Την περασμένη εβδομάδα έκανε την εμφάνισή της μια καινούργια σύνθετη έννοια-υπόσχεση, που φαίνεται να αποτελεί κλειδί για τις πολιτικές εξελίξεις τους επόμενους μήνες. Όχι πως δεν είχαμε την «ανάπτυξη» ή τη «δικαιοσύνη» στο μυαλό μας. Απλώς χρειαζόταν να ωριμάσουν οι συνθήκες και να βρεθεί κάποιος να συνδυάσει τις δυο αυτές έννοιες.
Αμέσως μετά το κρίσιμο Eurogroup και το κλείσιμο της αξιολόγησης από τους δανειστές, το ενδιαφέρον, λοιπόν, στρέφεται σε αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τον διαρκή και αμετακίνητο στόχο της χώρας: την παραγωγή πλούτου και ανάπτυξης. Κι ενώ ο στόχος αυτός ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας, θα έλεγε κανείς, την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να τον ανακαλύψει, την Πέμπτη, 2 Ιουνίου 2016, ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε να τον ρίχνει «στη σέντρα», κάτω από ένα νέο φως: αυτό της δίκαιης ανάπτυξης.
Από την πλευρά της κυβέρνησης το πρόταγμα της δίκαιης ανάπτυξης φαίνεται να είναι επίκαιρο όσο και επιβεβλημένο. Τα ευρήματα πρόσφατων ερευνών έχουν δείξει ότι η πορεία της οικονομίας και η ανάπτυξη αποτελούν για τους πολίτες το κορυφαίο θέμα, με τα οποίο κατά προτεραιότητα πρέπει να ασχοληθεί μέσα στο 2016 η κυβέρνηση (MRB, Δημήτρης Μαύρος). Ως τρίτο θέμα στη σειρά, στην ίδια έρευνα, τοποθετείται η κοινωνική σταθερότητα, δικαιοσύνη και συνοχή. Συνδυάζοντας τα δύο συγκεκριμένα αιτήματα, στοιχειοθετείται σχεδόν αυτομάτως ο στόχος της κυβέρνησης για τους προσεχείς μήνες.
Με αυτή τη λογική, αρχής γενομένης από το «λανσάρισμα» (όπως θα το χαρακτηρίζαμε με επικοινωνιακούς όρους) της έννοιας «δίκαιη ανάπτυξη», η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός άρχισαν να τη χτίζουν και να της δίνουν υπόσταση, αναφερόμενοι με κάθε ευκαιρία σε έναν οδικό χάρτη με ορίζοντα τριετίας, ο οποίος θα διαμορφώσει το ασφαλές τοπίο για την παραγωγική δραστηριότητα σε περιβάλλον εμπιστοσύνης.
Όλα αυτά βεβαίως συμβαίνουν, ενώ θα ήταν αναμενόμενο να θεωρείται η ανάπτυξη περιούσια έννοια του λεξιλογίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την πλευρά της η Ν.Δ. και ειδικά ο νέος της Πρόεδρος, είναι εκείνοι που θεωρητικά «δικαιούνται να ομιλούν» για την ανάπτυξη και για έννοιες συγγενείς, όπως οι επενδύσεις και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Σε αυτή την περίπτωση όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση θα έπρεπε να έχει ήδη αναπτύξει τα απαραίτητα αντανακλαστικά, ώστε να φέρει στο προσκήνιο το πρόταγμα της ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο, όσο τουλάχιστον ακόμα παρέμενε ανοικτό το θέμα της αξιολόγησης. Έτσι θα μπορούσε ενδεχομένως να καλύψει την απόσταση που τη χωρίζει στη συνείδηση των πολιτών από το να αποτελεί κόμμα με κοινωνική ευαισθησία.
Σε αυτά τα δεδομένα προστίθενται κάποια νέα ερευνητικά ευρήματα (qed, Iούνιος 2016, δημ. Αthens Voice), που δείχνουν πως «9 στους 10 Έλληνες πιστεύουν ότι τα πολιτικά κόμματα είναι μέρος του προβλήματος στη χώρα μας και όχι η λύση». Προέκταση αυτής της λογικής αποτελεί και το εντυπωσιακό εύρημα πως «8 στους 10 αδιαφορούν για την ιδεολογική προέλευση της πολιτικής που θα δώσει τη λύση ενώ 1 στους 3 δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι Αριστερός ή Δεξιός» (ibid.).
Με άλλα λόγια, το ποιος δικαιούται να ομιλεί - εκτός των άλλων - και για δίκαιη ανάπτυξη είναι ένα ψευδοπρόβλημα, που η ίδια η πραγματικότητα έχει πια προσπεράσει. Το δικαιούται ο πιο... γρήγορος.