Όχι άλλο μπροστά παιδιά, φτάνει τόσο μπροστά. Δεν ξέρω ακόμα ποιος σκέφτεται αυτά τα συνθήματα και ποιος τα πιστεύει πλέον. Λένε «πάμε μπροστά» λες κι έχει γίνει ποτέ καμπάνια προεκλογική με το πάμε πίσω. Που μπροστά, πόσο μπροστά και γιατί μπροστά αν έχει γκρεμό, καταρράχτες, ναρκοπέδια; Θυμάμαι ακόμα τον Χάρρυ Κλυνν ως Τραμπάκουλα να «δίνει» συνέντευξη με το δημοσιογράφο να παροτρύνει -προχωρήστε, -που να προχωρήσω; -προχωρήστε παρακάτω, -που παρακάτω, είν' γκρεμός παιδάκι μ' θα σκοτωθούμε. Ή το άλλο το «ψηφίζουμε αυτόν που στέκεται όρθιος» που όταν το άκουγα στη διάρκεια του σποτ δεν ήξερα ποιανού κόμματος είναι, γιατί θα μπορούσαν να το ισχυριστούν όλοι πλην του Σύριζα. Τελικά του Σύριζα ήταν.
Να μη μιλήσουμε για το σποτάκι του ΠΑΣΟΚ με τον Αντρέα Παπανδρέου. Τι είναι αυτό τώρα; Το καινούργιο; Το νέο; Το διαχρονικό που είναι παλιό αλλά και νέο ταυτόχρονα ή η κακιά μας η μοίρα που ουσιαστικά λέει ότι από τότε δεν έχει διορθωθεί τίποτα κι ότι απ' το '80 τα ίδια ψέματα υπόσχονται οι πολιτικοί, τα ίδια ψέματα χάφτουμε εμείς;
Η γενικόλογη συνθηματολογία, ως και εκ της θέσεως της δηλαδή, αναγκαστικά είναι μια φούσκα, μια μπαρούφα μια κενότητα. Θυμάμαι το ανεκδιήγητο σποτ με τον ΓΑΠ που μας παρότρυνε σε περισσότερη δουλειά και να σηκώσουμε τα μανίκια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία απ το να πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η εργατικότητα τη στιγμή που ακόμη κι η Eurostat δείχνει ότι οι Έλληνες βρίσκονται ανάμεσα στους εργατικότερους Ευρωπαίους. Όταν δεν έχεις εντοπίσει το πρόβλημα σου, είναι βέβαιο ότι αποκλείεται να το λύσεις. Δε θες έναν Έλληνα αγρότη, που θα δουλεύει δώδεκα ώρες στο χωράφι για να βγάλει ένα σακί πατάτες. Θέλεις έναν Γερμανό αγρότη που δουλεύει μια ώρα και βγάζει δώδεκα σακιά πατάτες. Ο Μάρλον Μπράντο δεν ήταν ο σπουδαιότερος ηθοποιός, επειδή έκανε τις περισσότερες πρόβες.
Το παράδειγμα είναι σχηματικό βέβαια και δείχνει πως το πρόβλημα μας είναι η παραγωγικότητα κι όχι η εργατικότητα. Η οποία βέβαια οφείλεται σε πολλούς παράγοντες με κύριο πρόβλημα αυτό της δυσλειτουργίας του ελληνικού κράτους. Όταν το 1/3 του χρόνου του Έλληνα αγρότη, σπαταλιέται στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες για τη χαρτούρα, καταλαβαίνεις που βρίσκεται το λάθος. Όταν βρίσκεις έξι υπάλληλους να προσέχουν ένα φωτοτυπικό σε μια υπηρεσία αλλά μόνο δυο νοσηλευτές, ολιγάριθμους για τη φύλαξη δεκαεπτά ασθενών κι αναρμοδίους επιπλέον για τη φύλαξη ψυχικά ασθενών, επικίνδυνους για τη δημόσια ασφάλεια κι αναγκασμένων να παριστάνουν και τους δεσμοφύλακες, αντιλαμβάνεσαι ότι η Δημόσια Διοίκηση έχει πλήρως απορρυθμιστεί.
Αν δεν επανασυσταθεί το κράτος ώστε να γίνει λειτουργικό, όλα τα προεκλογικά συνθήματα είναι κενά περιεχομένου. Διαβάστε εδώ την εισαγωγή της ετήσιας έκθεσης για το 2014, του γενικού επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Ρακιντζή*. Είναι το καλύτερο προεκλογικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να είχε γραφτεί. Λέει για παράδειγμα «Όλοι σχεδόν οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν βαθμολογηθεί με άριστα. Πρέπει λοιπόν να ρυθμισθεί νομοθετικά η πραγματική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων για την αξιοκρατική εξέλιξή τους», εξηγώντας ακολούθως πως η έλλειψη ενός τέτοιου μέτρου, δημιουργεί προβλήματα που καταλήγουν να πληρώνουν οι άξιοι υπάλληλοι κι οι πολίτες. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος, που όχι απλώς δεν έρχεται αλλά ούτε απ' έξω δεν παίρνει η πολυπόθητη Ανάπτυξη. Επιπροσθέτως δεν αντιλαμβάνομαι πως θεωρείται ότι η αξιολόγηση κι η αξιοκρατία, είναι θέμα δεξιάς ή αριστερής πολιτικής.
Εδώ στην Ελλάδα, στο τελευταίο προπύργιο των ιδεοληπτικών παρωπίδων, νομίζω ότι είναι πλέον αντιληπτό ότι η ευχέρεια της δεξιάς ή της αριστερής διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων, κινείται μέσα στα αυστηρώς καθορισμένα πλαίσια του παγκοσμίου τραπεζοχρηματοπιστωτικού συστήματος.
Κλείνω με τα λόγια του ίδιου του κ. Ρακιντζή στην εισαγωγή του. «Εν Κατακλείδι, είναι ζωτικό ζήτημα να ανακαλύψουμε και στη χώρα μας όλοι -πολίτες , υπάλληλοι, διοικητικά όργανα και συνδικαλιστικοί φορείς -τις δύο αυτονόητες και θεμελιώδεις έννοιες πάνω στις οποίες στηρίζεται κάθε οργανωμένη κοινωνία και κάθε σοβαρό κράτος: α) την έννοια της ατομικής ευθύνης, αυτής που δεν θα μας επιτρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους, που δεν συγχέεται με τις ευθύνες των άλλων, αυτής που εξατομικεύει σε καθένα μας τη φράση του Καζαντζάκη "εσύ θα σώσεις τον κόσμο κι αν δεν σωθεί, εσύ θα φταις" και β) την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, στο οποίο εμπεριέχεται η καλή λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, που αίρεται πάνω από κάθε ατομικό, τοπικό, κομματικό ή άλλο συμφέρον, που αφορά στο σύνολο και όχι στα άτομα, στα κόμματα ή τις παρέες».
*Το άρθρο το έγραψα Κυριακή βράδυ και τη Δευτέρα που διόρθωνα είδα τον Λ.Ρακιντζή στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που του έλεγε «αν δε λυθεί ένα απλό πρόβλημα όπως η αρίθμηση στις μεγάλες λεωφόρους που αλλάζει ανάλογα με τα όρια των Δήμων (Κηφισίας) πως περιμένουμε να λυθεί το Ασφαλιστικό;»