονο έργο της δίνει ολόκληρη συναυλία κυμβάλων και λοιπόν κρουστών κοπανώντας τα κατσαρολικά και λοιπά κουζινικά της -αυτά αντέχουν. Ο συνάδελφος στο γραφείο: ας μην ξεχνάμε ότι παρήλθον οι χρόνοι των ευάερων και άνετων γραφείων.
Οι... θεαματικές αναλογίες των 10τμ. κατά εργαζόμενο κατά μέσο όρο έχουν εξαϋλωθεί σε ένα δραματικό αντίστοιχο 3τμ -και πολλά λέω. Φανταστείτε λοιπόν τις συνέπειες στην ψυχική ηρεμία για να μην πω ψυχική υγεία του μέσου εργαζομένου που πρέπει να συγκεντρωθεί στην οθόνη του, στο χαρτί του, στη σκέψη του τέλος πάντων, ενώ δίπλα του σε απόσταση... μήκους του χεριού του ο συνάδελφος ωρύεται (όχι, δεν διαπληκτίζεται απλώς έτσι μιλάει) στο τηλέφωνο. Ή το νήπιο που τσιρίζει από καπρίτσιο ανεμπόδιστα σε αβάσταχτα πολλά ντεσιμπέλ σε κοινόχρηστους χώρους ή ταξιδεύοντας (να μην σου τύχει!) ενώ οι γονείς του "ακούνε" συγκαταβατικά, χαμογελώντας με ανωτερότητα γιατί είναι ευαισθητοποιημένοι στη σύγχρονη ψυχοπαιδαγωγική αγωγή, ελληνικής ιδιομορφίας βεβαίως.
Όλα τούτα μου ήρθαν στο νου με ερέθισμα μια συνηθισμένη βόλτα μου στη γειτονιά μου, ένα ήσυχο (και σιωπηλό!) Κυριακάτικο πρωινό. Ξαφνικά όμως και από μεγάλη απόσταση άκουσα μια φωνή από μεγάφωνο που απευθυνόταν σε παιδιά δίνοντας οδηγίες για κάποιο ομαδικό παιχνίδι. Απορώντας τα μέγιστα, γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει κάποιο γήπεδο εκεί απ´ όπου ερχόταν η... Φωνή, πλησίασα και φτάνοντας στην πηγή της ηχορύπανσης κοίταξα μέσα από τα φυλλώματα του φράχτη ενός σπιτιού.
Ήταν μια αυλή (όχι κανένας τεράστιος κήπος) με μαζεμένα καμμιά δεκαπενταριά παιδάκια, προφανώς σε παιδικό πάρτι, που άκουγαν τον επαγγελματία (ελπίζω!) «εμψυχωτή» (κοινώς animator) του πάρτι να τα καθοδηγεί στο παιχνίδι... με μικρόφωνο, παρόλο που στεκόταν δυο μέτρα μπροστά τους! Δεν ξέρω αν η συμφωνία του περιλάμβανε και... επαγγελματικό εξοπλισμό ή αν η ... αναμετάδοση του πάρτι στη γειτονιά ήταν για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας κάποιου ή κάποιων (το πιθανότερο, φοβάμαι). Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός εκτός από... ηχορυπαντικό ήταν και γελοίο.
Στην επιστροφή μου, περνώντας από τον ίδιο δρόμο, αναθάρρησα: Ακουγόταν μεν η φωνή του εν λόγω, αλλά όχι από μικρόφωνο. Ξανακρυφοκοιτώντας, διαπίστωσα όμως ότι μιλούσε με στεντόρεια φωνή στο... κινητό του. Λίγα λεπτά αργότερα, επανήλθε στο μικρόφωνό του και οι παραινέσεις για «κέφι, παιχνίδι, χαρά» με συνόδευσαν μέχρι που απομακρύνθηκα τρία τετράγωνα. Απελπισία, το συναίσθημα. Η, αλλιώς, hopeless case.