Άλλες εποχές δεν υπήρχε περίπτωση ο πρόεδρος των ΗΠΑ να έκραζε διεθνώς τον πρόεδρο της Τουρκίας γα αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές. Απλά αντιδημοκρατικά και αυτοί αν δεν τους έκανε, θα τον «τέλειωναν».
Στη δεκαετία του '60 και του '70 οι ΗΠΑ για το συμφέρον τους είχαν ενεργό ρόλο στην εκλογή του αρχηγού του κράτους της Τουρκίας όπως περίπου είχαν και με άλλες «δημοκρατίες» στην περιοχή. Ήταν Ψυχρός πόλεμος.
Σήμερα ο πόλεμος δεν ψύχεται πια ούτε καμουφλάρεται όπως τουλάχιστον έκαναν παλιά. Είναι θερμός, θερμότατος και είναι τα κοινά ενδιαφέροντα που παίζουν τον ρόλο τσιμέντου ή κόλλας πλακιδίων στις ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των χωρών για να τα βρουν και να τα κάνουν «πλακάκια» μεταξύ τους.
Εδώ και χρόνια πλέον περισσότερο μετρούν τα χρώματα του μαύρου χρυσού, του ευρώ και του δολαρίου από αυτά της σημαίας των όποιων εν δυνάμει συμμάχων. Τις σημαίες τις έχουμε για να ανεμίζουν στην 1η λεωφόρο στο Μανχάταν, για να κάνουμε παρελάσεις χωρίς να γνωρίζουν τα παιδιά μας τι γιορτάζουμε ακριβώς, για την είσοδο των αθλητών στους Ορμονο-Ολυμπιακούς αγώνες και για τα Πολεμικά ντοκιμαντέρ, βλέποντας αναδρομικά.
Αν τότε στην Τουρκία δεν εκλέγονταν και τόσο δημοκρατικά ενώ σήμερα εκλέγονται «δημοκρατικά», δεν αλλάζει και πολλά μια και οι ψηφοφόροι δεν ξέρουν ακριβώς τι εκλέγουν όταν τα ΜΜΕ έχουν πάρει τον κύριο ρόλο χάραξης και άσκησης πολιτικής. Και αυτά ακριβώς αποτελούν την αιτία και τον λόγο διαμαρτυρίας του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ απέναντι στον εκκολαπτόμενο δικτάτορα Ερντογάν.
Δεν είναι αιτία διαμαρτυρίας η άρνηση της Τουρκίας να χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ τάχα μου τις αεροπορικές βάσεις της για τα αεροβομβαρδιστικά της, αλλά το κλείσιμο της βάσης ΖΑΜΑΝ - αμάν που έκλεισε ο Ερντογάν.
Σε μια εποχή που οι υπερδυνάμεις έχουν τη δυνατότητα να δουν από το διάστημα τι χρώμα πραγματικό έχουν οι ρίζες από τις βαμμένες τρίχες στους κροτάφους του προέδρου και μπορούν να στείλουν πύραυλο γεμάτο γιασεμί για να σκάσει έξω στην αυλή σας για να γιορτάσουμε την Άνοιξη, η καραμέλα που μάθαμε να πιπιλάμε περί γεωπολιτικής στρατηγικής και σημασίας έχει πλέον χάσει την παλιά της γλύκα και αποτελούν λόγο να πιουν καμπάρι οι απανταχού διπλωμάτες του πλανήτη για να κεράσουν τη θλίψη τους, αφού υποδύονται και κάνουν πως παίζουν ρόλο σε ένα θεατρικό που δεν θα ανέβει ποτέ ξανά.
Χρησιμοποιείς έτσι, το ίδιο όπλο για να τον ξεμπροστιάσεις που χρησιμοποίησε και αυτός για να ανέβει και να διατηρηθεί στην εξουσία.
Και τα τανκς τις οβίδες, τα χημικά, τις νάρκες; Εεε αυτά τα χρησιμοποιούν όλοι για τους Κούρδους αφού είναι το Κράτος Εξάσκησης Παράνοιας. Όλες οι πλευρές έχουν λόγο να τα έχουν μαζί τους αφού είναι ο απόλυτος μπαλαντέρ. Είτε για άμυνα είτε για επίθεση.
Έτσι σήμερα Άνοιξη του 2016 περισσότερο καταλαβαίνεις για τη Διεθνή Πολιτική σκηνή από το National Geographic παρά από οποιαδήποτε μεγάλη εφημερίδα της Ουάσιγκτον, της Άγκυρας και της Μόσχας.
Διαβάστε το τεύχος Μαρτίου σχετικά με το "The Other Iraq". Τη χώρα που δε διαθέτει σημαία στην 1η Λεωφόρο του Μανχάταν (ΟΗΕ). Το Κουρδιστάν.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο www.anoixtoparathyro.gr