Τρελαθήκαμε ή νομίζουμε πως τρελαθήκαμε; Το σίγουρο είναι πως όταν τα συνήθη γεγονότα τρέχουν επί καθημερινής βάσης, κυριαρχεί μια ατονία στις ζωές μας. Έτσι ευχόμενοι να αλλάξει κάτι και να μελοποιήσουμε κατά κάποιο τρόπο το στίχο που λέγεται ζωή, πέφτουμε κάποτε σε μια ανεξήγητη προσωρινή παράνοια. Έλα όμως που όταν τελικά αλλάζει ευχόμαστε να μην είχε αλλάξει. Μεγάλη αντίφαση να εύχεσαι και να απεύχεσαι. Είναι μήπως θέμα χαρακτήρα ή συγκυριών;
Δεν γνωρίζω τι είναι αυτό που θολώνει το μυαλό ενός ανθρώπου στη σημερινή κοινωνία. Από τη μία τα social media να κατακλύζουν τις ζωές μας, δημιουργώντας μια φαντασιακή και παρεξηγημένη πολυφωνία - και κάποτε εν τέλει μονοφωνία - και από την άλλη η πραγματικότητα εκ συνεπείας να ασθενεί. Το να βρίσκεις Ανθρώπους στην καθημερινότητα σου είναι, τελικά, όχι και τόσο αληθινό. Γιατί, άνθρωποι πολλοί, όμως, λίγοι αληθινοί.
Τα πρέπει και τα μη, τα σωστά και τα λάθη, το να νιώθεις και να μην, είναι αναπόσπαστα μέρη της συνολικής μας ιδιαιτερότητας. Αναδιατάσσονται ανά χρονικά διαστήματα, μεγαλώνοντας, μέσω καταστάσεων, γεγονότων, δεδομένων. Γιατί όταν οδηγείς σε μια οικεία πόλη, γνωρίζεις που πας. Το ζήτημα είναι το τι ψάχνεις όταν δεν γνωρίζεις που βρίσκεσαι.
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα του ψηφιακού μυαλού. Άλλοτε από αλλότρια ψυχολογικά τερτίπια που δεν μας εκφράζουν και άλλοτε από μετακύλιση προβληματισμού και ευθυνών. Πολύ εύκολο πράγμα να χαθείς και όμως πολύ ζόρικο να απεγκλωβιστείς και να επανέλθεις. Θέλει υπομονή και χρόνο.
Η προσωπική παραξενιά, είναι ένα αναπόφευκτο συστατικό μέρος της προσωπικότητας μας. Άλλωστε ποιος δεν έχει παραξενιές; Δεν σημαίνει ότι αποτελεί τρόπο ζωής και μόνιμης τρέλας. Υπάρχουν καταστάσεις που σε οδηγούν στο να συμπεριφέρεσαι ασυνήθιστα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει μια προσωρινή κατάσταση ως μόνιμη. Κάτι σαν «το θολωμένο μου μυαλό μ΄έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει αλλού»Τάδε έφη ο Άκης Πάνου και ίσως κάτι ήξερε όταν έγραφε το άσμα. Ήταν καλλιτέχνης και άρα «τρελός».
Η βούληση και κατά συνέπεια η πράξη καθορίζεται από το βαθμό του στοχασμού του ανθρώπου. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο σκέψης. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Σημασία έχει να αλλάζει και να μην μένει στάσιμος. Και με μικρές δόσεις αυτοσαρκασμού, και εν μέρει παράνοιας, απολαμβάνεις το ταξίδι που λέγεται ζωή. Να ζεις το παραμύθι λοιπόν.