Θυμάμαι πριν κάποιο καιρό, δύο χρόνια ίσως, σχεδίαζα πάρτυ γενεθλίων για τον γιο μου. Περνούσα ώρες ν' αποφασίσω ποιους θα καλέσουμε, τι τούρτα θα κάνουμε, τι προσκλήσεις ήθελε, τι φαγητά θα έφτιαχνα, τι δωράκια θα έδινα στους μικρούς καλεσμένους όταν θα φεύγανε. Εκείνες τις ημέρες σχεδίαζα επίσης, με άλλα μέλη της εκτεταμένης μου οικογένειας, πώς θα μοιράσουμε τις βάρδιες στο νοσοκομείο, ώστε να φροντίσουμε τον άρρωστο πατέρα και να μην εξουθενωθεί η μητέρα.
Όταν ο πατέρας μπήκε εσπευσμένα στην εντατική, για κάποιες μέρες δεν ήταν εντελώς σίγουρο αν θα γίνει το πάρτυ γενεθλίων. Ο μικρός μου μιλούσε κι έκανε σχέδια μ' ενθουσιασμό, χαιρόταν που θα έρχονταν οι φίλοι στο σπίτι μας, παλιοί και νέοι απ' το νηπιαγωγείο, κι εγώ σκεφτόμουν πως έαν χρειαστεί, εάν γίνει το μοιραίο, μάλλον θα πρέπει να τ' ακυρώσω όλα. Περπατούσα στους διαδρόμους των νοσοκομείων κι έπαιρνα τηλέφωνο να καλέσω σε πάρτυ. Έφτιαχνα λίστες για ψώνια στο σπίτι και μιλούσα με τα μέλη της οικογένειάς μου για την κατάσταση της υγείας του «παππού» και τι θα κάναμε γι' αυτό και για εκείνο, ποιος θα πάει εκεί με τη μητέρα, πώς θα οργανώσουμε το πρόγραμμα ώστε να τα προλάβουμε όλα.
Για να μη γίνομαι δραματική χωρίς λόγο, να ξέρετε πως το πάρτυ έγινε τελικά. Κουραστήκαμε πολύ γιατί το κάναμε στο σπίτι μας, αλλά ο μικρός πέρασε υπέροχα. Την επόμενη μέρα ήταν η δική μου βάρδια στο νοσοκομείο, έξω απ' την εντατική ευτυχώς, πήρα μαζί μου και τούρτα για τον «παππού» και πέρασα ένα 24ωρο μαζί του. Όταν όλα πάνε καλά, γίνονται παιδικά πάρτυ γενεθλίων και οι παππούδες βγαίνουν ανανεωμένοι απ' την εντατική, χαλάλι η κούραση, έχεις χρόνο μετά να ξεκουραστείς.
Τις ημέρες που ακολούθησαν σκέφτηκα πολλές φορές την εμπειρία, την τρομερή εμπειρία του να μεγαλώνεις παιδιά ενώ φροντίζεις άρρωστους γονείς. Σκεφτόμουν πως εγώ είμαι από τους τυχερούς γιατί μπορεί, λόγω ηλικίας, να χρειάζονται κάποιες επανεκκινήσεις οι παππούδες αλλά καταφέρνουν και ξεπερνάνε ακόμα τις κακοτοπιές. Υπάρχουν όμως άλλοι γονείς μικρών παιδιών που φροντίζουν τους δικούς τους γονείς με χρόνιες παθήσεις, που είναι φροντιστές παιδιών και αρρώστων ταυτόχρονα και καθώς σκέφτομαι την δική μου κούραση που συσσωρεύτηκε σε λίγες εβδομάδες μόνο, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν.
Δε μπορώ να ξέρω, να καταλάβω πώς είναι να περνάς μεγάλο διάστημα του χρόνου σου στα νοσοκομεία ή δίπλα σε κρεβάτια κατάκοιτων γονιών, να φροντίζεις το σπίτι σου και το δικό τους, ενώ τα παιδιά θα θέλουν φαγητό, ρούχα και χρόνο. Πώς προλαβαίνεις να συνοδεύεις τον άρρωστο γονιό σε γιατρούς, αλλά και να πας τα παιδιά σου στις δραστηριότητές τους, να τα διαβάσεις, να τους ετοιμάσεις κολατσιό, να περάσεις λίγο χρόνο μαζί τους;
Όσοι μεγαλώνουμε παιδιά γνωρίζουμε πόσο κουραστικό είναι, γι' αυτό και οι αστείες, χαριτωμένες, γλυκιές στιγμές με τα παιδιά είναι η ανταμοιβή μας. Για να τις απολαύσεις όμως αυτές τις στιγμές χρειάζεσαι χρόνο και κουράγιο. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι υπερ - φροντιστές βρίσκουν χρόνο και δύναμη ν' απολαύσουν τα μικρά τους, πριν μεγαλώσουν πολύ και οι στιγμές αυτές χαθούν. Εύχομαι να τα καταφέρνουν και ν' αντλούν απ' όπου μπορούν δύναμη.
Όσοι γνωρίζουμε τέτοιους γονείς, ας τους βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Ας κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας να τους εξασφαλίσουμε λίγο χρόνο. Ας ευχηθούμε να έχουμε όλοι καλές γιορτές και φέτος.