Γιατί τρέχω

Για αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν τρέξιμο, η συμβουλή μου είναι να το πάνε αργά και χαλαρά. Να έχετε υπομονή με τον εαυτό σας. Ανακαλύψτε τις αντιδράσεις του σώματός σας. Μάθετε να ακούτε το σώμα σας. Μου πήρε πέντε χρόνια μέχρι να καταφέρω να περάσω από το επίπεδο του ημιμαραθωνίου σε αυτό του μαραθωνίου. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ινδία που ξεκινούν το τρέξιμο, κι αυτό είναι υπέροχο. Αλλά κάποιοι πιέζουν υπερβολικά τον εαυτό τους, προσπαθώντας να τρέξουν ένα μαραθώνιο μέσα στον πρώτο χρόνο που ξεκινάνε τρέξιμο!
Vinay Dahiya

Στις 19 Ιουλίου, συμμετείχα για πρώτη φορά στο τρίαθλο "Ironman", το οποίο περιλαμβάνει 3.8 χιλιόμετρα κολύμβηση, 180 χιλιόμετρα ποδηλασία και 42 χιλιόμετρα τρέξιμο, με αυτή τη σειρά. Το ολοκλήρωσα σε 15 ώρες και 19 λεπτά, και δεν έχω ξανανιώσει ποτέ καλύτερα ή σε μεγαλύτερη φόρμα σε όλη μου τη ζωή. Σε μερικούς μήνες γίνομαι 50.

Όταν προπονούμαι πολύ συχνά με ρωτούν: γιατί να περνάς όλο αυτό τον πόνο; Γιατί νιώθεις την ανάγκη να πιέζεις τον εαυτό σου τόσο σκληρά; Οι άνθρωποι που δεν το κάνουν αυτό, δεν καταλαβαίνουν την τρομερή αντοχή που σου δίνουν τα σπορ. Η προπόνηση για έναν αγώνα σαν το "Ironman", απαιτεί όλο σου το «είναι» και η ενέργεια -φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική- να γίνουν ένα. Όταν συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει πόνος. Είναι απλά ευτυχία.

Το σχεδίασα σαν αφορμή για να γιορτάσω τα 50ά μου γενέθλια. Είμαι ευτυχισμένος που μπόρεσα να το ολοκληρώσω. Και είμαι ευγνώμων για την υποστήριξη και την αγάπη που έρχεται από παντού, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η προσοχή που τράβηξε όλο αυτό είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορούσα να φανταστώ.

Για όσους ενδιαφέρονται, ίσως είναι μια καλή στιγμή να αφηγηθώ τη ζωή μου στο τρέξιμο και τη διαδρομή που έκανα μέχρι να φτάσω σε φόρμα, και πως άρχισα να «τσιμπάω» με το να αναζητώ μεγαλύτερες προκλήσεις και να τις αντιμετωπίζω. Αυτό θα μου δώσει την ευκαιρία να μιλήσω και για τη δουλειά που κάνουμε τώρα προσπαθώντας να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους - κυρίως τις γυναίκες της Ινδίας-να βγουν έξω και να τρέξουν, και να αθλούνται τακτικά.

5 Ώρες στην πισίνα

Η οικογένεια μου μετακόμισε από την Αγγλία στη Μουμπάι όταν ήμουν επτά ετών. Ζούσαμε στο Πάρκο Shivaji, κοντά στην πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων (προς τιμή του Μαχάτμα Γκάντι). Εκεί ξεκίνησα να κολυμπώ όταν ήμουν δέκα ετών. Την ίδια χρονιά, κέρδισα ασημένιο μετάλλιο στο εθνικό πρωτάθλημα στην κατηγορία μου, και από τότε κόλλησα!

Μέχρι τα 13 μου, όπως σε όλα τα σπίτια της Ινδίας, υπήρχε η σκέψη στο σπίτι να συγκεντρωθώ περισσότερο στις σπουδές μου και να σταματήσω τα σπορ. Ευτυχώς, η μητέρα μου είχε την άποψη ότι το κολύμπι μου έκανε καλό και δεν υπήρχε λόγος να το εγκαταλείψω. Με την ενθάρρυνσή της, κατάφερα να συνεχίσω την κολύμβηση σε ανταγωνιστικό επίπεδο μέχρι τα 23 μου. Συνήθιζα να κολυμπάω εντατικά, περνώντας 3-5 ώρες στην πισίνα για πέντε μέρες την εβδομάδα. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ ότι αυτή η υποστήριξη και η ενθάρρυνση ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η μητέρα μου - αυτό με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.

