Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ήταν ο Φίλος μας. Δεν είχε στη συνείδησή μας τη θέση του ποιητή και του οιονεί δασκάλου, που κατείχε ο Σαββόπουλος, ήταν κάτι πολύ πιο κοντινό μας. Έτσι φάνταζε, τουλάχιστον, έτσι ήθελε να φαντάζει. Λίγο ναΐφ, τίποτα το πολύ εκλεπτυσμένο. Ήταν αυτό που έλεγε: «... Πρέπει ακόμα να προσέχεις να 'ναι ξύπνιοι οι μουσικοί. Έτσι που αν δεν ξέρεις νότες, να ξέρουν αυτοί. Ένα τραγούδι, για να 'ν' τραγούδι, θέλει λόγια απλά. Ένα τραγούδι, για να 'ν' τραγούδι, θέλει κάποιο μπλαμπλά...»
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλος συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής με λιγότερη σπουδαιοφάνεια από εκείνον. Αλλά, φυσικά, μόνο ναΐφ δεν ήταν. Γιατί πώς θα κατάφερνε τότε να περιγράψει με τόση ακρίβεια, με χιούμορ, με σαρκασμό την Ελλάδα δύο δεκαετιών - του '70 και του '80 - με τα Μικροαστικά το 1973, τα Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας το 1975, το Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ το 1978, το Ψυχραιμία παιδιά το 1979, τη Χαμηλή πτήση το 1982. Ποιος άλλος θα κατάφερνε να μαζέψει όλη την Αθήνα στη Βουλιαγμένη, σ' εκείνο το μεγάλο πάρτυ; Ποιος άλλος έβγαλε, εν έτει 1976, δίσκο καθαρής τζαζ, και τόσο ωραίας τζαζ, όπως το Media Luz;
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλος συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής με λιγότερη σπουδαιοφάνεια από εκείνον.
Και όλα αυτά, ενώ ταυτόχρονα συνεργαζόταν με το Εθνικό Θέατρο και έγραφε μουσική για τον Θίασο και τους Κυνηγούς του Αγγελόπουλου.
Ο Κηλαηδόνης ήταν πρωτοπόρος. Ήταν εκείνος που έφερε πιο κοντά τη Δύση στην ελληνική μουσική σκηνή. Ο μόνος που έγραφε μουσική με τρόπο τόσο δυτικό, χωρίς να ακούγονται οι στίχοι σαν κακές μεταφράσεις ροκ τραγουδιών. Ο Κηλαηδόνης ήταν το soundtrack μιας εποχής. Αλλά όχι μόνο της εποχής. Κυρίως των ανθρώπων της, κάθε παρέας που διαμορφώθηκε απ' αυτήν. Και δικό μου.