Ελλάδα , Ευρώπη, Συρία... κοινή συνισταμένη των παραπάνω, οι άνθρωποι. Άνθρωποι που βιώνουν την κρίση (οικονομική , ιδεολογική , πολιτική), άνθρωποι που φοβούνται τους ανθρώπους , άνθρωποι που φοβούνται το σήμερα και πεθαίνουν για την ζωή που τους στερήσαν βίαια «οι πιο πολιτισμένοι εκ των ανθρώπων». Κοινός τόπος όμως των ανθρώπων, το αύριο, το μέλλον, εκείνο στο οποίο εναποθέτουν όπως και εγώ κάθε ελπίδα για το καλύτερο. Και επειδή στο σήμερα των γόρδιων δεσμών, ο ρεαλισμός, μας νίκησε πανηγυρικά... θα κλειστώ στην φαντασία μου και θα την εξαναγκάσω να με ταξιδέψει λίγα χρόνια παρακάτω...
Παρασκευή, 1 Ιανουαρίου του 2021. 5 χρόνια από σήμερα και όλα είναι πέρα από και εντός κάθε προσδοκίας. Αντιμέτωπος με μια διττή πραγματικότητα... διαβάζω σε ορισμένα πρωτοσέλιδα του Τύπου «Η Ελλάδα νίκησε την κρίση». Ενθουσιασμένος και επιφυλακτικός παράλληλα, συνεχίζω την ανάγνωση στα ενδότερα. Φαίνεται λοιπόν πως η πολύπαθη χώρας μας κατόρθωσε ύστερα από 12 χρόνια να εξέλθει της πολύπτυχης κρίσης που μάστισε τους πολίτες της , αποδομώντας σε μεγάλο βαθμό τα μεταπολιτευτικά κεκτημένα, τουλάχιστον εκείνα στα οποία αποδεδειγμένα και ορθά απαγγέλθηκαν οι «κοινωνικές κατηγορίες». Η πολιτική της ελάχιστης συνεννόησης επί των κρίσιμων εθνικών θεμάτων, διαμόρφωσε μια πολιτική κουλτούρα στην οποία ο πρότερος φαύλος λαϊκισμός των «τέλειων πολιτικών» τέθηκε υπό κράτηση. Περήφανος διαπιστώνω πως η εθνική ψυχική ανάταση που συγκροτήθηκε στην βάση της αλληλεγγύης των Ελλήνων προς τους ξεριζωμένους διερχόμενους, απέκτησε στέρεες βάσεις και συνεχίστηκε με γνώμονα την εθνική ομόνοια και ομοψυχία.
Την εικόνα της Ελλάδας στο 2021, συμπληρώνει η έστω και περιορισμένη επιστροφή των μορφωμένων νέων της. Ορισμένα βέβαια, επίσης πρωτοσέλιδα, αναφέρονται σε ένα νέο φαύλο κύκλο κρίσης, κλυδωνισμούς του πολιτικού τοπίου, διαπραγματεύσεις επί νέας οικονομικής βοήθειας, ραγδαία άνοδο της ξενοφοβίας η οποία εκδηλώνεται στην στήριξη ακροδεξιών σχηματισμών ύστερα από μια επαναλαμβανόμενη αποτυχία στη διαχείριση των προσφυγικών ροών...
Για την Ευρώπη απ' την άλλη, οι τίτλοι του Τύπου είναι εμφανώς διχασμένοι, σε όλους ωστόσο αποτυπώνεται η αλλαγή σελίδας για την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Από τη μια παρουσιάζεται ο επαναπροσδιορισμός του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος στη βάση του αρχέτυπου της γέννησης της ενοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου. Η οικονομική σύγκλιση των κρατών παρότι υψίστης σημασίας, δεν αποτελεί πλέον αυτοσκοπό για το ευρωπαϊκό εγχείρημα καθώς ο ολοένα και αυξανόμενος ευρωσκεπτικισμός, εξανάγκασε εκείνους που κινούν τα νήματα να επενδύσουν εκ νέου στην πολιτισμική διαντίδραση που διαμορφώνει δεσμούς ουσιαστικής συναλλαγής ανάμεσα στους ανθρώπους.