Made in India

Το σώμα που βλέπετε στο Made in India video είναι ξεκάθαρα λόγω κολύμβησης. Και κάπως έτσι, εκείνη την εποχή στην Ινδία, τη στιγμή που η βιομηχανία μόδας της Ινδίας άρχιζε να ανθίζει, γνώρισα ανθρώπους σαν τον Rohit Bal και τον Tarun Tahiliani και μπήκα στο χώρο του μόντελινγκ μάλλον συγκυριακά.

Όταν η καριέρα μου στο μόντελινγκ και την ηθοποιία απογειώθηκαν, ξεκίνησα να ταξιδεύω εντατικά και δεν είχα καθόλου χρόνο για κολύμβηση ή άλλη κανονική άσκηση. Η ζωή του ηθοποιού -κι αυτό είναι δύσκολο να το φανταστούν οι άνθρωποι που δεν δουλεύουν στις ταινίες - έχει πολύ αναμονή. Θα έλεγα ότι 80% του χρόνου σου το περνάς περιμένοντας σε κινηματογραφικά πλατό μέχρι να ολοκληρωθούν κάποια πράγματα.

Προέρχομαι από μια οικογένεια που δεν επικροτούσε την κατανάλωση τσαγιού ή καφέ και έτσι δεν ανέπτυξα κι εγώ αυτή τη συνήθεια. Αλλά στο πλατό που «γυρίζαμε» τις σκηνές, ξεκίνησα να πίνω τσάι γιατί όταν περιμένεις ατελείωτες ώρες και υπάρχει παντού τριγύρω μεγάλη ποσότητα τσαγιού, τι άλλο να κάνεις; Κάποιες φορές κατέληξα να πίνω ακόμα και 30 φλιτζάνια τσάι τη μέρα. Θυμηθείτε ότι κάθε φλιτζάνι έχει τουλάχιστον δύο κουταλιές ζάχαρη.

Ένα άλλο πράγμα που μου συνέβη όταν αναγκαζόμουν να περιμένω στη δουλειά είναι ότι ξεκίνησα το κάπνισμα. Ποτέ δεν αγόρασα τσιγάρα, αλλά ακόμα κι έτσι, πάντα υπήρχε κάποιος που άναβε ένα, και ήταν εύκολο να πάρεις ένα. Πολύ συχνά κατέληγα να καπνίζω τουλάχιστον 30 τη μέρα. Είναι πολύ δύσκολη συνήθεια να κόψεις.

Τρέξιμο στην Ινδία

Με έσωσε ο μαραθώνιος της Μουμπάι. Το 2004, πραγματοποιήθηκε ο πρώτος μαραθώνιος της Μουμπάι. Πάντα είχα τη σκέψη μέσα μου ότι ένας άντρας πρέπει να τρέξει τουλάχιστον ένα μαραθώνιο στη ζωή του. Κι έτσι προετοιμάστηκα για περίπου 3 μήνες και έτρεξα μισό μαραθώνιο εκείνη τη χρονιά, μάλλον χαλαρά. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για ότι συνέβη εκείνη τη μέρα. Κόλλησα με το τρέξιμο. Και μετά από μια μάχη τριών ετών, κατάφερα να σταματήσω το κάπνισμα.

Έτσι έτρεχα το μαραθώνιο της Μουμπάι κάθε χρονιά, μετά από εκείνη. Το 2009, μετά από πέντε χρόνια που έτρεχα τον ημι -μαραθώνιο κάθε χρόνο, προχώρησα στο μαραθώνιο - 43 χιλιόμετρα. Τερμάτισα σε 4 ώρες και 50 λεπτά.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχε λίγη δημόσια προσοχή στο γεγονός ότι είχα ολοκληρώσει ένα μαραθώνιο. Λίγους μήνες αργότερα, το NDTV ήρθε σε επαφή μαζί μου, λέγοντάς μου ότι διοργάνωναν ένα μαραθώνιο ("Greenathon") για περιβαλλοντική ενημέρωση και με ρωτούσαν αν μπορούσα να συμμετάσχω.

Μετά από αυτό, κάθε χρόνο επέστρεφαν, και βάζαμε τον πήχυ πιο ψηλά. Το 2010, έτρεξα 100 χιλιόμετρα σε 24 ώρες. Το 2011, είπα «δώστε μου δυο βδομάδες, θα τρέξω από το Ahmedabad στη Μουμπάι - που είναι 550 χιλιόμετρα. Το 2012, αποφάσισα να τρέξω από το Δελχί στη Μουμπάι - 1.500 χιλιόμετρα - σε ένα μήνα. Αυτό ήταν εκπληκτική πρόκληση. Τρέχαμε κατά μέσο όρο 50 χιλιόμετρα τη μέρα. Τη 18η μέρα ήμουν πνευματικά εξουθενωμένος.

