730 μέρες μετά, απελπισμένες και αδύναμες. Ελπίζουν ακόμα σε ένα θαύμα. Τα απαχθέντα κορίτσια του Τσιμπόκ και οι οικογένειές τους αξίζουν κάτι καλύτερο.
Στη δεύτερη επέτειο της απαγωγής και εξαφάνισης των 276 εφήβων από μια πόλη στα βορειοανατολικά της Νιγηρίας, φαίνεται πως όλοι πράξαμε ελάχιστα για να διασφαλίσουμε την επιστροφή τους.
Τα κορίτσια, που κάποτε μελετούσαν σκληρά στο σχολείο τους, είναι τώρα σύμβολο της προφανούς αδυναμίας μας να προστατεύσουμε τις ζωές αυτών των νέων ανθρώπων.
Το που ακριβώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή τα κορίτσια -τα οποία ηλικιακά πιστεύουμε πως βρίσκονται μεταξύ 16 και 18 ετών- δεν είναι ξεκάθαρο. Το 2015, ο νιγηριανός στρατός είπε πως είχε απελευθερώσει εκατοντάδες γυναίκες και κορίτσια που ήταν αιχμάλωτες της Μπόκο Χαράμ, παρόλα αυτά ανάμεσά τους δεν υπήρχαν τα κορίτσια του Τσιμπόκ.
Έχει ειπωθεί ότι κάποια από τα κορίτσια έγιναν αντικείμενο αγοραπωλησίας και σκλαβιάς, και κάποια αναγκάστηκαν δια της βίας να παντρευτούν με στρατιώτες.
Έχει αναφερθεί επίσης ότι η Μπόκο Χαράμ έχει εν κρυπτώ ζητήσει λύτρα περίπου 50 εκατομμυρίων δολαρίων.
Νωρίτερα, είχαν υπάρξει και συζητήσεις για ανταλλαγή αιχμαλώτων - υπό την επίβλεψη υποτίθεται σε κάποιο βαθμό από τον Ερυθρό Σταυρό - αλλά αυτή η συμφωνία φαίνεται πως ναυάγησε.
Τα κορίτσια πλέον συμβολίζουν την προφανή μας αδυναμία να προστατεύσουμε τις ζωές των νέων ανθρώπων.
Τραγικώς, τα όποια νέα για τα κορίτσια του Τσιμπόκ είναι πλέον μόνο φήμες, διαδόσεις ή θεωρίες, παρόλα αυτά ένα πρόσφατο βίντεο που κυκλοφόρησε με μερικά από τα κορίτσια μας δίνει έστω και λίγη ελπίδα ότι μερικές μπορεί να είναι ακόμα ζωντανές. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι τα κορίτσια, τα περισσότερα με όνειρα για πανεπιστήμιο και καριέρα, εξαφανίστηκαν από προσώπου γης καθώς ο κόσμος περιμένει βαριεστημένα.
Δυο χρόνια στη σειρά, και οι γονείς τους ακόμη ξυπνούν κάθε πρωί μη γνωρίζοντας αν η κόρη τους είναι ζωντανή ή νεκρή, παντρεμένη ή μόνη της ή θύμα σεξουαλικής κακοποίησης όντας σε σκλαβιά. Σίγουρα αξίζουν περισσότερα από μια μάταιη ελπίδα.
Ο τρόπος που φερθήκαμε στα κορίτσια του Τσιμπόκ είναι από τους χειρότερους εφιάλτες που συμβαίνουν σε παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες ολοένα περισσότερων εμφυλίων πολέμων.
Τόσα παιδιά -περίπου 30 εκατομμύρια κορίτσια και αγόρια- δεν έχουν εκτοπιστεί από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποτέ τόσα πολλά παιδιά - αν εξαιρέσουμε τους παγκόσμιους πολέμους- δεν είχαν γίνει πρόσφυγες. Δεν έχει υπάρξει περίοδος στην ιστορία όπου τόσα σχολεία σε τόσες χώρες υπέστησαν τόσες βάρβαρες επιθέσεις.
Όμως το Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών θα μπορούσε να παρέμβει και να προτρέψει τους Νιγηριανούς - με την υποστήριξη των Αμερικανών, των Γάλλων, των Κινέζων και των Βρετανών- να αναλάβουν αυξημένη από αέρος παρακολούθηση και πιθανή δράση στο έδαφος για να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση των κοριτσιών. Και μπορούμε και πρέπει να κάνουμε πολλά περισσότερα για να προστατεύσουμε τα παιδιά από επιθέσεις και απαγωγές στα σχολεία τους.
Για να δείξουμε στους απαγωγείς ότι θα τιμωρούνται, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να υιοθετήσει ψήφισμα που θα καθιστά στο μέλλον τους δράστες των παιδικών απαγωγών υπεύθυνους, ώστε να έχουν πάνω τους τη διεθνή πίεση.
Όλες οι κυβερνήσεις θα πρέπει να υποστηρίξουν μια «Διακήρυξη για Ασφαλή Σχολεία», δηλώνοντας ότι οι επιθέσεις σε σχολεία, κολέγια και πανεπιστήμια είναι εγκλήματα κατά της ανθρώποτητας. Και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να διασφαλίσει τη χρηματοδότηση για φρουρούς, κάμερες και πόρτες που θα προστατεύουν τα σχολεία σε εμπόλεμες ζώνες.
Μπορούμε και θα έπρεπε να κάνουμε πολλά περισσότερα για να προστατεύσουμε τα παιδιά από επιθέσεις και απαγωγές όταν βρίσκονται στο σχολείο.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να δουλέψουμε στην Παγκόσμια Ανθρωπιστική Σύνοδο Κορυφής προς την κατεύθυνση της αύξησης της έκτακτης χρηματοδότησης για βοήθεια, που είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνολικού προϋπολογισμού για ανθρωπιστική βοήθεια.
Στην αρχή της χιλιετίας, ο κόσμος, έδωσε μια υπόσχεση στα παιδιά, μέσω του ΟΗΕ. Ορκιστήκαμε ότι από όπου κι αν ήταν, θα τους εξασφαλίζαμε την εκπαίδευση και μια ευκαιρία στη ζωή. Αυτή η δέσμευση έχει τονιστεί στους νέους Βιώσιμους Αναπτυξιακούς Στόχους.
Δε θα μπορέσουμε ποτέ να προσφέρουμε παγκόσμια εκπαίδευση αν δε μπορέσουμε να διασφαλίσουμε πρώτα ότι εκατομμύρια κορίτσια και αγόρια που βρίσκονται σε εμπόλεμες περιοχές, θα μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο τους.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη Τhe World Post και μεταφράστηκε στα ελληνικά.