Το Ιπτάμενο Χαλί

Σήμερα, η άγρια βλάστηση έχει άρχισει να καλύπτει τα πάντα. Η ρόδα του λούνα παρκ, αχρησιμοποίητη εδώ και δέκα χρόνια, γυρίζει με τη βοήθεια του ανέμου σκορπίζοντας έναν απόκοσμο μεταλλικό θόρυβο που ακούγεται σε ολόκληρο το πάρκο. Ο δράκος, μέσα στο στόμα του οποίου χανόταν το τρενάκι, έχει ξεβάψει και τυλίγεται από αγριόχορτα. Οι δεινόσαυροι και τα μαμούθ έχουν αναποδογυρίσει και κοιτούν τον ουρανό. Οι νεροτσουλήθρες έχουν γεμίσει βλάστηση και το νερό γύρω τους έχει γίνει βάλτος. Τα κτίσματα που κάποτε λειτουργούσαν ως αναψυκτήρια έχουν μισογκρεμιστεί. Η φύση σβήνει το πάρκο και μαζί της σβήνει τα χνάρια της οικογένειας Witte.
george pavlopoulos

Η παρακμή ενός πολιτικού συστήματος έφερε την παρακμή ενός πάρκου αναψυχής -κι αυτό, στον κατήφορό του πήρε μαζί του μια οικογένεια.

Το λούνα παρκ με την ονομασία Kulturpark Plänterwald άνοιξε τις πύλες του οχτώ χρόνια μετά το χτίσιμο του Τείχους, το 1969. Απλωνόταν σε μια έκταση περίπου τριάντα εκταρίων και βρισκόταν στο Ανατολικό Βερολίνο, στις όχθες του ποταμού Σπρε. Ήταν το μοναδικό λούνα παρκ που υπήρχε στη διαιρεμένη πόλη κι όπως ήταν λογικό πλήθος κόσμου συνέρρεε για να περάσει εκεί τον ελεύθερό του χρόνο. Στις πιο ένδοξές του μέρες, που συνέπεσαν χρονικά με την πτώση του Τείχους, το πάρκο επισκέπτονταν περίπου ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι.

Το 1991, λίγους μήνες μετά την επανένωση της πόλης, το πάρκο πέρασε στα χέρια της οικογένειας Witte. Καινούργια παιχνίδια εγκαταστάθηκαν και η αισθητική του μετατοπίστηκε ελαφρά σε μια πιο Δυτική εκδοχή πάρκου αναψυχής. Η οικογένεια Witte άλλαξε επιπλέον την τιμή: πλέον, πλήρωνε κανείς 30 μάρκα προκειμένου να μπει στο λούνα παρκ, σε αντίθεση με παλαιότερα που η πληρωμή γινόταν για κάθε δραστηριότητα ξεχωριστά. Η τεράστια ρόδα με τα βαγόνια, οι νεροτσουλήθρες και τα τρενάκια έγιναν το σήμα κατατεθέν του πάρκου. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός το πάρκο έμοιαζε μ' ένα απομεινάρι της παλιάς Ανατολικής Γερμανίας και παρά τη μετονομασία του σε Spreepark, η παρακμή του δεν άργησε να έρθει.

Οι φιλόδοξες προσπάθειες της οικογένειας Witte, που επένδυσε πολλά χρήματα στο τεράστιο λούνα παρκ, δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και σιγά σιγά άρχισαν να συσσωρεύονται χρέη. Στο ξημέρωμα της νέας χιλιετίας, ο αριθμός των ανθρώπων που επισκέπτονταν το πάρκο έπεσε στις τετρακόσιες χιλιάδες. Η οικογένεια διαμαρτυρήθηκε ότι δεν υπήρχαν υποδομές για να υποδεχτούν τον κόσμο και πως η πόλη τούς γύρισε την πλάτη. Το 2001 το Spreepark κύρηξε πτώχευση και το 2002 έκλεισε οριστικά. Τα χρέη του υπολογίζονταν σε έντεκα εκατομμύρια ευρώ.

*

Το 2002, ο Norbert Witte πήρε τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους και μαζί με μερικούς στενούς συνεργάτες μετακόμισαν στη Λίμα του Περού. Το σχέδιο ήταν ν' ανοίξουν εκεί ένα τεράστιο λούνα παρκ με απώτερο στόχο ν' αποπληρώσουν τα χρέη που είχαν ήδη δημιουργηθεί. Μαζί τους πήραν και μερικά από τα παιχνίδια του πάρκου, τα οποία διέσχισαν τον Ατλαντικό φορτωμένα σε είκοσι τεράστια κοντέινερ. Ανάμεσα σε άλλα, στα κοντέινερ βρισκόταν και «Το Ιπτάμενο Χάλι», ένα από τα σημεία αναφοράς του Spreepark: το Ιπτάμενο Χαλί ήταν ένα μεγάλο καρουζέλ, το οποίο μαγνήτιζε τους επισκέπτες και όλοι έτρεχαν να φωτογραφηθούν δίπλα του.

