Πιο βαρετό και στερεότυπο πράγμα δεν πρέπει να υπάρχει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να διαβάζω τις λίστες όλων των Ελλήνων ειδημόνων για τα κορυφαία τραγούδια της χρονιάς.
Αδέλφια το γνωρίζω και συμφωνώ! Περί ορέξεως ουδείς λόγος αλλά πως γίνεται ακόμα και ανάμεσα στην αριστεροκρατούσα νεολαία της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες να ανακηρύσσονται μόνιμα κατα αποκλειστικότητα αμερικανοβρεττανικές μπάντες και καλλιτέχνες απο σύσσωμο τον μουσικό τύπο των εντύπων και ραδιοφΟνων των ειδικών ης πατρίδας μας, ποτέ δεν το κατανόησα σε βάθος.
Πιο σχιζοειδή borderline κατάσταση που οι καταγραμμένες και δημοσιευμένες προτιμήσεις του καθε δημοσιολόγου πηγαινοέρχονται πέρα από τα σύνορα της φαντασίας μας και ξαναδιεισδύουν- ελέω οπορτουνιστικής δημοσιογραφικης schengen στα γνωστά 10 ονόματα που μας βομβαρδίζουν τα τηλεοπτικά κανάλια και σύσσωμο το ελληνικο ερτζιανό αδόμητο στερέωμα που κατατάσει τις μουσικές αναλογα το κέρδος και τα συμφέροντα, δεν βίωσα πουθενά αλλού στον πλανήτη μέχρι σήμερα.
Ψάχνω σήμερα - όπως κάνω κάθε χρόνο - μάταια να διαβάσω στα ονόματα όλων τον κορυφαίων της χρονιάς αλλά δεν βρίσκω σχεδόν καμμιά άλλη εθνικότητα που να διαθέτει κάτι παραπέρα από αμερικανοβρεττανικά διαβατήρια, καταγωγή και συμβολισμό.
Εχουμε αποστηθίσει εκατοντάδες καταπληκτικά κομμάτια απο τα παιδικά μας χρόνια και την εφηβεία από τραγούδια που η παγκόσμια κουλτούρα έσπρωξε στην πολιτισμική τσουλήθρα που πάντα έγερνε απο την Δύση προς την Ανατολή, αλλά αναπολώ ακόμα και σήμερα τις στιγμές που η γαλλοϊταλικη νότα έμπαινε ωδική σφήνα στον ασάλευτο rock γρανίτη και τον έλιωνε σαν ξεχασμένη γρανίτα από αμερικανό τουρίστα στην Παλιά Καμμένη Ιούλη μήνα.
Δεν θέλω, ούτε έχω όρεξη να προπαγανδίσω υπέρ τους ενός ρυθμού ή τύπου μουσικής.
Επαναλαμβάνω όμως, πως ο ελληνικός μουσικός τύπος συνεχίζει από την δεκαετία του '70 να αναμασάει, να κοπιάρει και να αναπαράγει αβέρτα τα αμερικανοβρετανικά μουσικά αρθρίδια για ό,τι καλύτερο έχουμε εδώ στην γωνιά αυτή της Μεσογείου! Και καλώς εκεί στα ξένα αλλά πως γίνεται έτσι άκριτα και σαρωτικά να μασουλομηρυκάζουμε φύλλα από billboard και λοιπά παρακλάδια, δεν το κατανοώ.
Στη διεθνή λίστα που κυκλοφορεί με το τοπ 10 των ευρωπαικών charts της world ethnic μουσικής (www.wmce.de) διαπιστώνω πως σε λίγες μέρες που θα δοθεί επίσημα στην κυκλοφορία -για τον Γενάρη του 2016 - «μπήκε» ο δίσκος του Δημήτρη Μυστακίδη «ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ». Μάλιστα κατ' ευθείαν στο νουμερο 8! Συμμετέχει τραγουδιστικά στον δίσκο αυτό σχεδόν όλη η σύγχρονη ελληνική «τραγουδιστική σκηνή» μας. Κάτι μου λέει πως του χρόνου τέτοιες μέρες και ο δίσκος αυτός δεν θα μνημονεύεται πουθενά από τους Έλληνες ειδικούς των Μέσων και μέσων. Το δίσκο αυτό ψήφισαν 50 ευρωπαίοι παρακαλώ! Πουθενά λοιπόν δεν θα ανεφέρεται του χρόνου τέτοιες μέρες ο καλλιτέχνης αυτός.
Όπως ακριβώς δηλαδή δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ σε καμία λίστα καλύτερων δίσκων της φετινής χρονιάς του 2015 ο Στέλιος Πετράκης -με την παρέα του- που ανακηρύχθηκε στους κορυφαίους 30 καλλιτέχνες της χρονιάς στην Ευρώπη σύμφωνα με τους ειδικούς όλων των ευρωπαικών ραδιοφωνιών που ψηφίζουν κάτι περισσότερο από Justin Bieber , Rihanna και Beyonce -που φυσικά μπορεί να μας αρέσουν και αυτά και να μην τα αποκλείουμε.
