Στις 19 Μαΐου 2004 το Συμβούλιο των Υπουργών της Ε.Ε. έθεσε σε εφαρμογή τη διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος για την Ελλάδα, κατά τις διατάξεις του Άρθρου 126 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 104 ΣΕΚ). Τρία μόλις χρόνια αργότερα το αυτό Συμβούλιο, αναστέλλοντας την προηγούμενη απόφασή του, πιστοποίησε ότι η κατάσταση υπερβολικού ελλείμματος στη χώρα μας είχε διορθωθεί. Ως αναμενόταν, βέβαια, η Eurostat εξέφρασε επιφύλαξη για τα στοιχεία που κατατέθηκαν από την Ελλάδα, για τα ελλείμματα τις περιόδου 2004-2009, λόγω σημαντικών λαθών και παραλείψεων στα αριθμητικά στοιχεία που κοινοποιήθηκαν από τις ελληνικές στατιστικές αρχές, χαρακτηρίζοντάς τα στην πραγματικότητα ως αναξιόπιστα. Η ανακοίνωση της Επιτροπής που συνόδευε την άρση της κατάστασης υπερβολικού ελλείμματος, μεταξύ άλλων, ανέφερε το εξής: "[...] the Greek statistical authorities have improved their procedures, which led to an overall higher quality of the data. As a result, the Commission (Eurostat) has withdrawn its reservations on the quality or the reported data. [...]".Ο Jean-Claude Juncker συνεχάρη τη χώρα μας για την ανόρθωση της οικονομίας και η καγκελάριος Merkel δήλωσε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας αποτελεί «ένα όνειρο για τους Γερμανούς»!
Στη συνέχεια, το Μάρτιο του 2010 ψηφίζεται ο ν. 3832/2010 για τη δημιουργία της ΕΛΣΤΑΤ, ως ανεξάρτητης στατιστικής αρχής. Ακολούθως, το καλοκαίρι του 2010 ανακοινώνεται ότι τη θέση του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ αναλαμβάνει ο κος Γεωργίου. Το Νοέμβριο του 2010, η Eurostat δημοσιοποιεί τα στοιχεία για το έλλειμμα του 2009, το οποίο και είχε αγγίξει το 15,4%, ενώ τον Απρίλιο του ίδιου έτους εμφανιζόταν σε ποσοστό 13,6%. Η διαφορά αυτή μεταξύ των ποσοστών του ελλείμματος, μέσα σε μερικούς μόλις μήνες, οφείλεται στο γεγονός ότι με πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ τον κ. Γεωργίου, συμπεριελήφθησαν στο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης 17 παγίως και βαρέως ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις και φορείς (ΟΣΕ, αστικές συγκοινωνίες, αμυντικές βιομηχανίες, ΕΡΤ, ΕΛΓΑ, ΟΠΕΚΕΠΕ,κ.λ.π.), όπως προβλεπόταν ήδη από το 1996, από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εθνικών Λογαριασμών (ESA95).
Έπραξε όμως καλώς ο κ. Γεωργίου προσμετρώντας τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης και πότε υποχρεούται μία χώρα να τα συμπεριλάβει; Η απάντηση είναι πως εάν τα έσοδα των ΔΕΚΟ από τις πωλήσεις του αγαθού ή της υπηρεσίας που προσφέρουν, δεν καλύπτουν τουλάχιστον το 50% των λειτουργικών τους δαπανών, κάτι το οποίο ίσχυε βέβαια για όλες τις ΔΕΚΟ που συμπεριέλαβε ο κ. Γεωργίου στο γενικό σύνολο κατά τον υπολογισμό του ελλείμματος, τότε υπάρχει υποχρέωση συνυπολογισμού τους.
Επιπροσθέτως των χρεών των ανωτέρω ΔΕΚΟ, συμπεριελήφθησαν οι επιχορηγήσεις του κρατικού προϋπολογισμού στους Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΟΚΑ), τα έσοδα των τόκων από ομόλογα του δημοσίου που διακρατούσαν τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, οι υποχρεώσεις για την παροχή του εφάπαξ στους συνταξιοδοτούμενους δημόσιους υπαλλήλους καθώς και άλλες ανεξόφλητες υποχρεώσεις των Υπουργείων, των ΟΚΑ και των Δήμων, όπως και το περίφημο «swap» με την Goldman Sachs που είχε συναφθεί με στόχο να μειώσει το καταγεγραμμένο χρέος.
