Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσει ο κόσμος να συνειδητοποιεί, ότι ο πόλεμος που συνέβη στην Ευρώπη από το 1914 μέχρι το 1918 ήταν τόσο μεγάλος και σημαντικός, ώστε να κερδίσει τον τίτλο «Παγκόσμιος Πόλεμος». Έτσι, του έδωσαν αυτό το σπουδαίο όνομα, και προσέθεσαν τη λέξη «Πρώτος» δύο δεκαετίες αργότερα, όταν πήραν μέρος σε ένα δεύτερο πόλεμο που δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο λιγότερο άγριος ή σημαντικός. Οι άνθρωποι πρώτα κάνουν πολέμους και ύστερα βρίσκουν ονόματα που να ταιριάζουν στο μεγαλείο τους και την επίδρασή τους. Χρόνια από τώρα, οι ιστορικοί θα κοιτάνε στο τι συνέβη στην περιοχή μας, και ίσως βρουν ένα πιο κατάλληλο όνομα από τον #ΤρίτοΠαγκόσμιοΠόλεμο, κυρίως επειδή ο κόσμος δεν θα επιστρέψει ποτέ σε αυτό που ήταν κάποτε.
Σε αυτή την περιοχή, ο μισός κόσμος πολεμά έναν πόλεμο «δια αντιπροσώπευσης» ενάντια στον άλλο μισό. Η Αμερική, η Ρωσία, το Ισραήλ, οι διεθνείς στρατιωτικοί σύμμαχοι, παλιές μοναρχίες και δικτατορίες μάχονται εδώ για να διατηρήσουν ή να επεκτείνουν την επιρροή τους. Την ίδια στιγμή, οπλισμένοι αιρετικοί, θρησκευόμενες ή εθνικές ομάδες, που δεν έχουν άλλο πρόσωπο εκτός από αυτό της οργής, μάχονται να εξαλείψουν τον παλιό κόσμο και να δημιουργήσουν ένα νέο χάρτη, ίσως και μία νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο.
Εδώ, μπορείς να στοιχηματίσεις στα πάντα, εκτός από το ότι τα πράγματα θα παραμείνουν ίδια. Η σκληρή δουλειά, συνήθως, οδηγεί σε μία νέα ζωή, αλλά αυτή η νέα ζωή μπορεί να είναι είτε υγιής, είτε αρρωστημένα καταραμένη. Το μέλλον είναι ανοιχτό σε όλες τις πιθανότητες ενώ το κεφάλι μας είναι ζαλισμένο από την σύγχυση και γεμάτο με πολλές ερωτήσεις. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από αυτόν τον πόλεμο. Το μόνο μας όνειρο ήταν να ζούμε με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, και τώρα πια οι περισσότεροι από εμάς ανησυχούμε για την επιβίωσή μας. Είμαστε εκείνοι που καθόμαστε στον καναπέ μας και μετράμε τους πυραύλους, και τα βαρέλια που εκρήγνυνται, αυτοί που ονειρεύονται ένα εισιτήριο για μία μακρινή χώρα ή ένα θαύμα που θα επιτρέψει στη ζωή να επιστρέψει. Είμαστε αυτοί που δεν γνωρίζουμε: Τι; Γιατί; Πώς; Πού;
Η πρώτη σφαίρα του πολέμου, συνήθως έχει στόχο την ελευθερία του τύπου. Στη συνέχεια, σβήνουν τα φώτα και καταρρίπτεται η αξία της ανθρώπινης ζωής,που μετατρέπεται σε έναν αριθμό στους στρατιωτικούς φακέλους, νεκροτομεία, φυλακές ή ένα πλοίο γεμάτο μετανάστες που έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο πάνω στα κύματα. Στον πόλεμο, τα όνειρα και η χαρά πεθαίνουν, ή προορίζονται για να πεθάνουν. Γεννιέται η υπομονή, το πείσμα, και η επιθυμία για ζωή.