Δουλειές Ελλήνων καλλιτεχνών όμως που διακρίνονται πουθενά δεν βλέπεις. Είναι η κατηγορία τάχα μας που μας μάρανε. Ειναι άλλη κατηγορία αυτή που βάζουμε τους Έλληνες...τα στεγανά των Ελλήνων μουσικοκριτικών είναι α λα καρτ βλέπετε.
Όπως ακριβέστατα δεν αναφέρθηκε και στο παρελθόν για την δική τους λαμπρή πορεία η ΚΟΜΠΑΝΙΑ με την Κατερίνα Τσιρίδου - δυο φορές έχουν μπει στο ευρωπαϊκό τοπ 10 και ακόμα και η Δημόσια ραδιοφωνία έβλεπε αλλού - όπως ακριβώς έγινε δηλαδή όταν η Κρίστη Στασινοπούλου με τον Στάθη Καλυβιώτη με το σχήμα τους Greekadelia οχι απλά μπήκαν στο τοπ 10 αλλά ήταν για μήνες στο Νούμερο 1, δύo διαφορετικές χρονιές, όπως περίπου δηλαδή έγινε παλιότερα με την περίπτωση της Σαβίνας Γιαννάτου όταν και αυτή «έμπαινε» στην ευρωκορυφή, περίπου όπως έγινε και με την περίπτωση του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, των Locomondo, των Palyrria αλλά και των Imam Baildi.
Φαίνεται πως είναι περισσότερο εντυπωσιακό για τους Έλληνες μουσικοκριτικούς αλλά και ραδιοφΟνικους παραγωγούς να διαπιστώνουν για πολλοστή φορά την όντως καταπληκτική φωνάρα Adele να ξανανεβαίνει στα Charts, παρά το ότι o Κρητικός Στέλιος Πετράκης ανακηρύσσεται ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες του 2015 κυκλοφορώντας ένα καταπληκτικό ελληνικό δίσκο στην Γαλλία, αφού εδώ στα μέρη μας όλες οι δισκο-γραφικές κλατάρανε και μοιάζουν σαν λεσβιακό τοπίο νεκρής φύσης απο το απολιθωμένο δάσος. Ήταν αμμοχάλικο που πέτρωσε κ «βράχωσε τον καημό μας». Όπως δηλαδή ακριβώς αντιμετωπίστηκε και μια σύγχρονη ρεμπέτικη ελληνική Kompania που μπήκε δυο φορές μεσα σε δυο χρόνια στο top 10 με κομμάτια ελληνικά, λαϊκά και αγνοήθηκε στα γαλανόλευκα μέρη μας. Και γιατί να συγκινηθούν τα ιδιωτικά ραδιοφΟνικά κανάλια όταν ακόμα και η δημόσια ελληνική ραδιοφωνία που υποτίθεται οτι απλόχερα ενημερώνει, αγνοεί αυτά τα γεγονότα;
Γεννήθηκα σε ένα Δυτικό κόσμο που καλά έκανε και κορόιδευε την Σοβιετική μονοφωνία των δυο μόνο κρατικών εταιρειών αυτοκινήτων, μιας τηλεόρασης ενός ραδιοφώνου και μιας δικτατορίας.
Γερνάω σε ένα Δυτικό κόσμο που αφού έμεινε κυρίαρχος του παγκόσμιου παιχνιδιού δικτατορίζει την εξάπλωση του πολιτισμικά, χειρότερα από ό,τι έκανε πριν και διαθέτει λιγότερες δισκογραφικές και ανθηρές εκδοτικές εταιρείες από ό,τι είχε η «μελωδική» ισοπεδωτική αλλά καλλιτεχνικά πλούσια Μοόσχα το 1960.
Εν τω μεταξύ όλοι οι ειδικοί της μουσικής του τόπου μου συνεχίζουν να κατατάσσουν τα blues στην ξένη μουσική και τα ρεμπέτικα στην έντεχνη περίτεχνη ειδικού μαντρώματος και αποκλεισμού κατηγορία Ελληνικά (!) άσχετα αν όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη βαπτίζουν παρέα δίπλα- δίπλα στις Εθνκές μουσικές του κόσμου Μάρκο Bαμβακάρη και Howling Wolf και τα εξάχαστα fados της Amalia.
Τα ακουστικά που είχα φτιάξει με ραδιοφωνικό πομπό που από το ένα κανάλι μετέδιδε το Radio Luxembourg και από το αλλο το Radio Moscow είναι πιο έθνικ από το αμερικανοφοδραριστό MTV που κανεις δεν βλέπει πια όπως πριν, αλλά που όμως όλοι γνωρίζουν τα κομμάτια του, μιας και τα ηχεία όλων των μαγαζιών της αγοράς που μπαίνεις παιανίζουν τέτοιες μέρες last chrismas I gave you my heart.
Πόσες μεταμοσχευτικές αποκαρδιωτικές εξαγωγές μπορεί να δικαιολογήσεις πλέον άκαρδη εμπορική ψυχή μου;
Χάσμα ελληνικού προσανατολισμού μουσικοκριτικών - Άβυσσος ψυχής = 1-1
Σημειώσατε Χ