Υπερβολικές προσδοκίες για το χρέος

Τρεις είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να βγούμε σχετικά σύντομα από το μνημονιακό τούνελ, στο οποίο έχουμε μείνει εντελώς μόνοι. Πρώτον, η μείωση των δημόσιων δαπανών παρά τις όποιες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις για να «ανασάνει» ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας. Δεύτερον, η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης για την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Τρίτον και εξίσου σημαντικό, η μεγάλη αύξηση των επενδύσεων που έχουν σχέση με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, την αγορά ακινήτων και την οικοδομή, ώστε να αποκτήσουν η ανάκαμψη και η ανάπτυξη το αναγκαίο κοινωνικό βάθος.
ANGELOS TZORTZINIS via Getty Images

Το χρέος του ελληνικού Δημοσίου είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν είναι όμως το μεγαλύτερο. Έχει ρυθμιστεί μέχρι το 2021 ώστε να είναι περιορισμένες οι τοκοχρεολυτικές μας υποχρεώσεις. Σε σύγκριση με την Πορτογαλία και την Ιταλία, οι οποίες μετά από εμάς είναι οι πιο υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης, με χρέος της τάξης του 130% του ΑΕΠ, πληρώνουμε τα λιγότερα ετήσια τοκοχρεολύσια, σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ.

Η αναδιάρθρωση του χρέους για τα χρόνια πέρα από το 2021 θα δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης και θα διευκολύνει τους επενδυτές να αγοράσουν μακροπρόθεσμο ελληνικό χρέος. Δεν πρόκειται όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές να προχωρήσουν σε δραστική ελάφρυνση του χρέους, για προφανείς πολιτικούς λόγους. Εάν φανούν υπερβολικά «γενναιόδωροι» έναντι της Ελλάδας, θα τιμωρηθούν στη χώρα τους από τους δεξιούς ευρωσκεπτικιστές και τους ακροδεξιούς αντιευρωπαίους, οι οποίοι κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Μέσα από την αναδιάρθρωση μπορούμε να περιμένουμε ότι θα καλύψουμε τη ζημιά που έγινε στο δημόσιο χρέος το 2015 και το 2016 μέσω της επιστροφής στην ύφεση και της δημιουργίας νέων δανειακών υποχρεώσεων. Στην καλύτερη περίπτωση, θα γλιτώσουμε σε βάθος χρόνου άλλα 15-25 δισ. ευρώ. Κατά συνέπεια, η αναδιάρθρωση του χρέους είναι κάτι που πρέπει να γίνει, δεν πρόκειται όμως να λύσει το πρόβλημα της οικονομίας ή να βελτιώσει στο άμεσο μέλλον το βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη.

Τρεις είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να βγούμε σχετικά σύντομα από το μνημονιακό τούνελ, στο οποίο έχουμε μείνει εντελώς μόνοι. Πρώτον, η μείωση των δημόσιων δαπανών παρά τις όποιες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις για να «ανασάνει» ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας. Δεύτερον, η δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης για την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων. Τρίτον και εξίσου σημαντικό, η μεγάλη αύξηση των επενδύσεων που έχουν σχέση με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, την αγορά ακινήτων και την οικοδομή, ώστε να αποκτήσουν η ανάκαμψη και η ανάπτυξη το αναγκαίο κοινωνικό βάθος.

Επειδή απέχουμε πολύ από τις θετικές εξελίξεις που περιγράφω, καταλήγουμε να υπερβάλλουμε τη σημασία του δημόσιου χρέους και της ρύθμισής του σε ό,τι αφορά την κατάσταση οικονομίας και την προοπτική της.

Δημοφιλή