Μια τέτοια προσπάθεια είναι βασικά άσκηση για να κατακτήσεις το μυαλό σου. Το σώμα σου είναι σκλάβος. Θα κάνει ότι θέλει το μυαλό σου. Φυσικά, το σώμα θα πρέπει να έχει τα μέσα -δύναμη και διατροφή - σε αρμονία. Αλλά αν δεν κατακτήσεις το πνεύμα σου, το σώμα δεν μπορεί καν να φτάσει στο να πετύχει αυτά που μπορεί.

Στο τέλος, κατάφερα να ξεπεράσω αυτές τις προκλήσεις, και σε 30 μέρες ολοκληρώσαμε την απόσταση, τρέχοντας ένα μέσο όρο 50 χιλιομέτρων τη μέρα. Δεν είχε να κάνει απλώς με το να το ολοκληρώσω. Ο σκοπός ήταν να δώσω έμπνευση μέσα από ένα παράδειγμα - να δείξω ότι με τη θέληση οποιοσδήποτε μπορεί να τα καταφέρει. Κάλεσα διάφορους ανθρώπους να κάνουν την προσπάθεια μαζί μου και το γκρουπ αποτελούνταν από έναν σιδηροδρομικό υπάλληλο, ένα τουριστικό πράκτορα, έναν πρώην ασθενή με πρόβλημα καρδιάς και ακόμα και μια νεαρή γυναίκα που δούλευε σε τράπεζα. Όλοι τους κατάφεραν να το ολοκληρώσουν με θεαματικό τρόπο.

Τρέχοντας με σάρι

Εκείνη τη χρονιά ξεκινήσαμε να οργανώνουμε το Pinkathon - ένα μαραθώνιο μόνο για γυναίκες. Η σκέψη μου ήταν αρκετά απλή. Μπορούσα να ασχολούμαι με τα σπορ γιατί η μητέρα μου νόμιζε πως το κολύμπι ήταν ευεργετικό. Αν είναι να ξεκινήσει μια παιδεία τακτικής άσκησης και σωματικής υγείας, οι γυναίκες εδώ θα πρέπει να ενημερωθούν για τα πλεονεκτήματα της καλής φυσικής κατάστασης. Θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να βγουν έξω και να τρέξουν, πράγμα το οποίο δε συμβαίνει συχνά για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα.

Τώρα οργανώνουμε το Pinkathon σε οκτώ πόλεις. Πάνω από 10.000 γυναίκες τρέχουν σε κάθε ένα από τα παρακάτω event, σε αποστάσεις 3, 5, 10 και 21 χιλιομέτρων. Τρέχουν φορώντας τον κατάλληλο εξοπλισμό, αλλά τρέχουν επίσης φορώντας σάρι, ή salwar kameez και hijab και οποιαδήποτε ενδυμασία θεωρούν κατάλληλη ή άνετη για τρέξιμο.

Δε μου αρέσει να λέω στους ανθρώπους ότι πρέπει να βγουν έξω και να τρέχουν στο εξής. Προσωπικά δε μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω, και φαντάζομαι ότι έτσι πρέπει να είναι και για τους άλλους. Αλλά όταν τρέχω ή κολυμπάω ή κάνω ποδήλατο, και αυτό μπορεί να τραβήξει την προσοχή σε μερικούς ανθρώπους ώστε να ξεκινήσουν κι αυτοί, με κάνει ευτυχισμένο.

Πώς ήρθε το "Ironman"

Δεν είχα ακούσει για το "Ironman" μέχρι πέρσι. Με είχε προσκαλέσει ένα φίλος, ο Lihas Trivedi, που οργάνωνε ένα τρίαθλο στο Ahmedabad, να κάνω την απονομή στα βραβεία. Ο υπεύθυνος της εκδήλωσης ήταν η Kimberly Shan -μια Αμερικανίδα επαγγελματίας αθλήτρια που είναι παντρεμένη με μέλος της οικογένειας Gujarati. Αυτή ήταν που με ρώτησε γιατί δε συμμετείχα στο "Ironman".