Παρά την αρχική αμηχανία και απραξία της Ευρώπης προς τις προσφυγικές ροές, που ευνόησε την υιοθέτηση των πιο συντηρητικών-ακραίων φωνών για την θέσπιση των κλειστών συνόρων, η μετέπειτα αναποτελεσματικότητα των πολιτικών αυτών, οδήγησε στη διαμόρφωση μιας ομόφωνης στρατηγικής ενσωμάτωσης των Σύριων προσφύγων στην πολυπολιτισμική Ευρωπαϊκή μας κοινωνία. Άλλοι τίτλοι εντούτοις του Τύπου, παρουσιάζουν την ιστορική κατάρρευση του ευρωπαϊκού κτίσματος με την ευρωαποσχιστική ρητορική να αποτελεί νόρμα στην πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών. Η κορύφωση του ευρωσκεπτικισμού αποτέλεσε πεδίο άνθησης των ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων που υφάρπαξαν τη γενική τάση δυσαρέσκειας που διαμορφώθηκε από ένα πρίσμα οικονομικών, πολιτικών αλλά κυρίως ανθρωπιστικών παραγόντων...
Πολυπληθείς είναι τέλος οι αναφορές του Τύπου στις Συριακές εξελίξεις. Κάποιες τονίζουν την επιστροφή χιλιάδων προσφύγων πίσω στην ερειπωμένη πατρίδα τους ύστερα από τη λήξη του 10ετούς πολύνεκρου πολέμου. Χαρακτηριστικά αναφέρεται η τήρηση της συμφωνίας περί οριστικής κατάπαυσης πυρός οδήγησε αρκετούς εκ των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα και να οικοδομήσουν εκ νέου την ζωή από τα συντρίμμια, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ιστορικά πως όσοι εγκατέλειψαν τον τόπο τους, ποτέ δεν τον λησμόνησαν. Άλλες αναφορές ωστόσο επισημαίνουν την «γιγάντωση» της Συριακής κρίσης καθώς η πλήρης αδυναμία των βασικών μετόχων και υπευθύνων της κρίσης αυτής να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία, οδήγησε ακόμα περισσότερους ανθρώπους στην προσφυγιά, ενίσχυσε το ISIS...
Σταματώ την ανάγνωση, επιστρέφω γεμάτος ερωτηματικά... Μάρτιος του 2016! Αν σε κάποιους η διττή αλήθεια που συνάντησα τους ξένισε πιθανώς, θα τους παρακαλούσα να θυμηθούν πως το αύριο, είτε άμεσο είτε μακρινό, δεν είναι παρά μια προσδοκία... Μια προσδοκία που προκύπτει από τις ενέργειες των ανθρώπων στο σήμερα, εκείνες που αν και φαντάζουν μικρές μεμονωμένα, συγκροτούν σαν σύνολο, τον οραματισμό των όσων ακολουθούν. Σε πέντε χρόνια λοιπόν, την αλήθεια θα μας την μαρτυρήσουν οι ξεριζωμένοι και μη νέοι... Εκείνοι δηλαδή που πλέον «ενηλικιώθηκαν» και είτε θα μας ευχαριστήσουν για τα λίγα έστω που τους προσφέραμε, είτε θα μας μισήσουν για όσα ποτέ δεν ονειρευτήκαμε, δε σκεφτήκαμε, δεν πράξαμε...
Τίποτα άλλωστε δεν μπορεί να δημιουργήσει το μέλλον καλύτερα από ένα όνειρο... Και δεν το λέω εγώ, ο Victor Hugo το είπε! Τι λέτε λοιπόν, ξεκινάμε;