Η προσαρμογή του ελλείμματος στο 15,4% εκτόξευσε το δημόσιο χρέος στο 126,8 % του ΑΕΠ και επέφερε νέα μέτρα περίπου 11 εκ. ευρώ. Θα πρέπει να σημειωθεί σ' αυτό το σημείο, ότι ήδη από το Φεβρουάριο του 2010 είχε δρομολογηθεί η είσοδος της χώρας μας σε μνημόνιο συνεργασίας. Το Νοέμβριο του 2011 μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες περί τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος, αναφέροντας σχετικά ότι στην ΕΛΣΤΑΤ ισχύει η «ενός ανδρός αρχή». Τον Δεκέμβριο του 2011, μετά από μηνυτήρια αναφορά του Δικηγορικού Συλλόγου, την υπόθεση ανέλαβε ο τότε οικονομικός εισαγγελέας κ. Πεπόνης, ο οποίος και απέστειλε τον φάκελο στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, προκειμένου να γίνουν οι απαιτούμενες ενέργειες και να διαβιβαστεί στη Βουλή. Ακολούθησε αίτημα του ΠΑΣΟΚ για εξεταστική επιτροπή, η οποία και συνεστήθη σε σώμα το Μάρτιο του 2012. Το αποτέλεσμα της επιτροπής, στην οποία δεν έλαβαν μέρος ΝΔ και ΚΚΕ, ήταν η επίρριψη των ευθυνών στην προηγούμενη κυβέρνηση. Τον Ιανουάριο του 2013, η δικογραφία διαβιβάζεται στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, από όπου και ασκείται ποινική δίωξη σε τρία πρόσωπα και κατά παντός υπευθύνου για ψευδή βεβαίωση κατά συναυτουργία εις βάρος του Δημοσίου, υπό την ιδιαζόντως επιβαρυντική περίσταση της ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας του αντικειμένου του εγκλήματος και για παράβαση καθήκοντος κατ' εξακολούθηση. Ακολούθησε κύρια ανάκριση και τον Ιούλιο του 2013 κατατέθηκε στην Εισαγγελία Εφετών Αθηνών.
Το Μάιο του 2015, ο εισαγγελέας Εφετών προτείνει, για δεύτερη φορά, στο Συμβούλιο Εφετών να τεθεί στο αρχείο η δικογραφία σχετικά με την καταγγελία περί τεχνητής διόγκωσης του δημοσίου ελλείμματος για το έτος 2009, αναφέροντας πως δεν προκύπτουν αποχρώσες ενδείξεις για την διάπραξη αξιόποινων πράξεων. Τον Ιούλιο του 2015, ο κ. Γεωργίου παραπέμφθηκε με βούλευμα ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, λόγω του ότι δεν παραιτήθηκε από την προηγούμενη υπαλληλική του θέση στο ΔΝΤ. Ο κ. Γεωργίου, καθώς και οι Κωνσταντίνος Μολφέτας και Αθανασία Ξενάκη, δεν παραπέμφθηκαν για το κακουργηματικού χαρακτήρα αδίκημα της ψευδούς βεβαιώσεως που αφορούσε την τεχνητή διόγκωση του χρέους του 2009.
Το Σεπτέμβριο του 2015, η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου άσκησε αναίρεση στο υπ' αριθμ. 1149/2015 βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου, με το οποίο ο πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) Ανδρέας Γεωργίου παραπέμφθηκε να δικαστεί ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος, ζητώντας να παραπεμφθεί ο κ. Γεωργίου και για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης (τεχνητή διόγκωση χρέους). Ακολούθησε η υπ΄ αριθμ. 1331/1.8.2016 απόφαση του ποινικού τμήματος του Αρείου Πάγου, η οποία έκανε δεκτή εν μέρει την αναίρεση που είχε ασκήσει η τότε αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου (νυν εισαγγελέας), με αποτέλεσμα να παραπέμπεται και πάλι για νέα κρίση στο Συμβούλιο Εφετών και για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης, πλέον του πλημμεληματικού χαρακτήρα του αδικήματος της παράβασης καθήκοντος.
Για δεύτερη φορά, την 18.11.2016, ο Εισαγγελέας Εφετών, Ιωάννης Κούτρας, προτείνει να μην απαγγελθεί κατηγορία σε βάρος του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου για την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης σε βαθμό κακουργήματος. Εν αναμονή, λοιπόν, της κρίσης του Συμβουλίου Εφετών, παραθέτω κάποιες σκέψεις μου.
Η δίωξη του κ. Γεωργίου και των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ δεν έχει, κατά την άποψή μου, ξεκάθαρο περιεχόμενο. Και αυτό διότι η Eurostat αποδέχτηκε ανεπιφύλακτα τα στοιχεία του 2009, καθώς και των επόμενων 12 αξιολογήσεων, όπως και τον τρόπο υπολογισμού τους, διότι υπολογίστηκαν σύμφωνα με τις διατάξεις του ενωσιακού δικαίου.
Τη συνέπεια δε στον υπολογισμό των ελληνικών στατιστικών στοιχείων επιβεβαίωσε προ τριών (3) περίπου μηνών και το Διεθνές Στατιστικό Ινστιτούτο (ISI) με ανακοίνωσή του, στην οποία εξέφρασε την «έντονη ανησυχία του» για τις διώξεις των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, «που έκαναν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ακεραιότητα και τήρηση των διεθνών προτύπων, ανεξάρτητα από πολιτικές πιέσεις».
