«Ήταν κατά κοινή ομολογία μια εμπνευσμένη παράσταση, μιας πολύ ταλαντούχας ομάδας σύγχρονου χορού. Μετά, ο πρωταγωνιστής του σόου, Hassan Rabeh, ένας γοητευτικός χορευτής με μακριά μαλλιά και δάσκαλος επέστρεψε στο διαμέρισμα που έμενε στον έβδομο όροφο, βγήκε στο μπαλκόνι και έκανε μια βουτιά θανάτου...».
Με τα λόγια αυτά περιγράφει ο Guardian τις τελευταίες στιγμές του 25χρονου χορευτή και δις πρόσφυγα, Hassan Rabeh, που σύμφωνα με μία ανάρτησή του στο Facebook αλλά και τα όσα γνώριζαν για τη ζωή του και την εύθραυστη ψυχοσύνθεσή του, εκτιμούν πως λόγος του απονενοημένου διαβήματός του ήταν ότι...πολύ απλά δεν άντεχε άλλο τα αδιέξοδα της ζωής ενός πρόσφυγα. Ο χορευτής στην ανάρτησή του ζητούσε από τους φίλους του να τον συγχωρέσουν, αναφερόταν στο αίσθημα απελπισίας που ένοιωθε, επέκρινε τις κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Συρίας που τις κατηγορούσε ότι με τις πολιτικές τους τον μετέτρεψαν δύο φορές σε πρόσφυγα. Καταδίκαζε το Ισλαμικό Κράτος και το υπουργείο Εσωτερικών του Λιβάνου και κατέληγε «Δεν ανήκω σε καμία παράταξη ή πολιτικό κόμμα. Είμαι δημιούργημα του θεού μου»...
Ο 25χρονος άνδρας που είχε ξεχωρίσει ως χορευτής και είχε γίνει ευρύτερα γνωστός αφού βραβεύτηκε κατά τη συμμετοχή του στο τηλεοπτικό σόου Arabs got Talent το 2013, δίδασκε και ήταν μέλος της Sima Dance Company αλλά προφανώς ακόμη και το πάθος του για τον χορό δεν ήταν ικανό να υπερνικήσει τις δυσκολίες που είχε αντιμετωπίσει σε όλη του τη ζωή και τα τραύματα του πολέμου, του εκτοπισμού, της απώλειας και της προσφυγιάς.
Ο Rabeh, που καταγόταν από την Παλαιστίνη έγινε για πρώτη φορά πρόσφυγας στην παιδική του ηλικία όταν αναγκάστηκε μαζί με την οικογένειά του να εγκαταλείψει την πατρογονική του εστία. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια οικογένεια στη Συρία αλλά και σε αυτή την περίπτωση η γαλήνη και το αίσθημα της ασφάλειας δεν διήρκεσαν για πολύ. Για περισσότερα από δύο χρόνια, όπως αναφέρεται και στο σχετικό δημοσίευμα, προσπαθούσε να επιβιώσει, στη Βηρυτό ως ένας από τα 1,2εκατ. Σύριους που βρήκαν καταφύγιο στο Λίβανο. «...κοιμόταν όπου μπορούσε, έκανε φίλους όταν μπορούσε». Όπως πολλοί νεαροί πρόσφυγες, έτσι κι ο Rabeh δεν είχε στην κατοχή του επίσημα χαρτιά και ζούσε υπό τον διαρκή φόβο της απέλασης.
Η αυτοκτονία του συγκλόνισε συγγενικά του πρόσωπα και τους φίλους του με αρκετούς να επισημαίνουν την εύθραυστη ψυχική του υγεία τονίζοντας εξαιτίας της απόγνωσης και του τραύματος που «κουβαλούσε» ως πρόσφυγας. «Ενώ τα βίντεο με τις εμφανίσεις του έχουν κάνει κατά καιρούς τον γύρο των social media προκαλώντας παγκόσμιο θαυμασμό τώρα είναι η αυτοκτονία του που στρέφει τα βλέμματα ξανά πάνω του». Και όχι μόνο εξαιτίας της δικής του, προσωπικής οδύσσειας. Αλλά και για τονιστεί η σημασία μια ξεχασμένης παραμέτρου αυτής της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης που μαίνεται χωρίς άμεσα ορατό τέλος: της εύθραυστης ψυχικής υγείας, των ανεπούλωτων τραυμάτων που κακοφορμίζουν, εκατομμυρίων ανθρώπων.
Σημειώνεται πως σύμφωνα με μελέτη του United Nations Population Fund το 41% των νέων της Συρίας που ζουν σήμερα στο Λίβανο έχουν σκεφτεί να αυτοκτονήσουν ενώ ένα 17% το «σκέφτεται αρκετά» κι ένα ποσοστό 24% να δηλώνει πως «έχει μπει στον πειρασμό» να βάλει τέλος στη ζωή του, καθώς αισθάνονται πως βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο.