Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου από την ημέρα που είδα το νεαρό αυτό παιδί στην Αστόρια των ΗΠΑ να μην τείνει το χέρι του προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του σε σχολείο ομογενών. Βλέποντας αμέσως μετά και τις ως συνήθως παρορμητικές αντιδράσεις στα social media, πολλές από τις οποίες ήταν πανηγυρικές για την κίνηση του νεαρού, θυμήθηκα - όχι μόνο εγώ - τις αντίστοιχες επευφημίες για εκείνον τον μαθητή πριν από λίγα χρόνια, που είχε μουντζώσει τους επισήμους κατά τη διάρκεια μίας μαθητικής παρέλασης σε εθνική επέτειο και είχε γίνει ο «ήρωας» της ημέρας. Όπως τώρα έγινε για μία μέρα ο νεαρός ομογενής.
Δύο πράξεις σε δύο διαφορετικές εποχές, σε δύο διαφορετικά μέρη, με άλλους πρωταγωνιστές και άλλες κυβερνήσεις αλλά ακριβώς με την ίδια μαγιά. Την ίδια νοοτροπία. Την έμφυτη τάση μας να ικανοποιούμαστε από πράξεις που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρυσμα αλλά καλύπτουν μόνο πρόσκαιρες επιθυμίες του θυμικού μας.
Το να μιλήσουμε για τις ευθύνες του «θύματος» στην συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδή του Αλέξη Τσίπρα, και την νοοτροπία που ο ίδιος καλλιέργησε είναι το εύκολο. Η λογική του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινού πρωθυπουργού ήταν πάντα πολύ απλή και «εύπεπτη»: οτιδήποτε μας βολεύει το υιοθετούμε αρκεί να έρθουμε στην εξουσία. Kαι κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στις ΗΠΑ, έπεσε θύμα της ίδιας της νοοτροπίας που καλλιέργησε ο ίδιος.
Σε κανέναν εξάλλου δε θα έκανε εντύπωση αν στη θέση του νεαρού ομογενή ήταν κάποτε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Αυτή την καιροσκοπική συμπεριφορά που υιοθετούσε με μόνο κριτήριο την προσωπική του άνοδο στην εξουσία και της λογικής ή μαζί μου ή απέναντι, είναι που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Είναι άλλωστε γνωστό πως ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε.
Προσωπικά για να έρθω στην ουσία, δεν υιοθετώ ούτε την αγενή κίνηση του νεαρού προς τον πρωθυπουργό της χώρας, ούτε βεβαίως τη διαχρονική στάση του Αλέξη Τσίπρα. Αυτόν τον πολύ κακό σπόρο που έριξε στην ελληνική κοινωνία εμείς οφείλουμε να τον ξεριζώσουμε και να βρούμε το νέο. Το πραγματικό νέο που θα μπορέσει να δημιουργήσει μία νέα κουλτούρα και μία νέα νοοτροπία. Να αφήσουμε πίσω την Ελλάδα που δεν θέλει να μάθει από τα λάθη της, δεν έχει μάθει να ακούει και της αρέσει μόνο να της χαιδεύουν τα αυτιά.
Αυτό για να γίνει πραγματικότητα πρέπει η γενιά μου να αναζητήσει, συλλογικά και όχι ατομικά, την υγιή εκείνη αντίδραση που θα στηρίζεται στο τρίπτυχο «σκέφτομαι- αξιολογώ και δρω». Αυτή είναι η πρώτη απάντηση στην αλόγιστη αναζήτηση μας ως λαού και ως πολίτες στους «ήρωες» της μίας ημέρας. Αυτών που μας πουλάνε μία επανάσταση χωρίς κανένα αντίκρυσμα και χωρίς καμία ουσία. Είναι η δική μας ώρα, της γενιάς που ανησυχεί για το μέλλον της, χωρίς να έχει την ευθύνη για την τραγική κατάσταση της χώρας μας, να αναζητήσουμε επίμονα εκείνους που θα σηκώσουν το βάρος μιας πραγματικής και ουσιαστικής επανάστασης, η οποία όμως είναι και η πιο δύσκολη. Της επανάστασης της λογικής. Και αν ο νεαρός με αυτή τη λάθος κίνηση του δε μπόρεσε να καταφέρει τίποτα επί της ουσίας, εμείς, είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως μπορούμε να το καταφέρουμε.