Η αλήθεια είναι μια διαλεκτική έννοια. Το τι είναι σωστό και τι λάθος, δεν το διαπραγματεύεσαι σ' ένα κανονιστικό νόμο αλλά και ο πολίτης δεν έχει πρόβλημα να τον δεχτεί και να τον κατανοήσει. Δε θα γίνουν ποτέ επεισόδια, πορείες, διαμαρτυρίες στο γιατί πρέπει να σταματάμε στο κόκκινο και να ξεκινάμε στο πράσινο φανάρι. Η Πολιτεία είναι ξεκάθαρη, η Δικαιοσύνη ξεκούραστη. Όταν όμως η κοινωνία πρέπει ν' αποφασίσει, θεσμικά προφανώς, τι πρέπει να γίνει με το επενδυτικό έργο στις Σκουριές, εκεί όλα αλλάζουν.
Η ελληνική έκφραση «δεν υπάρχει Κράτος», ουσιαστικά συμπυκνώνει την ορθή αντίληψη του λαού, ότι οι Θεσμοί δε λειτουργούν στη χώρα. Το αποτέλεσμα έστω και στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι πως πάντα κάποιος αδικείται από ένα Κράτος που ποτέ δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Το παράδειγμα της Κερατέας είναι χαρακτηριστικό. Τι έγινε; ποιος κέρδισε; Τόση αναστάτωση επεισόδια και φασαρίες ώστε ν' αποδειχτεί ότι έχουμε ένα Κράτος που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το νόμο. Στην περίπτωση που η απόφαση ήταν ορθή, το κράτος κάνοντας πίσω, αποδεικνύεται έρμαιο των τοπικών συμφερόντων κι άδικο προς τους άλλους που θα επιβαρυνθούν με τη μη δημιουργία του χώρου υγειονομικής ταφής στην Κερατέα. Στην περίπτωση που η δημιουργία του έργου στην περιοχή παραβίαζε κανόνες κι ήταν άδικη, έχεις ένα άδικο κράτος που προσπαθεί να επιβάλλει νομότυπα την αδικία, καταστρέφοντας την κοινωνική ειρήνη της περιοχής για μήνες. Στη κάθε περίπτωση, η εχθρική σχέση του κράτους με τον πολίτη, παγιώνεται.
Το θέμα του κράτους και της εκκλησίας, πότε θα συζητηθεί και μια και δυο και τρεις στα πάνελ, με εκπροσώπους και των δυο πλευρών, με ιερωμένους, νομικούς, με ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει Θεός;
Στο σύγχρονο δυτικό κόσμο πλέον, ο δημόσιος διάλογος εκτός από κατάκτηση, είναι και ευκταίος, σε βαθμό που ο κάθε πολίτης μπορεί να συνομιλήσει ακόμη και με υπουργούς στα social media. Οι θεσμοί, οι φορείς, οι οργανώσεις, έχουν όλοι πρόσβαση στην επικοινωνία και πλήθος μέσων να εκφραστούν, να ανακοινώσουν, να γνωστοποιήσουν τις θέσεις τους, ν' αποκαλύψουν ντοκουμέντα. Ένα μόνο δεν μπορούν να κάνουν. Δημόσιο διάλογο στο μόνο μέσο, που απευθύνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας. Ο διάλογος στην τηλεόραση απαιτεί χώρο στο πρόγραμμα και χρόνο, που τα κανάλια διαθέτουν μόνο για κρέμες νεότητας, αστρολογικές μπούρδες, κουίζ του «πώς να χάσετε λεφτά περιμένοντας στο τηλέφωνο» και τις τελευταίες σχέσεις των ανθυποσελέμπριτι, που πέρασαν απ την Ψαρού. Για να μην αδικώ, γίνονται και ανούσιες, στείρες κι άγονες πολιτικές συζητήσεις, που θα ήταν ενδιαφέρουσες αν μαθαίναμε το πως θα λυθούν τα προβλήματα, αντί να ξαναθυμόμαστε απ' τις αλληλοκατηγορίες, τα λάθη του ενός και του άλλου κόμματος, εξ αιτίας των οποίων υπάρχουν και δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα.
