Η απήχηση του Αρτέμη Σώρρα πολλαπλασιαζόταν τα δύο τελευταία χρόνια όπως ακριβώς και αυτή της Χρυσής Αυγής πριν την δολοφονία Φύσσα. Αθόρυβα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, με γραφεία της οργάνωσης του να ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια. Η «επιτυχία» του βασίζεται στην εδραιωμένη αντίληψη μιας σημαντικής μερίδας του πληθυσμού ότι υπάρχει κάπου ένας κάποιος «κουμπαράς» με χρήματα, ο οποίος είναι δυνατόν να μας βγάλει από τη δυσχερή μας οικονομικά θέση.
Στις δύσκολες στιγμές πάντα το όνειρο της μαγικής εξόδου από τη δύσκολη κατάσταση με εύκολο και γρήγορο τρόπο ανθεί. Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, η μη αναμενόμενη κληρονομιά, οι «θείες» από το εξωτερικό και οι φαντασιώσεις με τα γεμάτα λίρες κιούπια πάντα μαγεύαν και θα μαγεύουν την λαϊκή φαντασία, ασχέτως αν ακόμα και στο σινεμά οι ελπίδες συχνά αποδεικνύονται φρούδες, η λίρα κάλπικη και «ο από μηχανής θεός» αποκύημα της φαντασίας.
Στα χρόνια της κρίσης βρήκαν απήχηση διάφορες τέτοιου τύπου φαντασιώσεις ακόμα και αν παρουσιάστηκαν μασκαρεμένες με εύηχες λέξεις και σοβαροφανείς αναλύσεις.
Ο Σώρρας γιγαντώθηκε τη στιγμή όπου ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αρχίσει και συμβιβάζεται με την κατάσταση, ψαλιδίζει τις προσδοκίες του και αναζητά «λύσεις» έξω από το πλαίσιο μιας ανοικτής κοινωνίας.
Για δυο-τρία χρόνια καθημερινά κυριαρχούσε ο κουμπαράς των «ισοδυνάμων μέτρων» ή του θα πάρουμε τα χρήματα από κάπου αλλού και όχι από εσάς όταν μας ψηφίσετε, με το από πού φυσικά να μην προσδιορίζεται ποτέ. Είχαμε ακόμα τα «λεφτά» του φτηνού δανεισμού από τη Ρωσία, την Κίνα ή και συνολικά από τις χώρες BRICS και τη νεοσύστατη τράπεζα τους που «αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του Δ.Ν.Τ.», ασχέτως βέβαια αν οι περισσότερες από αυτές τις χώρες κλονίζονταν οικονομικά την ίδια εποχή με εμάς καθώς και τα μελλοντικά έσοδα από τα «πλούσια» κοιτάσματα του ελληνικού υπεδάφους. Επίσης τον αλήστου μνήμης «κουμπαρά» του «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» να σωθούμε, λες και τα όποια εκατομμύρια ευρώ δημοσίου χρήματος που όντως διασπαθίσθηκαν θα μπορούσαν ποτέ να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Τέτοια η αδυναμία κατανόησης ή και εσκεμμένης διαστρέβλωσης, τόσο των μεγεθών όσο και της λειτουργίας μιας οικονομίας, μέχρι του σημείου όπου το εκλογικό κοινό γαλουχήθηκε στην ιδέα ότι η ανάπτυξη είναι ένας διακόπτης που μπορεί να ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν με άμεσα αποτελέσματα ή ένας «καλεσμένος» που θα μας χτυπήσει την πόρτα ένα πρωί.
Ο Σώρρας απλώς πλάσαρε στον απελπισμένο Έλληνα την πιο εξωφρενική εκδοχή του «κουμπαρά». Αυτή που επιτρέπει σε όποιον θέλει να βάλει χέρι στα λεφτά στέλνοντας απλά τους πιστωτές του να εισπράξουν έναντι των οφειλών του χωρίς να χρειάζεται να περιμένει ούτε εκλογές, ούτε «αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων», ούτε τίποτα.
Ο Σώρρας γιγαντώθηκε τη στιγμή όπου ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αρχίσει και συμβιβάζεται με την κατάσταση, ψαλιδίζει τις προσδοκίες του και αναζητά «λύσεις» έξω από το πλαίσιο μιας ανοικτής κοινωνίας. Το αίσθημα της «ματαίωσης» γίνεται κυρίαρχο. Η εμπειρία της μέχρι τώρα χωρίς αποτέλεσμα δικαστικής δίωξης της Χρυσής Αυγής δεν πρέπει να μας κάνει να αισιοδοξούμε σχετικά με μια παρόμοια διαδικασία στην περίπτωση του Σώρρα, ασχέτως του αν αυτή πρέπει να γίνει.
Για να αντιστραφεί η κατάσταση και να πιστέψει ξανά ο Έλληνας ότι ο δρόμος της προσωπικής του ευημερίας περνάει μέσα από την εργασία του και όχι από εύκολες λύσεις, γνωριμίες και την επαφή του με την κεντρική εξουσία. Για αυτό χρειάζονται συγκεκριμένες παρεμβάσεις στο θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Η διάψευση των προσδοκιών άλλοτε οδηγεί τον παθόντα να μάθει από το λάθος του και άλλοτε στην κατάρρευση κάτω από το βάρος της πραγματικότητας. Το δεύτερο θα έχει μεγάλο κόστος για όλους μας.