Η λογία προσήλωσή σας στην μητρική μου γλώσσα δυσκολεύει εξαρχής την συγγραφή αυτού του blog καθώς έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε που η καθημερινή μου έκφραση ελάμβανε χώρα στα ελληνικά. Ήδη, αυτό το εξεζητημένο «ελάμβανε χώρα», μου δίνει την πρώτη αφορμή, με το θράσος και την έλλειψη διπλωματίας που χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες, να σας ασκήσω κριτική: μήπως, με την συνεπή σας άρνηση να αναμείξετε αγγλοσαξονικούς όρους, τα ελληνικά σας εντέλει υστερούν; Μήπως υπέρτατη απόδειξη σεβασμού στην ελληνική γλώσσα θα ήταν αντιθέτως η έμπρακτη εμπιστοσύνη σας στην ικανότητά της να αφομοιώσει ξένες λέξεις; Στο κάτω κάτω, το μόνο που προδίδει ότι είστε (προς το παρόν !) αναμφίβολα «ξένος», είναι αυτά ακριβώς τα αμιγή σας ελληνικά.
Οι γλωσσικές σας επιλογές, φυσικά, εμπνέονται μόνο από λεπτότητα και ευγένεια απέναντι στην Ελλάδα. Και τα όρια της έκφρασης, πιο περιορισμένα για τον διπλωμάτη παρά για τον καλλιτέχνη, δεν σας επιτρέπουν να εξετάσετε ανοιχτά την πρότασή μου, ότι η εμμονή μιας μερίδας Ευρωπαίων σε αυτό που θεωρούν «αμιγές», είναι ό,τι πιο δύσοσμο, malodorous και malodorant κατατρύχει την Ευρώπη σήμερα.
Το θάρρος και η μόρφωση (κανονικά αυτά τα δυο θα έπρεπε να αποτελούν μια και μόνη λέξη) είναι τα κύρια χαρακτηριστικά σας. Σε μια ομοφοβική χώρα, όπου ακόμα και σήμερα ο Πάτροκλος διδάσκεται ως «ο καλύτερος φίλος» του Αχιλλέα, εκπροσωπείτε τη χώρα σας σε ένα πόστο εξουσίας, αρνούμενος να υιοθετήσετε την συνταγή της κοινωνικής υποκρισίας όπως έχει δοκιμαστεί στην Ελλάδα από πολιτικούς, στρατιωτικούς, καθώς και από διεθνώς γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες και ποιητές, με «επιτυχία» - και αφήνω μια θλιβερή βροχή από εισαγωγικά να περιτυλίξουν αυτή τη λέξη. Με τη στάση σας βοηθάτε την ελληνική κοινωνία να ωριμάσει υπενθυμίζοντάς της, οπως και ο Μάνος Χατζιδάκις στην εποχή του, πως το ηθικό κύρος δεν εκπηγάζει από τον ερωτικό προσανατολισμό.Η Μεγάλη Βρετανία έχει Μεγάλη τύχη να εκπροσωπείται από έναν διπλωμάτη του αναστήματός σας. Και η Ελλάδα όμως έχει τύχη, διότι περιέργως την εκπροσωπείτε εξίσου και αυτήν, με έναν ουσιαστικό φιλελληνισμό γνώσης, ασύγκριτα πιο χρήσιμο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές από τον φιλελληνισμό της καρτ ποστάλ.
Η μεγαλύτερή σας όμως προσφορά βρίσκεται εντέλει σε αυτό που η ίδια η προσωπικότητά σας αποπνέει: την ταυτότητα ενός πραγματικού Ευρωπαίου που, έχοντας μια ουσιαστική διπλή κουλτούρα, αισθάνεται σπίτι του σε δυο χώρες της Ευρώπης, οι οποίες, εκ πρώτης όψεως, δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο.
Στους ευρωσκεπτικιστές, λοιπόν, δεν χρειάζεται να μηνύσουμε πως η Ευρώπη, αυτό το κοινό μας σπίτι, έχει ήδη χτιστεί και τους απαγορεύουμε να το γκρεμίσουν. Το γνωρίζουν ! Αλλά μάλλον να τους ντροπιάσουμε στην μικρο-λογιστική τους αναποφασιστικότητα, όταν δεν πρόκειται για δειλία (στερούμαι πάντα διπλωματικών προτερημάτων), με αυτή την σοφή παρατήρηση της πάντα εύστοχης Lady Grantham : Don't be defeatist dear, it's very middle-class !
Με αφορμή αυτή την ενδιαφέρουσα τηλεοπτική σειρά, γνωστή και στις τρεις μας χώρες, ας φανταστούμε την Lady Grantham 100 χρόνια μετά, το 2016: είναι 30 ετών, εγκατεστημένη από τα 18 της στο Παρίσι, όπου είναι διευθύντρια μιας φιλόδοξης startup, μόλις άνοιξε γραφεία στην Αθήνα (στου Ψυρρή, φυσικά), όπου διακρίνει μεγάλο potential. Τα αγγλικά της είναι διάσπαρτα από ιταλικές εκφράσεις (she's got taste, τα δύο τελευταία της φλερτ γεννήθηκαν στη Φλωρεντία), μιλά άπταιστα γερμανικά, σκέφτεται να αρχίσει ελληνικά αυτό το καλοκαίρι. Γάμος-παιδιά-οικογένεια; Πολύ πρόωρο, για την ώρα αυτό που την απασχολεί είναι να ανοιχτεί στην Ευρώπη.
Η σημερινή Lady Grantham δεν έχει το σύμπλεγμα του εθνικισμού, της πολιτιστικής καθαρότητας ή της «υψηλής κουλτούρας» - ενίοτε τραγουδά μασώντας τσίχλα, όπως σε αυτό το βίντεο όπου διαλέγει σαν συνεργάτες the best among the best : έναν Άγγλο μαέστρο, που αφού διηύθυνε κάμποσα χρόνια την σπουδαιότερη γερμανική ορχήστρα, επιστρέφει στο Λονδίνο παντρεμένος με μια Τσέχα ιταλο-γερμανικής κουλτούρας:
Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα. Και η αμιγής της γλώσσα είναι η μετάφραση όπως πολύ σοφά μας εξήγησε ο Ουμπέρτο Έκο. Μέσα από τραγικά προβλήματα, μέσα απο τεκτονικές τριβές που κανένας δεν αμφισβητεί την βία τους, η Ευρώπη είναι η πιθανότητα μιας καινούργιας αναγέννησης, μιας καινούργιας εποχής του Περικλή, όπου οι προσωπικές και πολιτισμικές προτιμήσεις του κάθε πολίτη θα είναι και πάλι παραδεκτές.
Ρετσίνα, Chianti, Bordeaux or a light Chardonnay from Kent, lets drink to Europe John. Γεια της και χαλάλι της, à sa santé !