Αν λοιπόν θέλουμε να εξοικειώνεται και να ενημερώνεται ο πολίτης με τα προβλήματα, που ούτως η άλλως απασχολούν την κοινωνία και τα βρίσκει μπροστά του, καλό θα ήταν να γίνει διάλογος και ν' αρχίσουν συζητήσεις που για κάποιο μεταφυσικό λόγο, θεωρούνται ταμπού. Πόσες συζητήσεις έχουμε δει για το θέμα της επένδυσης στις Σκουριές; Εξαιρώντας τους πολιτικούς, για ευνόητους λόγους, γιατί να μην ακούσουμε τις απόψεις από περιβαλλοντολόγους, νομικούς, εργαζόμενους και τοπικούς φορείς, μαζί σ ένα τραπέζι ώστε ν' αποκτήσουμε μια καλύτερη άποψη για το πρόβλημα;
Το θέμα του Κράτους και της Εκκλησίας, πότε θα συζητηθεί και μια και δυο και τρεις στα πάνελ, με εκπροσώπους και των δυο πλευρών, με ιερωμένους, νομικούς, με ανθρώπους που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει Θεός; Για τον επαίσχυντο νόμο περί βλασφημίας*, (λες κι έχει αποδειχθεί ποτέ η ιερότητα κάποιου πράγματος, ώστε να ισχύει η βλασφημία του) που ο κ.Παπαδημούλης στο twitter μου έγραψε ότι «πρέπει ν' αλλάξει γιατί είναι αναχρονιστικός κι οδηγεί στην εύκολη ποινικοποίηση της σάτιρας», πότε θα μιλήσουμε;
Για τα προβλήματα των ΛΟΑΤ, (LGBT, Lesbian-Gay-Bisexual -Transgender) πότε θα γίνουν δημόσιες συζητήσεις, για το σύμφωνο συμβίωσης, την υιοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, με κοινωνιολόγους, νομικούς, παιδοψυχίατρους, φορείς κι εκπροσώπους απ την LGBT κοινότητα; Τουλάχιστον να ξεμπερδευτούν κάποιοι, που δεν ξεχωρίζουν τους ομοφυλόφιλους απ' τους παιδεραστές. Σχεδόν λογικό, αν σκεφτεί κανείς, ότι ζούμε στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα, που σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα ελληνικά σχολεία, αποτελεί ένα κεφάλαιο στη βιολογία για το αναπαραγωγικό σύστημα των ανθρώπων.
Πως θα ωριμάσει η κοινωνία και πως θα εξοικειωθεί όταν υπάρχουν ακόμα θέματα ταμπού, που παραμένουν τέτοια, επειδή ακριβώς δεν τα συζητάμε; Οι Σκουριές φυσικά, δεν έχουν άμεση σχέση με τα προβλήματα της LGBT κοινότητας, ούτε το θρησκευτικό πρόβλημα με την αδυναμία της χώρας στη διαχείριση των σκουπιδιών της, παρά μόνο στο ότι δεν γίνεται διάλογος και συζήτηση επαρκώς, στην τηλεόραση γι' αυτά. Ας τα αφήσουμε να τα σχολιάζουν περιστασιακά κάποια άρθρα, μεμονωμένοι bloggers, ίσως κάποιος παραγωγός σ' ένα ραδιόφωνο και το καφενειακό twitter.
*Όταν προέκυψε το επεισόδιο στο Charlie hebdo, μιλώντας στο τηλέφωνο με άνθρωπο ενός καναλιού, τον ρώτησα γιατι δεν κάνουμε ένα πάνελ για το θέμα της θρησκευτικής σάτιρας. Μου απάντησε «δεν είναι εποχή για να ρισκάρουμε». Προφανώς η δημοκρατική έκπτωση, δεν είναι ρίσκο γιατί σε κανένα κανάλι δεν έγινε μια τέτοια συζήτηση. Εντάξει, είδαμε τον Πρετεντέρη με την ταμπελίτσα "je suis Charlie".