Στην πραγματικότητα, επομένως, η Εισαγγελική πρόταση φαίνεται να υποστηρίζει πως υπήρξε λανθασμένη εφαρμογή των κοινών κανόνων της Ένωσης.
Πώς όμως μπορεί να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο όταν τα κράτη-μέλη υποχρεούνται σε ομοιόμορφη εφαρμογή των διατάξεων ενός Κανονισμού (εν προκειμένω ο 2223/1996); Ποιο όργανο καθίσταται αρμόδιο να άρει τέτοιου είδους αμφισβητήσεις, που προκύπτουν κατά την εφαρμογή κανόνα δικαίου της Ένωσης; Ξεκάθαρη απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα δίνεται από το Αρ. 267 ΣΛΕΕ, σύμφωνα με το οποίο, αρμόδιο όργανο για την επίλυση τέτοιων θεμάτων καθίσταται το ΔΕΕ μέσω της αποστολής προδικαστικού ερωτήματος (πρβλ. C-260/89 της 18-6-1991, Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση ΑΕ και Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Προσωπικού/ Δημοτικής Εταιρίας Πληροφόρησης και λοιπών).
Συνοψίζοντας τις άνωθι επισημάνσεις και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ΕΛΣΤΑΤ είναι ανεξάρτητη αρχή, ότι τηρήθηκαν οι κανόνες της Ε.Ε., ότι το ύψος του δημοσίου χρέους έγινε αποδεκτό από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη και μάλιστα κουρεύτηκε με το PSI το 2012, για ποιο λόγο κατηγορούνται τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ;
Η απάντηση στο, μάλλον ρητορικό, αυτό ερώτημα απαντάται στην ιδεοληψία που κατατρώει τους πολίτες και τους πολιτικούς αυτής της χώρας. Διότι πάντα κάποιος άλλος πρέπει να ευθύνεται για την κατάντια μας. Διότι ως λαός είμαστε ευθυνόφοβοι. Διότι πάντα θα προέχει το μικροκομματικό συμφέρον. Διότι πάντα θα λαμβάνει χώρα προσπάθεια μετάθεσης των πολιτικών ευθυνών. Διότι ακόμα και τώρα πιστεύουμε πως εάν επιρρίψουμε τις ευθύνες αλλού, σε μια διεθνή συνομωσία κατά προτίμηση, θα επιστρέψουμε στις εποχές της ασυδοσίας.
Ο Ανδρέας Γεωργίου και η ΕΛΣΤΑΤ άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Εκατέρωθεν κατηγορίες περί δολοπλοκιών στον δημόσιο διάλογο, αμφίρροπα μηνύματα στους δανειστές, διχασμός στην κοινή γνώμη αποδεικνύουν πως δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας, πως ακόμα και τώρα ψάχνουμε ένα εξιλεαστήριο θύμα για να δικαιολογήσουμε τις συνέπειες του πελατειακού συστήματος που κατατρώει την κοινωνία μας. Εάν δεν κατανοήσουμε και δεν αντιμετωπίσουμε τις αιτίες της κρίσης που διανύουμε τόσα χρόνια τώρα, τότε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε την έξοδο από αυτήν. Εάν δεν αποτάξουμε από πάνω μας τις συνήθειες και τις ιδεοληψίες που μας έφεραν σ' αυτό το κομβικό, για τη χώρα μας και τους πολίτες της, σημείο, τότε δε θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε ποτέ και θα συνεχίσουμε να παρασιτούμε εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων πολιτών.
Ως επίλογο, θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον αγαπημένο μου και πάντα σύγχρονο, Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος προέβλεψε στα κείμενά του την σημερινή κατάληξη της κοινωνίας μας, με τόση διορατικότητα για την εποχή του, που είναι σχεδόν ανατριχιαστική.
[...] Έτσι δημιουργήθηκε μια ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί Έλληνες με την καθημερινή τους πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να προσαρμοσθούν κατά το δυνατόν γρηγορότερα και καλύτερα στις συνθήκες της παρασιτικής κατανάλωσης (και αυτή περιλαμβάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει ως τελική της συνέπεια τη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται), ενώ ταυτόχρονα παραμένουν ιδεολογικά προσκολλημένοι σ' έναν μυγιάγγιχτο εθνικισμό, ο οποίος κάνει ακόμα και όσους δουλεύουν άμεσα για λογαριασμό των ξένων ή αποζούν έμμεσα από αυτούς να καταφέρονται φραστικά εναντίον τους.[...] Η ίδια σχιζοφρένεια διέπει και τη συμπεριφορά των κομμάτων, τα οποία πλειοδοτούν σε εθνικιστική ρητορεία την ίδια στιγμή που εκποιούν τον κρατικό μηχανισμό και το κράτος γενικότερα για να ικανοποιήσουν τις καταναλωτικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων τους.[...] Π. Κονδύλης, «Οι αιτίες της παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας - Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία », Αθήνα, 1991