1. Η χρονική συγκυρία, παρότι προβληματική, αποτελεί ισχυρό μήνυμα προς τον Ερντογάν ότι τα ερείσματα του στη Δύση συρρικνώνονται. Είναι πλήγμα στον εγωισμό του και δοκιμάζει την πάγια πολιτική των απειλών εκ μέρους του (ποιες πραγματικά μπορεί να υλοποιήσει).
2. Ο Τούρκος πρόεδρος θα επιδιώξει την εκμετάλλευση του ζητήματος ώστε αφενός να καταδείξει την εχθρική στάση της Δύσης έναντι του (αυτοθυματοποιούμενος), αφετέρου να διεγείρει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά προκειμένου και να νομιμοποιήσει τη στροφή προς την Ανατολή και να εξασφαλίσει ψήφους ή ψηφοφόρους (Συνταγματική Αναθεώρηση ή Δημοψήφισμα) από το εθνικιστικό μπλοκ.
Έχει πλέον επιπρόσθετο λόγο να κατακεραυνώνει τη Δύση, με το βλέμμα του, πάντως, περισσότερο στραμμένο στους Κούρδους (για τυχόν αλλαγή στάσης των Ευρωπαίων αλλά κυρίως της Ουάσιγκτον και λιγότερο στο προσφυγικό, όπου πιθανό άνοιγμα της στρόφιγγας θα τον εκθέσει, χωρίς να πλήξει την Κεντρική Ευρώπη). Είναι, συνεπώς, βέβαιο πως θα επιχειρήσει μια αρνητική πλην όμως αναμενόμενη κατάσταση (όπως την αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων) να την αντιστρέψει με διεκδίκηση ανταλλαγμάτων σε αλλά πεδία, μεγαλύτερης προτεραιότητας για τον ίδιο. Από τη στιγμή, λοιπόν, που χρειάζεται και τη Γερμανία για κάτι τέτοιο, αν αναλάβει πρωτοβουλίες που θα κλονίσουν τις σχέσεις τους, διακινδυνεύει να την βρει απέναντι για ζητήματα υπέρτερα και κρίσιμης σημασίας για τα τουρκικά συμφέροντα.
Πάντως, στοιχείο προβληματισμού -ειδικά για την Ελλάδα- εντοπίζεται στις ενέργειες που θα επιλέξει ο Ερντογάν για τον προσεταιρισμό των Εθνικιστών.
3. Το ύψος των εμπορικών/οικονομικών σχέσεων Βερολίνου-Άγκυρας, καθώς και οι τουριστικές ροές δεν επιτρέπουν πειραματισμούς με αντίποινα που θα υπερβαίνουν συγκεκριμένα όρια (πέραν της επιθετικής ρητορικής). Πολλώ δε μάλλον δεδομένου του γενικότερου προβληματικού περιβάλλοντος/ανοιχτών μετώπων της Τουρκίας.
4. Η Μέρκελ είχε ανάγκη μιας τέτοιας ενέργειας, απευθυνόμενη στο εγχώριο ακροατήριο, καθώς το τελευταίο διάστημα φαινόταν να σέρνεται -έστω και απρόθυμα- πίσω από τον Ερντογάν. Άλλωστε, σύμφωνα με χθεσινοβραδινή δημοσκόπηση, τα 3/4 των Γερμανών στηρίζουν το ψήφισμα.
5. Αν οι 11 βουλευτές τουρκικής καταγωγής μπορεί να θεωρηθεί ότι εκπροσωπούν μέρος της τουρκικής κοινότητας, τότε με τηn ψήφο τους δείχνουν πως ούτε τα 3 εκατομμύρια αποτελούν εργαλείο στα χέρια της Τουρκίας (όπως κάποιοι ισχυρίζονται). Μάλιστα, οι Γερμανοί αποδίδουν στη στάση τους και έμμεση αναγνώριση των δικών τους ευθυνών στη γενοκτονία των Αρμενίων.