Ο Φιντέλ ζει μέσα μας (;)

Ίσως εδώ να πρέπει να σκεφτούμε τη λιγοψυχία των Ελλήνων απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, απέναντι στα capital controls με τις ουρές στα ΑΤΜ, αλλά και τον άνευ όρων συμβιβασμό στις διαθέσεις των δανειστών χωρίς πια να ξέρουμε το λόγο. Οι μισθοί πέφτουνε, οι συντάξεις κόβονται, οι φόροι αυξάνονται και εμείς συνεχίζουμε υπνωτισμένοι σε έναν δρόμο που οδηγεί στη χειρότερη σε γκρεμό και στην καλύτερη σε αδιέξοδο. Τον Φιντέλ πρέπει να τον ζηλεύουμε γιατί υπήρξε αυτός που θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς.
ASSOCIATED PRESS

Ο βιολογικός θάνατος του Φιντέλ δε θα έπρεπε να σημαίνει τίποτα αν ο κόσμος δεν είχε τα χάλια που έχει σήμερα. Και τα χάλια προκαλούνται από τη συνθήκη σύμβασης που έχει κατακλύσει τους περισσότερους από εμάς.

Ο Φιντέλ όμως θα μείνει για πάντα στα βιβλία της Ιστορίας ακριβώς γιατί έκανε το αντίθετο από αυτό που κάνουμε όλοι εμείς. Υπήρξε αντισυμβατικός. Και μάλιστα ενέπνευσε ανθρώπους να τον ακολουθήσουν στον όραμα του. Ήταν 27 χρονών το 1953 όταν φυλακίστηκε από τον δικτάτορα Μπατίστα, εκλεκτό της πάντα επεμβατικής κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Τον Φιντέλ πρέπει να τον ζηλεύουμε γιατί υπήρξε αυτός που θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς.

Δε συμβιβάστηκε στην ιδέα της δικτατορίας. Δε συμβιβάστηκε στην υποχρεωτική φιλία με τις ΗΠΑ. Δεν πτοήθηκε ούτε καν με το εμπάργκο. Ένα εμπάργκο που απαγόρευε τις εισαγωγές προϊόντων στην Κούβα από το 1960! Και άντεξε. Άντεξε όμως γιατί ο λαός της Κούβας ήταν δίπλα του. Υπήρχε σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και όταν υπάρχει εμπιστοσύνη μπορείς ίσως να αντέξεις μια ζωή λιγότερων παροχών.

Γιατί πράγματι οι Κουβανοί μπορεί να μην είχαν ποτέ πολλά ρούχα ή πολλά φαγητά ή εξοχικές κατοικίες. Το χαμόγελο στα χείλη τους όμως ήταν πάντοτε μεγάλο. Με λίγο ρούμι, πολύ χορό αλλά και με πάρα πολύ αγάπη για την πατρίδα τους, κατάφεραν να μη γίνουν δέσμιοι υλικών απολαύσεων.

Ίσως εδώ να πρέπει να σκεφτούμε τη λιγοψυχία των Ελλήνων απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, απέναντι στα capital controls με τις ουρές στα ΑΤΜ, αλλά και τον άνευ όρων συμβιβασμό στις διαθέσεις των δανειστών χωρίς πια να ξέρουμε το λόγο. Οι μισθοί πέφτουνε, οι συντάξεις κόβονται, οι φόροι αυξάνονται και εμείς συνεχίζουμε υπνωτισμένοι σε έναν δρόμο που οδηγεί στη χειρότερη σε γκρεμό και στην καλύτερη σε αδιέξοδο.

Τον Φιντέλ πρέπει να τον ζηλεύουμε γιατί υπήρξε αυτός που θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς. Απέχουμε πολύ από το να βρούμε την εσωτερική δύναμη και να διεκδικήσουμε τη ζωή μας αλλά ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Μαντέλα, ο Λούθερ Κινγκ, θα πρέπει να στέκονται απέναντι μας, φάροι και παραδείγματα ζωής ώστε να ξέρουμε που θα πρέπει να φτάσουμε.

Δημοφιλή