Η καινούργια επιχειρηματική προσπάθεια της οικογένειας Witte ήταν ανεπιτυχής, καθώς δεν κατόρθωσαν ποτέ ν' ανοίξουν το λούνα παρκ στη Λίμα. Το 2003, ο πνιγμένος από τα χρέη Norbert Witte, ζήτησε από τον εικοσάχρονο τότε γιο του, Marcel, να τοποθετήσει εκ νέου σε κοντέινερ όλα όσα είχαν μεταφέρει στο Περού και να τα στείλει πίσω στη Γερμανία. Ο ίδιος ο Norbert θα πετούσε στη Γερμανία για να τα παραλάβει. Ο Marcel έμεινε στο Περού και ανέλαβε την αποστολή.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Norbert Witte συνελήφθη στη Γερμανία. Μέσα στο Ιπτάμενο Χαλί είχε κρύψει περισσότερα από 170 κιλά κοκαΐνης, τα οποία είχε αναλάβει να μεταφέρει έναντι μεγάλου χρηματικού ανταλλάγματος. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν οχτώ χρόνια κάθειρξη. Ο Marcel, έστω κι αν δε γνώριζε τίποτα για τα σχέδια του πατέρα του, συνελήφθη στο Περού με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών και καταδικάστηκε σε κάθειρξη είκοσι ετών.

Το 2008, ο Norbert Witte αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας, καθώς είχε υποστεί μια σειρά από καρδιακά επεισόδια, ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα είχε χωρίσει με τη γυναίκα του. Ο Marcel Witte βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος στο Περού.

*

Κι ενώ η οικογένεια Witte αναζητούσε την τύχη της στη Λατινική Αμερική, οι εγκαταστάσεις του Spreepark έμειναν να θυμίζουν άλλες εποχές, ως μάρτυρες του χρόνου που περνούσε. Η είσοδος στο κοινό απογορεύθηκε καθώς δεν τηρούνταν πλέον οι κανόνες ασφαλείας και πολλά τμήματα άρχισαν να καταρρέουν. Παρόλα αυτά, υπήρξαν κάποιοι τολμηροί που αψηφούσαν τον κίνδυνο και περνούσαν τα συρματοπλέγματα προκειμένου να φωτογραφίσουν το πάρκο. Όταν επιπλέον, ένα θρυλικό πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής έλαβε χώρα κάτω από την τεράστια ρόδα, ξεσηκώθηκε πλήθος διαμαρτυριών και άρχισε ν' ανακινείται μια κουβέντα σχετικά με την μελλοντική τύχη του πάρκου.

Σήμερα, η άγρια βλάστηση έχει άρχισει να καλύπτει τα πάντα. Η ρόδα του λούνα παρκ, αχρησιμοποίητη εδώ και δέκα χρόνια, γυρίζει με τη βοήθεια του ανέμου σκορπίζοντας έναν απόκοσμο μεταλλικό θόρυβο που ακούγεται σε ολόκληρο το πάρκο. Ο δράκος, μέσα στο στόμα του οποίου χανόταν το τρενάκι, έχει ξεβάψει και τυλίγεται από αγριόχορτα. Οι δεινόσαυροι και τα μαμούθ έχουν αναποδογυρίσει και κοιτούν τον ουρανό. Οι νεροτσουλήθρες έχουν γεμίσει βλάστηση και το νερό γύρω τους έχει γίνει βάλτος. Τα κτίσματα που κάποτε λειτουργούσαν ως αναψυκτήρια έχουν μισογκρεμιστεί. Η φύση σβήνει το πάρκο και μαζί της σβήνει τα χνάρια της οικογένειας Witte.

Ο ίδιος ο Norbert Witte ζει σ' ένα τροχόσπιτο σταθμευμένο στο πάρκο. Μπορεί να τον δει κανείς να περιπλανιέται εκεί δίχως να μιλάει, ανάμεσα στους αναποδογυρισμένους δεινοσαύρους της εισόδου. Το 2011, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν ό,τι μπορούσαν, οι κόρες του Witte πήραν άδεια να διοργανώνουν κάθε σαββατοκύριακο μικρά τουρ μέσα στο παρακμασμένο λούνα παρκ: το εισιτήριο πληρωνόταν σε ευρώ, αλλά η τιμή που αναγραφόταν ήταν η ίδια με τότε, 30 μάρκα. Στην ξενάγηση, η ιστορία του Spreepark περνάει μέσα από την ιστορία της οικογένειας Witte.

Τον Ιούλιο του 2013, ολόκληρο το πάρκο βγήκε σε πλειστηριασμό στο eBay. Στο τέλος της δημοπρασίας, η τιμή πώλησης που γνωστοποιήθηκε ήταν περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ και πλειοδότης η πόλη του Βερολίνου. Η ξενάγηση της 27ης Απριλίου του 2014 ήταν η τελευταία που διοργανώθηκε. Μέχρι το καλοκαίρι του 2014, οι Witte θα πρέπει να έχουν εγκαταλείψει το λούνα παρκ μαζί με το τροχόσπιτο και τα υπάρχοντά τους και ν' αναζητήσουν αλλού την επόμενη περιπέτειά τους. Αυτή τη φορά ελπίζουν πως θα προσγειωθούν κάπου ομαλά, ίσως με τη βοήθεια ενός ιπτάμενου χαλιού.

Ο Γιώργος Παυλόπουλος είναι συγγραφέας τριών μυθιστορημάτων καθώς και πολλών ταξιδιωτικών κειμένων. Για περισσότερες πληροφορίες:Website || Instagram || Facebook