Προσφέρθηκε να με προπονήσει για αυτό και μου έστειλε ένα σχέδιο. Περιελάμβανε 35 ώρες προπόνηση τη βδομάδα για 3-4 μήνες. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρω τόσο χρόνο. Ούτως ή άλλως, δε μπορούσα να ξεκινήσω να προπονούμαι τακτικά μέχρι τον Απρίλιο του 2015. Το event ήταν στις 19 Ιουλίου. Και μόλις ξεκίνησα να προπονούμαι, μπορούσα να το κάνω μόνο για 12.5 ώρες την εβδομάδα.

Δεν είχα πρόβλημα με τις αποστάσεις σε κολύμβηση και τρέξιμο. Δεν είχα κάνει ποτέ ποδηλασία όμως και ακόμα και τώρα είναι δύσκολο για μένα. Οι κανόνες του "Ironman" απαιτούν να έχεις ολοκληρώσει την κολύμβηση και την ποδηλασία μαζί σε 10 ώρες. Και κατά τη διάρκεια της προπόνησης δε μπορούσα να «βγάλω» 180 χιλιόμετρα ποδήλατου σε λιγότερο από 8 ώρες. Αυτό μου άφηνε ένα μκρό περιθώριο. Εκτός από αυτό, αν αντιμετώπιζες ένα τρύπιο λάστιχο ή μηχανική βλάβη στο ποδήλατό σου, πρέπει να το φτιάξεις μόνος σου. Στη διάρκεια της προπόνησης, προσπάθησα να φτιάξω ένα τρύπιο λάστιχο, που βασικά περιλαμβάνει να αλλάξεις τη σαμπρέλα. Μου πήρε 15 λεπτά. Δύο τρύπες και θα μουν τελειωμένος. Στο ίδιο το event, τελείωσα την ποδηλασία σε 7 ώρες και 45 λεπτά, και ήμουν πολύ τυχερός που δεν είχα τρύπιο λάστιχο.

Τώρα που το έκανα, σηματοδοτεί μια αλλαγή στον τρόπο ζωής μου. Ο στόχος που έχω βάλει όσον αφορά τη σωματική μου άσκηση είναι να μπορώ να ολοκληρώνω ένα "Ironman" οποτεδήποτε. Αυτό το κάνω γιατί λατρεύω αυτό το συναίσθημα. Το fitness για μένα είναι ελευθερία. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι το fitness σημαίνει να μην τρως το ένα και να μην κάνεις το άλλο, σε πράγματα που σου αρέσουν. Για μένα, η σωματική υγεία είναι λυτρωτική.

Τι να τρως

Ποτέ μου δεν έκανα διατροφή. Το μόνο πράγμα που αποφεύγω είναι η επεξεργασμένη ζάχαρη. Από αυτά που διαβάζω, καταλαβαίνω ότι η επεξεργασμένη ζάχαρη είναι καταστροφική - είναι δηλητήριο. Προσέχω τις ποσότητες σε μη φυτοφάγες τροφές, αλλά λατρεύω να τρώω ψάρι και κρέας. Εμείς που προερχόμαστε από την περιοχή Maharashtra τρώμε αρκετό βούτυρο γκι. Και λατρεύω τη γεύση του γκι και σχεδόν το συνοδεύω με κάθε γεύμα.

Για αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν τρέξιμο, η συμβουλή μου είναι να το πάνε αργά και χαλαρά. Να έχετε υπομονή με τον εαυτό σας. Ανακαλύψτε τις αντιδράσεις του σώματός σας. Μάθετε να ακούτε το σώμα σας. Μου πήρε πέντε χρόνια μέχρι να καταφέρω να περάσω από το επίπεδο του ημιμαραθωνίου σε αυτό του μαραθωνίου. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ινδία που ξεκινούν το τρέξιμο, κι αυτό είναι υπέροχο. Αλλά κάποιοι πιέζουν υπερβολικά τον εαυτό τους, προσπαθώντας να τρέξουν ένα μαραθώνιο μέσα στον πρώτο χρόνο που ξεκινάνε τρέξιμο! Κυρίως στη μέση ηλικία, μπορεί να είναι παγίδα για το σώμα να συνηθίσει σε τέτοια έντονη προσπάθεια.

Τα σπορ αντοχής μάς μαθαίνουν ένα πράγμα--ότι αν δουλέψεις σε κάτι που αγαπάς με υπομονή, συνέπεια και συγκέντρωση, όχι μόνο θα φτάσεις εκεί που θες να πας, αλλά κάθε στιγμή θα βρίσκεσαι εκεί που θες να είσαι.

Ακολουθήστε τον Milind Soman στο twitter

*το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στη HuffPost India