Αυτό που με άφησε άναυδη στην ομιλία της Μισέλ Ομπάμα

Μια ματιά να ρίξετε στα σχόλια και τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν την ομιλία της, μια-δυο κουβέντες να κάνετε με αμερικανοθρεμμένους γνωστούς, θα το διαπιστώσετε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους και στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους -ακόμα κι αν δε συμφωνούν πολιτικά μαζί τους έχουν ριζωμένη μέσα τους την πεποίθηση ότι ο ηγέτης τους είναι κάποιος που επηρεάζει ουσιαστικά την κοσμοθεωρία τους, την ψυχοσύνθεση των παιδιών τους, την πίστη τους σε αξίες, στα ιδανικά και στο μέλλον τους. Πόσο μακριά είμαστε εμείς απ' αυτό;
The Washington Post via Getty Images

Ακούσατε καθόλου την ομιλία της Μισέλ Ομπάμα στο Democratic National Convention τις προάλλες;

Εγώ την άκουσα, σήμερα, αγουροξυπνημένη και γκρινιάρα.

Κι αυτό που με άφησε άναυδη -και το ζήλεψα λίγο, θα το πω- ήταν το εξής:

Το πώς η αμερικανίδα Πρώτη Κυρία, αξιοπρεπής και εμπνευστική και αξιοθαύμαστη γενικά, με όλα τα κλισέ της ομιλίας της, είχε στη διάθεσή της το υλικό, το κοινό, το κοινωνικό υπόβαθρο, τα επιχειρήματα και την αξιοπιστία να βασίσει ολόκληρη την ιστορία που αφηγήθηκε στο ωραίο και δυνατό: ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, με τις αποφάσεις και τις πράξεις του, έχει τη δύναμη να συν-διαμορφώσει την προσωπικότητα των παιδιών όλης της χώρας. Ψηφίστε αυτόν/ήν που θέλετε να έχει λόγο στο πώς θα «σχηματιστούν», από το παράδειγμά του, τα παιδιά σας μέσα στα επόμενα 4 ή 8 χρόνια.

Ζήλεψα, αλήθεια. Ίσως και πολύ.

Εδώ (και όχι μόνο εδώ, αλλά σε πολλές, πάρα πολλές από τις χώρες που μπορώ αυτή τη στιγμή να σκεφτώ), κανείς δεν θα είχε, στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, την ιδέα, την τόλμη, το περιθώριο, την ψευδαίσθηση, ό,τι προτιμάτε, να υποστηρίξει ότι ένας πρόεδρος ή ένας πρωθυπουργός μπορεί να αποτελεί πραγματικό πρότυπο ή thought leader για τη νέα γενιά παιδιών που μεγαλώνει η χώρα. Και να το σκεφτόταν ο ομιλητής, κανείς δε θα τον έπαιρνε στά σοβαρά κι όσοι το έχουν με τα καυστικά τουίτς θα έγραφαν πεντέξι.

Κι όμως εκεί πέρα συμβαίνει. Μπορεί όχι στο βαθμό που το πρόβαλε η Μισέλ Ομπάμα (Πρώτη Κυρία είναι, τι διάβολο, μια υπερβολή θα την υποστηρίξει), όμως συμβαίνει. Μια ματιά να ρίξετε στα σχόλια και τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν την ομιλία της, μια-δυο κουβέντες να κάνετε με αμερικανοθρεμμένους γνωστούς, θα το διαπιστώσετε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους και στο πολιτικό σύστημα της χώρας τους -ακόμα κι αν δε συμφωνούν πολιτικά μαζί τους έχουν ριζωμένη μέσα τους την πεποίθηση ότι ο ηγέτης τους είναι κάποιος που επηρεάζει ουσιαστικά την κοσμοθεωρία τους, την ψυχοσύνθεση των παιδιών τους, την πίστη τους σε αξίες, στα ιδανικά και στο μέλλον τους.

Πόσο μακριά είμαστε εμείς απ' αυτό; Και η ερώτηση δεν είναι αν θα θέλαμε να ισχύει, η ερώτηση είναι μήπως, αν πιστεύαμε ότι ισχύει, θα δρούσαμε (=ψηφίζαμε) πιο συχνά με τρόπο που να εξασφαλίζει, όσο γίνεται, ότι αν ισχύει θα μας κάνει να νιώθουμε καλά;