Με το ποσοστό συμπολιτών που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας να παραμένει υψηλό και να κυμαίνεται στο 15% του συνολικού πληθυσμού, ο ερευνητικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός διαΝEοσις βασιζόμενος στα ευρήματα σχετικής έρευνας προτείνει μια δέσμη τριών μέτρων «ρεαλιστικών και εφαρμόσιμων» όπως τονίζει για την ανακούφιση ενός μέρους αυτού του 1,5 εκατ. πολιτών.
Συγκεκριμένα προτείνεται:
- Η επέκταση του τακτικού επιδόματος ανεργίας.
- Η αναβάθμιση του ενιαίου επιδόματος στήριξης τέκνων.
- Η εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος σε όλη την επικράτεια.
Όπως διευκρινίζεται το τακτικό επίδομα ανεργίας σήμερα το λαμβάνει μόλις το 9,5% των ανέργων. Δεδομένου ότι το επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας το δικαιούνται ελάχιστοι μακροχρόνια άνεργοι, προτείνεται η επέκταση της διάρκειας του τακτικού επιδόματος έτσι ώστε να καλύπτει ως και το 40% των ανέργων.
Το ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων παρέχεται από το 2013. Προτείνεται η αύξησή του από 40 ευρώ ανά παιδί ανά μήνα, σε 60.
Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προτείνεται να ισχύσει πανελλαδικά, με μικρές αλλά καίριες αλλαγές στο σχεδιασμό.
«Αν υλοποιούνταν αυτά τα σχετικά απλά μέτρα, περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι θα ήταν δικαιούχοι, και 613.704 από αυτούς θα έβλεπαν τα εισοδήματά τους να ξεπερνούν το όριο της ακραίας φτώχειας, Το ποσοστό ακραίας φτώχειας θα έπεφτε από το 15% στο 9,4% του πληθυσμού. Κάτω από το όριο θα παρέμεναν 1 εκατομμύριο πολίτες, αλλά και τα δικά τους εισοδήματα θα αυξάνονταν -το χάσμα φτώχειας γι’ αυτούς θα μειωνόταν κατά 55%».
Βέβαια τα 2,7δισεκ ευρώ που απαιτούνται για την υλοποίηση των μέτρων, όπως αναφέρουν και οι συντάκτες της σχετικής-έρευνας πρότασης, είναι πολλά χρήματα. Αλλά «Η χώρα μας δαπανά κάθε χρόνο σχεδόν 2 δισεκ. σε συντάξεις πολιτών ηλικίας κάτω των 55. Το σύνολο των προνοιακών επιδομάτων για το 2015 έφτασε μόνο τα 700 εκατ. ευρώ, με τα 220 εκατ. να πηγαίνουν σε δικαιούχους που έπαιρναν ταυτόχρονα και σύνταξη. Χρήματα για πολλά πράγματα δεν υπάρχουν, αλλά τα λίγα που υπάρχουν ίσως θα έπρεπε να διοχετευτούν με διαφορετικές προτεραιότητες. Και οι πολίτες που κινδυνεύουν άμεσα θα έπρεπε, ίσως, να είναι μία από τις πρώτες. Βεβαίως, οι αδύναμοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί δεν είναι αδύναμοι μόνο οικονομικά και κοινωνικά -είναι αδύναμοι και πολιτικά. Τα κόμματα συνήθως είναι πιο πρόθυμα να στηρίξουν ομάδες του πληθυσμού που έχουν μεγάλη πολιτική δύναμη (εργαζόμενοι δημόσιου τομέα, αγρότες, συνταξιούχοι) παρά τους αόρατους, πολιτικά ανενεργούς φτωχούς» και καταλήγουν: «Αυτή η πραγματικότητα ήταν ευκολότερο να αγνοηθεί πριν από την κρίση, όταν αυτοί ήταν λίγοι και, ως εκ τούτου, ακόμα πιο αόρατοι. Πλέον δεν είναι λίγοι».
Από τα επιμέρους αποτελέσματα προκύπτει ότι είναι υψηλό το ποσοστό ακραίας φτώχειας στα παιδιά- στο 17,6% και στους νέους ηλικίας 18-29 (24,4%), ενώ, αντίθετα, μόνο το 2,7% του πληθυσμού ηλικίας άνω των 65 έχει εισόδημα κάτω από το όριο.
Επίσης, από τα επιμέρους αποτελέσματα προκύπτει ότι είναι πολύ υψηλό το ποσοστό ακραίας φτώχειας στα παιδιά (17,6%) και στους νέους ηλικίας 18-29 (24,4%), ενώ, αντίθετα, μόνο το 2,7% του πληθυσμού ηλικίας άνω των 65 έχει εισόδημα κάτω από το όριο.
Οι οικογένειες χωρίς παιδιά αντιμετωπίζουν χαμηλότερα ποσοστά ακραίας φτώχειας από ό,τι οι οικογένειες με παιδιά, όμως οι οικογένειες με τρία παιδιά φαίνεται να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από ό,τι εκείνες με ένα ή με δύο. Οι οικογένειες που μένουν στο νοίκι αντιμετωπίζουν πολύ υψηλότερα ποσοστά ακραίας φτώχειας από ό,τι εκείνες (οι πολύ περισσότερες) που διαμένουν σε δικό τους σπίτι, χωρίς στεγαστικό.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν και τα στοιχεία για τα ποσοστά ακραίας φτώχειας ανά περιοχή και ιδιοκτησιακό καθεστώς κατοικίας. Σε ότι αφορά τις περιοχές την θλιβερή πρωτιά έχουν μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ακολουθεί η Αθήνα με ποσοστά 18,9% και 16,4% ενώ κυρίως στην περίπτωση της Αθήνας παρατηρείται πως τα ποσοστά ακραίας φτώχειας σχεδόν διπλασιάστηκαν μέσα σε μια πενταετία. Επίσης τα ποσοστά φτώχειας είναι σημαντικά υψηλότερα φθάνοντας το 30,5% σε περιπτώσεις ατόμων που μένουν με ενοίκιο.
