Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε
χωρίς να μουγκρίζουμε
γιατί οι ομιλίες στις μέρες μας
χρησμοί Πυθίας
κατάντησαν ένα ακατάπαυστο μουγκρητό
που εξορίζουν τα αισθήματα
και μεταθέτουν το νόημα στην κερκίδα
Δ.Πιστικός, Η μικρή αυλή
Μπορεί ο διανοούμενος, ως παραγωγός [;] ιδεολογιών και συντηρητής [;] ή ανατροπέας [;] συστήματος αξιών, να δια-μορφώνει εν γνώσει του ψευδείς συνειδήσεις-μέσω ταξικά εξαρτημένης γνώσης- ή και μέσω παραμόρφωσης της πραγματικότητας;
Το όποιο ηθικοπολιτικό επιχείρημα δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει τις επιστημολογικές παραδοχές, και το χειρότερο, δεν είναι ανεκτό ο διανοούμενος [ιδίως ο σύγχρονος “αριστερός”] να μην επιδεικνύει καμμία ανεκτικότητα στις γνώμες των άλλων, ως αξιακή αντίθεση στο φανατισμό και τη δογματική τύφλωση [Βολταίρος]. Μερικοί αντί ν’αποκαταστήσουν την αλήθεια προτιμούν να καθίστανται πικρόχολοι και φιλοκατήγοροι κατά παντός διαφωνούντος. Ο γνήσιος πνευματικός άνθρωπος κι όχι ο ψευτοπολεμικός αρθρογράφος δεν εκδικείται τον όποιον τον κριτικάρει και δεν παραδίδεται σε οποιονδήποτε “άνωθεν” [από εργοδότη μέχρι κομματικό “φωτοδότη”]. Όσο ακραία να φαίνεται μία κατάσταση δεν παύει να είναι θεραπεύσιμη κι ερμηνευτικά διαχειρίσιμη, εάν κι εφόσον ο διανοούμενος είναι πρωτίστως έντιμος κι ειλικρινής με τον εαυτό του. Οι περισσότεροι όμως αναβάλλουν τη “γνωμάτευσή” τους επί του πρακτέου [για να “μυρίσουν” τον νικητή], κάνουν πως έχουν ενδοιασμούς επί των αποδείξεων [μέχρι να δουν προς τα που πάνε τα συμφέροντά τους] κι εντέλει συμβιβάζονται με υποχώρηση τακτικής [γνωστή κι ως κολοτούμπα]. Ενώ συνήθως ό,τι κι αν λένε είναι χιλιοειπωμένο, πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο λαός κρέμεται από τα χείλη τους κι από τα γραπτά τους. Μηδενική αυτογνωσία ή αυτοβαυκαλισμός.
Ματαιοδοξία-Μικρότητα-Μιζέρια: τα τρία Μ της ελληνικής πολιτικο-διανόησης. Κι όχι μόνον αυτό αλλά και πολλή χολή κι εμπάθεια για όσους δεν ανήκουν στον κύκλο τους. Σκληροί με τους άλλους, επιεικείς με τον εαυτό τους και τους ομοίους δίνουν το κακό παράδειγμα στην αφελή κοινή γνώμη, ενώ δηλώνουν καθημερινά και με κάθε τρόπο την πίστη τους στο όποιο σύστημα υπηρετούν. Όμως καθώς συχνά-πυκνά τα πράγματα αλλάζουν είναι πάντοτε έτοιμοι να μετατρέψουν την καταγγελία σε θαυμασμό. Και το πράττουν χωρίς αιδώ.
Δεν είναι βέβαια το κρισιμότερο χαρακτηριστικό της κρίσης αλλά οι τάχατες ορθόδοξοι διανοούμενοι και οι οσφυοκάμπτες υπηρέτες λόγιοι όλων των αφεντάδων δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει να δείξει ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός.
Παιδεία σημαίνει Φως. Στο σκοτάδι ποτέ δεν γεννήθηκε τίποτα καλό για τη νέα γενιά,στην οποία άπαντες ομνύουν κι όλοι προδίδουν.
ΥΓ.”Οικτρά θύματα
της ανόητης λογικής μας
Παράλογοι εντελώς” [Σ.Σαράκης, Στο σιδεράδικο της Λήμνου]