Εδώ είμαστε, στις ωδίνες ενός αλληλοεξοντωτικού πολέμου που έφερε τη γέννηση του νέου μας δημοσιογραφικού παιδιού, την Αραβική Huff Post γεμάτο με ελευθερία, προκλήσεις και ξεχειλίζοντας με ζωή και πάθος για να βρει απαντήσεις και λύσεις, ψάχνοντας για χαρά όπου και αν βρίσκεται - έτσι όπως ψάχνουν όλα τα παιδιά του πολέμου.
Οι φίλοι μου εδώ στην αίθουσα σύνταξης ανήκουν σε μία γενιά νέων που δεν θέλει να ξανά-ανακαλύψει τον τροχό ή να «πουλήσει» τις ίδιες ιστορίες. Βλέπουν το Ιράκ ως κάτι παραπάνω από έναν φανατικό ή εθνικό πόλεμο, και τη Συρία ως κάτι μεγαλύτερο από μια πεδιάδα όπου πετιούνται βαρέλια που εκρήγνυνται, και την Αίγυπτο ως κάτι παραπάνω από μία χώρα που αντιμετωπίζει μία κρίση δικαιωμάτων και πολιτικής. Αυτό ισχύει σε όλα τα «καυτά σημεία» του Αραβικού Κόσμου. Εάν σας ενδιαφέρει να μετράτε τον αριθμό των νεκρών, τότε αυτό ίσως δεν είναι το μέρος για σας. Αλλά εάν αναρωτιέστε πώς οι άνθρωποι σχεδιάζουν να επιβιώσουν ανάμεσα στα ερείπια, να χαμογελάνε μέσα στη ανησυχία τους και να ελπίζουν όταν είναι απογοητευμένοι, και εάν θέλετε να μάθετε: Τι; Γιατί; Πώς; Που; τότε είστε στο σωστό μέρος.
Ο σκοπός μας εδώ είναι να παρουσιάσουμε δημοσιογραφία που ικανοποιεί την ανάγκη σας να απομονώσετε τον θόρυβο και να φτάσετε στην καρδιά της ιστορίας: να κλέψετε στιγμές χαράς και διασκέδασης χωρίς να σας κρίνουν, να ανταλλάξετε ιστορίες επιτυχίας αντί να θρηνείτε για αυτό που όλοι ήδη ξέρουν ως αποτυχία, και να χτίσετε γέφυρες διαλόγου ανάμεσα στα στρατόπεδα που «κατατρώγονται» από την πόλωση.
Mη σοκαριστείτε εάν περιμένετε ένα πράγμα και βρείτε κάτι τελείως διαφορετικό, γιατί η έκπληξη είναι κάτι που η Huffington Post κάνει καλά στις 13 εκδόσεις της. Είναι αυτό το νεανικό πνεύμα που έχει κάνει τη Huffington Post έμβλημα στα Αμερικάνικα και διεθνή μέσα ενημέρωσης με πάνω από 200 εκ. αναγνώστες σε όλο τον κόσμο οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι νέοι που αγαπάνε την ελευθερία και μισούν να ζουν «υπό περιορισμούς».
Πριν από ένα χρόνο, όταν μίλησα με την Aριάνα Χάφινγκτον για πρώτη φορά, υπογράμμισε τον θετικό ρόλο που πρέπει να παίζει η δημοσιογραφία στην καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Μου μίλησε για τη σοφία της περιοχής μας, μιας περιοχής πού ήταν κάποτε το λίκνο του πολιτισμού και της θρησκείας, και για την ανάγκη του κόσμου να χρησιμοποιήσει αυτή τη σοφία. Εγώ με τη σειρά μου, πιστεύω στα θετικά μιας λύσης και στην έμφυτη σοφία που πηγάζει από την ιστορία μας και την θρησκευτική κληρονομιά που είναι απαραίτητα όπλα σε αυτό τον καιρό του #ΤρίτουΠαγκοσμιουΠολεμου.
*Αυτό το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στην Αραβική HuffPost και μεταφράστηκε από τα αγγλικά από τις Δέσποινα Τριβόλη, Βασιλική Ζιώγα και Κατερίνα Νανοπούλου για την HuffPost Greece.