Από το τέλος του 2009 με την έναρξη της κρίσης, ο πολιτικός χρόνος έχει επιταχυνθεί σημαντικά. Τα ψέματα με τα οποία τα κόμματα εξουσίας κέρδιζαν τις εκλογές - ψέματα που τις εποχές του δανεισμού άντεχαν 2 τετραετίες περίπου - τώρα πια αντέχουν μόλις ένα εξάμηνο.
Τόσο χρόνο χρειάστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου για το πέρασμα από το «λεφτά υπάρχουν» στο Καστελόριζο, τόσο χρόνο χρειάστηκε και ο Αντώνης Σαμαράς για το πέρασμα από τα Ζάππεια στα 13 δισ. δικών του μέτρων, τόσο χρόνο ο ίδιος πάλι από τη στροφή στο λαϊκισμό στα μέσα του 2014 μέχρι την ήττα του, τον Γενάρη του 2015.
Έξι μήνες χρειάστηκε και ο Αλέξης Τσίπρας για να φέρει το δικό του μνημόνιο. Το μνημόνιο που εκείνος θα έσκιζε.
Ο λόγος είναι απλός: Το παλιό μοντέλο στηρίχθηκε στις υποσχέσεις και τις παροχές που τροφοδοτούσαν τα δανεικά και οι παλιοί πολιτικοί στηρίχθηκαν στην υλοποίηση των υποσχέσεων αυτών. Τελείωσαν πια τα δανεικά, τελείωσαν και οι υποσχέσεις.
Από αυτή την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά εγκλωβισμένος στο παλιό σύστημα, δεν είναι φορέας ανανέωσης παρά μόνο - και αυτό μερικώς - στην ανανέωση κάποιων προσώπων. Αλλά και εκεί όμως, η κύρια πηγή του είναι η δεξαμενή των μεσαίων στελεχών του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και ιδεολογικά, οι οπαδοί της δραχμής ελπίζουν να επιστρέψουν στη χρυσή εποχή Παπανδρέου. Κακώς ονειρεύονται όμως, γιατί κανείς δε θα μας δανείζει ούτε με δραχμή. Τα χρήματα θα έρθουν όπως και με τα μνημόνια από τους Έλληνες. Χειρότερα· θα έρθουν μόνο από εμάς.
Τώρα που φτάσαμε στα όρια αναπαραγωγής του παλιού μοντέλου και άλλαξαν οι συνθήκες, η χώρα θα πρέπει να επιλέξει: «Ή να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα ή να αφανιστεί χωρίς να καταλάβει πως και γιατί αυτό συνέβη».
Η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα μας. Την έφερε μια κυβέρνηση αποδυναμωμένη από τις φωνές στο εσωτερικό της, μια κυβέρνηση που συνεχίζει να μην ακούει τίποτε από όσα λέει η αντιπολίτευση την ίδια ώρα που ζητάει τη συνδρομή της για να σωθεί η χώρα.
Δεν αρνηθήκαμε το χρέος μας προς την πατρίδα. Παρείχαμε χωρίς ανταλλάγματα τη στήριξη που μας ζητήθηκε, σε μέτρα που δεν συνδιαμορφώσαμε και που η ανικανότητα της σημερινής κυβέρνησης τα κατέστησε πολύ χειρότερα από όσο έπρεπε και θα μπορούσε να είχε επιτύχει.
Το χρέος μας όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση να ψηφίζουμε μέτρα που δεν θα υλοποιηθούν και θα σύρουν την χώρα στην καταστροφή λίγους μήνες αργότερα. Γιατί δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία πως την επόμενη φορά θα φύγουμε από την Ευρωζώνη μέσω e-mail· δε θα μας δοθούν ούτε τελεσίγραφα ούτε 20ωρες Σύνοδοι Κορυφής ούτε άλλες ευκαιρίες.
Η ευθυνοφοβία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας παραλύσει. Έχουμε χρέος να μην υπογράψουμε άσκοπες παρατάσεις. Έχουμε χρέος να μην αφήσουμε έναν Πρωθυπουργό που δηλώνει πως δεν πιστεύει στη συμφωνία να την υπονομεύσει μέσω της μη εφαρμογής της. Έχουμε χρέος να μην αφήσουμε τη χώρα να μπει σε τετράμηνη προεκλογική περίοδο, όπως προανήγγειλε ο κ. Βούτσης. Έχουμε χρέος να απαιτήσουμε να υπάρχει ένας ισχυρός Πρωθυπουργός για να διαπραγματευτεί τη συμφωνία τριετίας και τα νέα μέτρα που έρχονται. Έχουμε χρέος να κάνουμε τα πάντα ώστε το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το τελευταίο μνημόνιο της χώρας. Έχουμε χρέος να εμποδίσουμε τα συντηρητικά κέντρα εσωτερικού και εξωτερικού - τα κέντρα της δραχμής - να νικήσουν.
Η ώρα της ευθύνης για την αντιπολίτευση ήρθε. Πρέπει να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να ζητήσει την άμεση αναβάπτιση του Πρωθυπουργού με εκλογές ή τη δημιουργία μια νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή.
Οι τελικές αποφάσεις ανήκουν στον Πρωθυπουργό. Τα ρίσκα των επιλογών δεν είναι ούτε συμμετρικά ούτε μικρά. Παρότι πιστεύω πως η μόνη λύση για τη χώρα είναι να βάλουμε τις διαφορές μας στην άκρη και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε μια Εθνική προσπάθεια ανόρθωσης, αναγνωρίζω πως μπορεί και η επιλογή των εκλογών να είναι σωστή. Πριν την επιλέξει όμως ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να εξασφαλίσει πως δε θα απειληθούν οι κόποι μιας ζωής, οι καταθέσεις των πολιτών. Αυτό μπορεί να διασφαλιστεί μόνο μέσω μιας συμφωνίας με τους εταίρους για κάθε βήμα της διαδικασίας.
Ως τώρα «γλείψαμε τα βράχια»· οι μανούβρες όμως, όπως και οι κίνδυνοι, δεν έχουν τελειώσει. Χρειάζεται σταθερό χέρι στο τιμόνι, ψυχραιμία για να ακούγονται οι εντολές και όλα τα χέρια στο κατάστρωμα.
Στην ιστορία της πατρίδας μας πάντοτε αναγνωρίζαμε τις κρίσιμες στιγμές και αφήναμε τη διχόνοια στην άκρη. Αυτή την παράδοση πρέπει να συνεχίσουμε και τώρα.