4 προκλήσεις για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Το δεύτερο θέμα που έχει να διαχειριστεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι το χρέος. Τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες δεν είναι θετικά και η κατάσταση μοιάζει πολύ με τον Νοέμβριο του 2012, όταν η τότε κυβέρνηση Σαμαρά υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο, φέρνοντας ως «προίκα» στην Αθήνα την υπόσχεση διαπραγμάτευσης για το χρέος. Οι πιστωτές της χώρας δεν συζητούν ζήτημα κουρέματος, το οποίο θα έδινε πραγματική και ψυχολογική ανάσα στην οικονομία, την αγορά, και θα ενδυνάμωνε την εμπιστοσύνη των δανειστών.
Anadolu Agency via Getty Images

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Δεν έχει περίοδο χάριτος, δεν μπορεί να απολαύσει την τρίτη κατά σειρά νίκη μέσα στο 2015. Πρωτίστως δεν μπορεί να πατήσει σε όσα έκανε τον Ιανουάριο αμέσως μετά την επιτυχία της πρώτης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ: να αμφισβητήσει το μνημόνιο.

Το πρώτο θέμα που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει άμεσα ο Πρωθυπουργός είναι οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και οι ανεξέλεγκτες διαστάσεις που λαμβάνει το ζήτημα στη χώρα μας. Η Λέσβος και η Κως ασφυκτιούν και ο χειμώνας δεν αργεί. Οι ικανότητες του κρατικού μηχανισμού να διαχειριστεί το ζήτημα είναι περιορισμένες, όσο μεγάλες και φιλότιμες κι αν είναι οι προσπάθειες των ΜΚΟ και των εθελοντικών οργανώσεων και φορέων που συμμετέχουν στην ανακούφιση και την φροντίδα των πρώτων ημερών. Το ζήτημα είναι αμιγώς ευρωπαϊκό, και θετικό στοιχείο είναι πως το Βερολίνο δεν διστάζει να το επαναλαμβάνει. Κυρίως η Ελλάδα αλλά και μικρότερες χώρες της ΕΕ δεν αντέχουν να φιλοξενούν τέτοιους πληθυσμούς, όσο κι αν προσπαθούν. Κατά συνέπεια ο Πρωθυπουργός πρέπει αφενός να ζητήσει περαιτέρω χρηματοδότηση για τη δημιουργία κέντρων υποδοχής σε νησιά και ηπειρωτική χωρά, αφετέρου να θέσει το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο με αφορμή την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 29-30 Σεπτεμβρίου και την συνάντηση που θα έχει με τον Αμερικανό ομόλογό του Ομπάμα.

Το δεύτερο θέμα που έχει να διαχειριστεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι το χρέος. Τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες δεν είναι θετικά και η κατάσταση μοιάζει πολύ με τον Νοέμβριο του 2012, όταν η τότε κυβέρνηση Σαμαρά υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο, φέρνοντας ως «προίκα» στην Αθήνα την υπόσχεση διαπραγμάτευσης για το χρέος. Οι πιστωτές της χώρας δεν συζητούν ζήτημα κουρέματος, το οποίο θα έδινε πραγματική και ψυχολογική ανάσα στην οικονομία, την αγορά, και θα ενδυνάμωνε την εμπιστοσύνη των δανειστών, αλλά επιμήκυνση του χρόνου λήξης ομολόγων και ενδεχομένως κάποια ρύθμιση για τα επιτόκια. Η επιμήκυνση δεν δίνει παρά μια τεχνητή διευκόλυνση στο ζήτημα, κρατώντας την ελληνική οικονομία δέσμια των επιτοκίων και των κερδοσκοπικών τάσεων που παρατηρούνται συστηματικά από το 2011 και μετά. Στο χειρότερο δε σενάριο, ακόμα και αυτή η ρύθμιση του χρέους ενδέχεται να προκύψει στην πράξη μετά το 2017, οπότε και θα υπάρχει καλύτερη εικόνα για την τήρηση ή όχι των δεσμεύσεων του Μνημονίου από την ελληνική κυβέρνηση.

Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Για το μεν πρώτο υπάρχει ένα μεγάλο κενό το οποίο ίσως οδηγήσει σε επιπρόσθετα φορολογικά μέτρα σε περίπτωση που η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν αποφέρει τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Για το δε δεύτερο, υπάρχει εμφανές πρόβλημα στην προσέλκυση επενδυτών από τον ιδιωτικό τομέα, από την στιγμή που δεν έχει προκύψει ικανοποιητική λύση για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.

Τέλος, προκύπτει ζήτημα και με το περιβόητο πακέτο Γιούνκερ καθώς οι επενδυτές δεν είναι πεπεισμένοι πως η κρίση στην Ευρωζώνη και την ΕΕ βρίσκεται υπό έλεγχο. Αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μια σειρά άλλων κρατών-μελών, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Γαλλία. Θετικό στοιχείο είναι πως κι άλλες χώρες έχουν αρχίσει να δυσαρεστούνται με τις συνεχείς υποσχέσεις Γιούνκερ. Και εκεί πρέπει να πατήσει η ελληνική κυβέρνηση και να χτίσει συμμαχίες.

Δημοφιλή