Τις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε μεγάλες αλλαγές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι με κυρίαρχες την επίσημη κατάρρευση του σοσιαλισμού, την ανάδειξη της κοινωνίας της πληροφορίας και την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ένα στοιχείο παρέμεινε σταθερό,η συνεχής αναζήτηση νέας γνώσης και η μετατροπή της σε ισχύ.Εκπαιδευτικά συστήματα ανανεώθηκαν, νέα Πανεπιστήμια δημιουργήθηκαν και η έρευνα αποτελεί πολιτική επιλογής για τις πιο ανεπτυγμένες χώρες.
Η Χώρα μας σε ορισμένους τομείς της εκπαίδευσης δεν υπολείπεται από άλλες ευρωπαϊκές χώρες,υποφέρει όμως από τις συνεχείς συγκρούσεις που προκαλούνται συχνά από μειοψηφικές αντιλήψεις,προσλαμβάνουν όμως μεγάλη διάσταση και προκαλούν ενίοτε μεγάλη βλάβη. Επειδή στο χώρο της εκπαίδευσης τίποτε δεν μένει ακίνητο, επειδή αυτό συνδέεται με τις αλλαγές όχι μόνο των μέσων αλλά και της ουσίας της γνώσης είναι φυσικό να υπάρχουν διχογνωμίες.
Από την άλλη πλευρά κανένας λαός στην Ευρώπη δεν επενδύει μέσω της οικογένειας τόσα πολλά ιδιωτικά κεφάλαια στην εκπαίδευση των παιδιών. Είναι ο μεγάλος ανταγωνισμός; Είναι η ανεπάρκεια του δημοσίου σχολείου; Είναι η αντίληψη ότι «το παιδί πρέπει να πάει οπωσδήποτε στο Πανεπιστήμιο»; Είναι η απαξίωση των επαγγελμάτων που δεν συνδέονται με Πανεπιστημιακό πτυχίο; Ή μήπως όλα μαζί; Η κοινωνία μας πάντως δε χρειάζεται πτυχία απ' όλους χωρίς αντίκρυσμα , παρ' όλο που η Πανεπιστημιακή γνώση έχει τη δική της αυταξία για τη ζωή.
Ένα είναι σίγουρο,ότι η επιτυχία ενός εκπαιδευτικού συστήματος όσα οικονομικά μέσα και καλές ιδέες κι αν διαθέτει κανείς δεν δημιουργείται κατά τρόπο αυτόματο,αφού στο σύστημα εμπλέκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί και εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές.Επομένως εκτός από το επί χάρτου μοντέλο εκπαίδευσης και το περιεχόμενο των γνώσεων , ένα πλήθος παραγόντων που αφορούν στο ανθρώπινο δυναμικό υπεισέρχονται. Χρειάζεται λοιπόν συνεχής παρακολούθηση, δοκιμές καλών πρακτικών άλλων χωρών και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων.Πολύ περισσότερο που σήμερα τα οικονομικά μέσα είναι ανεπαρκή.
Η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της θα συνεχίσουν να επηρεάζουν για πολλά χρόνια τη λειτουργία της κεντρικής Κυβέρνησης και του δημοσίου τομέα κι'αυτός είναι ένας λόγος για να μην υπάρξουν άσκοπες παλινωδίες και ανατροπές.Αντίθετα χρειάζεται να εξαντληθούν τα μέσα διαλόγου και συνεννόησης και να αντιμετωπίσουμε όλοι τα προβλήματα με τρόπο ορθολογικό, αντικειμενικό και έξω από τις συνήθεις πολιτικές αντιπαραθέσεις.Παρότι δύσκολο είναι απολύτως εφικτό, αφού μάλιστα οι συνέπειες των αλλαγών σε ένα τόσο πολυάνθρωπο σύστημα χρειάζονται πολύ χρόνο για να αποδείξουν την αποτυχία ή την επιτυχία τους.
Συχνά οι όποιες αλλαγές δεν προλαβαίνουν να αποδώσουν τα αναμενόμενα, γι'αυτό και τελικά δεν γνωρίζουμε τι λειτούργησε καλά και τι όχι. Δηλαδή κομφούζιο.Αν σ'αυτό προστεθούν οι ελληνικές ιδιομορφίες των περίφημων καταλήψεων , από ομάδες διαφόρων συμφερόντων και ιδιότυπων κοινωνικών αντιλήψεων οι αναταραχές και η θλιβερή εμφάνιση σχολικών μονάδων και ανωτάτων ιδρυμάτων,η παιδεία για την οποία όλοι κόπτονται κατά κάποιο τρόπο έχει αφεθεί στην τύχη της.
Αλλά και η τύχη φαίνεται να προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία στις ανατολικού χαρακτήρα αντιλήψεις , όπου ο χρόνος δεν έχει μεγάλη αξία γιατί υπάρχει απεριόριστα σε αντίθεση με τις δυτικές αντιλήψεις όπου ο χρόνος πιέζει και πρέπει να αξιοποιείται στον υπέρτατο βαθμό.
Βέβαια ένας διάλογος ουσιαστικός με καλοπροαίρετη ανταλλαγή απόψεων, παραδείγματα επιτυχημένα από άλλες χώρες δηλαδή οι γνωστές ως καλές πρακτικές, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει.Προηγουμένως πρέπει ψυχρά και αντικειμενικά να αποτιμηθεί τί χρειάζεται να αλλάξει και γιατί , τί δεν ωφέλησε πραγματικά και τί πιθανώς δεν έχει αποδείξει ακόμα θετικά αποτελέσματα και πρέπει να συνεχιστεί η δοκιμή του.
Εν κατακλείδι η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι μια τυπική υποχρέωση του κράτους προς όλους τους Έλληνες που εξαντλείται στα βασικά, υπάρχει πάντα το περιθώριο το εκπαιδευτικό σύστημα να βοηθά όλες τις κατηγορίες μαθητών κάθε οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου και περιβάλλοντος.Μπορεί να ενσωματώσει αξίες όπως η φιλομάθεια, η άμιλλα , η αριστεία και την ίδια στιγμή να προσφέρει πληρότητα και επάρκεια στα παιδιά που θα διαλέξουν την επαγγελματική εκπαίδευση ή εκείνα ακόμη που θα θεωρήσουν αρκετή την υποχρεωτική εκπαίδευση και θα στραφούν επαγγελματικά σε τομείς που δεν απαιτούν εξειδικευμένη γνώση.
Η σύνδεση με τη μελλοντική εργασία προκύπτει υποχρεωτικά από τη σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα και αντανακλά στο άτομο κυρίως και όχι στα συμφέροντα των επιχειρήσεων όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αρνητές της επιχειρηματικότητας. Στο τέλος της ημέρας αυτό που θα μετρήσει είναι η κοινωνική αποτελεσματικότητα και κατ'ουσίαν η ευημερία του ατόμου.Γι'αυτό το στόχο έχουμε υποχρέωση όλοι να συνεννοηθούμε, να συνεργαστούμε και να δουλέψουμε χωρίς προκαταλήψεις,με το μυαλό και την καρδιά.