Εξοικειωμένος με τα χαρακτηριστικά του γκροτέσκου, της υπερβολής και του γελοίου στο θέατρό του, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης σε αυτή την τελευταία του σκηνική απόπειρα βουτάει ακόμα πιο βαθιά. Η σύλληψή του δεν είναι ούτε θέατρο, ούτε χορός• είναι περισσότερο ένα δρώμενο, μια ενδιάμεση κατάσταση αφήγησης και σωματικής απεικόνισης για την οποία φέρει όλη την ευθύνη. Είναι ο σκηνοθέτης, ο χορογράφος και ο ερμηνευτής.
Το πρόσωπο της παράστασης, ένα αλλόκοτο, απροσδιόριστο πλάσμα, ένα παραμορφωμένο σώμα ή και ένα άγαλμα σε αποσύνθεση προβαίνει σε καθημερινές, δίχως καμιά σημασία, πράξεις και τις αποδομεί. Τις κάνει να φαίνονται ακόμα πιο γελοίες και σουρεαλιστικές από ό,τι είναι στην κανονική τους διάσταση. Μιλάει «ακαταλαβίστικα» σε ένα μικρόφωνο, χορεύει σαν παιδούλα, πηγαίνει στην τουαλέτα, δοκιμάζει λεπτές, ξεκαρδιστικές κινήσεις κι είναι σαν να περιγράφει συνάμα την αστεία αλλά και την απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου ή ενός κόσμου να υπάρξει.
Τα σκετς που μέσα στην ευρηματικότητά τους φαντάζουν ατελή και μεταξύ τους ασύνδετα, δίνουν την δυνατότητα στον Λασκαρίδη να υπηρετήσει τελικά μια φόρμα που έχει για πυρήνα της τη μεταμόρφωση. Δεν επιχειρεί μια αφήγηση σε συνοχή, ούτε δίνει οδηγίες χρήσης για την πρόσληψη της παράστασής του. Διαρκές είναι μόνο το παιχνίδι ανάμεσα στον ήχο, το φως, το σώμα και οι ενέργειες του συμβολισμού που προκύπτουν από αυτά. Έτσι η διαχείριση όλων των εικόνων της περφόρμανς (που παρουσιάζουν μεγάλο εικαστικό ενδιαφέρον) έγκειται στην προσωπική διάθεση του καθενός. Αναπόφευκτα, τα χάσματα δεν λείπουν, το συναίσθημα δεν ενεργοποιείται πάντα. Το κέρδος ωστόσο είναι η ανάδειξη ενός ερμηνευτή- πολυεργαλείου που πετυχαίνει να γίνει ο ίδιος η δραματουργία της παράστασης. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης αναλαμβάνει την ευθύνη της έκθεσης, χωρίς να «εκτεθεί» - κι επιπλέον υπερτονίζει με την ερμηνεία του την ακοίμητη κωμική φύση που έχουμε διακρίνει σε παλαιότερες και πιο «συμβατικές» εμφανίσεις του.
Γύρω του έχει άξιους συντελεστές που συνδράμουν το αποτέλεσμα: Το εντυπωσιακό κοστούμι-εγκατάσταση του Άγγελου Μέντη, η φωτιστική εγκατάσταση του Μίλτου Αθανασίου (σε συνεργασία με την Ελίζα Αλεξανδροπούλου), ο ηχητικός σχεδιασμός του Κώστα Μιχόπουλου και η μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή.
Σε ερευνητικό και πειραματικό επίπεδο το «Relic» είναι ένα ουσιαστικό εγχείρημα.
Στέλλα Xαραμή
Διαβάστε περισσότερα για ό,τι συμβαίνει στις τέχνες στο www.tospirto.net
Ακολουθήστε το www.tospirto.net στο facebook