Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Αυτοί που πιστεύουν πως είναι ρομαντικό/επαναστατικό/«αληθινό» το να μένεις για πάντα παιδί και αυτοί που απλά δεν μπορούν να δεχτούν πως πρέπει να αρχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες με υποχρεώσεις, αντιδράσεις και αντοχές ανάλογες με την ηλικία τους και τον κόσμο που τους περιβάλει.
Δεν τα πάω καλά με κανένα από τα δύο είδη.
Το κεντρικό θέμα αυτού του κειμένου όμως είναι η δεύτερη κατηγορία. Αυτοί οι άνθρωποι που λένε πως δε δίνουν σημασία στους αριθμούς και ζουν όπως νιώθουν. Εγώ λέω πως ακριβώς επειδή δίνουν τρομακτική σημασία στην ηλικία τους, προσπαθούν με σπασμωδικές κινήσεις να αποδείξουν πως δεν έχουν ανάγκη αυτό που τους λείπει -να το αποδείξουν στον κόσμο αλλά, κυρίως, στον εαυτό τους.
- Που θα πάμε να παρτάρουμε απόψε;
- Αγάπη, είμαι κομμάτια, θέλω να κάτσω σπίτι να χαλαρώσω.
- Πω ρε φίλε, νέο παιδί δε ντρέπεσαι; Σου ρίχνω 10 χρόνια και ζω περισσότερο από εσένα, έλεος.
Αυτή είναι μια στιχομυθία που έχω κάνει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια με περισσότερα από τρία άτομα, κυρίως σε βραδιές μέσα στην εβδομάδα και σπανιότερα σε βράδια Παρασκευής ή Σαββάτου.
Τι μαθαίνουμε από αυτό: α) έχω αρκετούς φίλους που μου ρίχνουν πάνω-κάτω μια 10ετία (είμαι 27 χρονών), β) δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να βγαίνει συχνά, γ) άρα λογικά πρέπει να νιώθω άσχημα για αυτό.
Μια παρένθεση εδώ. Κανείς δε θέλει να στεναχωρεί τους φίλους του. Όταν όμως καθρεφτίζουν το πρόβλημά τους σε εσένα, μάτι είναι, θα γυρίσει.
Δεν θα ισχυριστώ πως είναι πλήρως υγιές να προτιμάς την ησυχία του σπιτιού σου, τις σειρές και τα βιβλία σου ακόμα και όταν έχεις να δεις άλλο ζωντανό οργανισμό επί ένα μήνα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι και ένδειξη πως έχεις πρόβλημα.
Από την άλλη, το να έχεις να δεις το σπίτι σου μια εβδομάδα, να μη θυμάσαι τι έκανες το προηγούμενο βράδυ, για πολλά βράδια, να πίνεις (και να «πίνεις») σαν καμήλα, να στέλνεις τρία sms σε τρία διαφορετικά άτομα ταυτόχρονα με τη λογική «όποιος απαντήσει πρώτος, αλλάζω βρακί και πάω», όχι, λάθος φαντάστηκες, ούτε αυτό είναι πρόβλημα. Είναι μια φάση που έχουμε περάσει όλοι, άλλοι για λιγότερο, άλλοι για περισσότερο. Απλά κάποια στιγμή πρέπει να την ξεπεράσεις. Όταν δεν το καταλαβαίνεις και προτιμάς να κάνεις εμένα, με την όποια αντικοινωνικότητά μου, να νιώθω ένοχος για κάτι, τότε φίλε μου ναι, εκεί αρχίζουμε να αποκτάμε ένα κάποιο πρόβλημα.
Μιας και το bullying είναι το θέμα των ημερών και ξαφνικά έχουν ευαισθητοποιηθεί όλοι γύρω από αυτό (άσχετα με το αν οι περισσότεροι το ασκούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε κάποιον χωρίς να το καταλαβαίνουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), το να κάνεις έναν άνθρωπο να νιώθει μειονεκτικά επειδή του αρέσει να μένει στο σπίτι του είναι κι αυτό μια πολύ πιο ελαφριά μορφή bullying.
Το βαρύναμε λες; Μισό λεπτό γιατί θέλω να προσθέσω κάτι ακόμα πάνω σε αυτό. Έχει να κάνει με αυτή τη μάστιγα της σύγχρονης εποχής που ονομάζεται «πολιτική ορθότητα» και στο όνομα της οποίας δεν επιτρέπεται να πάρεις τίποτα ελαφριά και να ασκήσεις κριτική σε κανέναν. Θες να του πεις πως πρέπει να αδυνατίσει γιατί δεν είναι καλό για την υγεία σου να είσαι 100 κιλά; Είσαι ρατσιστής απέναντι στους χοντρούς. Ποστάρεις ένα κομμάτι στον τοίχο του κολλητού σου στο Facebook με σχόλιο «έπαθα κατάθλιψη»; Είσαι ρατσιστής απέναντι στα άτομα με κατάθλιψη. Γενικά δεν υπάρχει σωτηρία. Είτε μετράς και την τελευταία λέξη που λες, είτε είσαι ρεμάλι και πρέπει να σε λιθοβολήσουν στο Σύνταγμα. Επειδή, ξέρεις, έτσι λύνεται το πρόβλημα.
Αυτή η ρημάδα η πολιτική ορθότητα λοιπόν, είναι και ο τοίχος που υψώνεται μπροστά σου όταν θες να πεις σε όλα αυτά τα άτομα να κοιτάξουν να βάλουν σε μια σειρά τη δική τους ζωή και να μην κρίνουν τη δική σου. Γιατί θα πληγωθούν. Γιατί θα είναι κακία. Γιατί θα είσαι ρατσιστής απέναντι, δεν ξέρω, στη ζωή. Γιατί κανείς δεν θα έχει το θάρρος να τους πει: συγγνώμη, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Στα πλαίσια της όλης φιλοσοφίας «για πάντα ξέφρενο νιάτο» η λέξη «ενηλικίωση» παίρνει τη μορφή ενός μίζερου συνταξιούχου που βγαίνει το βράδυ στο μπαλκόνι να φωνάξει για την μουσική. Για όλους εμάς όμως που έχουμε αποδεχτεί την ενηλικίωση από νωρίς, έχουμε κάνει την ειρήνη μας μαζί της και πλέον την απολαμβάνουμε, είναι τουλάχιστον προσβλητικό να μας αντιμετωπίζουν ως μίζερους συνταξιούχους άτομα 10 και 15 χρόνια μεγαλύτερά μας που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα του που πατούν και που βρίσκονται και πορεύονται στη ζωή τους με την faux αυτοπεποίθηση του «για πάντα 18».
Όχι δεν θα είσαι για πάντα 18 και, καθίστε ρε παιδιά, γιατί να θες να είσαι; Μόνο εγώ θυμάμαι τα 18 ως μια περίοδο της ζωής μου γεμάτη σύγχυση, προβληματισμούς, αγωνίες, κακές επιλογές, τραγικά μαλλιά και ακόμα πιο άθλια ρούχα; Γιατί να θέλω να είμαι για πάντα 18 όταν στα 27 μου έχω (περίπου) κατασταλάξει στο τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και (περίπου) το κάνω, έχω (σχεδόν) καταφέρει να συντηρώ τον εαυτό μου και να φτιάξω το σπίτι των (σε γενικές γραμμές) ονείρων μου, έχω μια σταθερή σχέση χρόνων που (με τα πολύ πάνω και τα πολύ κάτω της) είναι αυτή που με συμπληρώνει και που έχω κατασταλάξει πως οι πραγματικοί φίλοι είναι το πολύ πέντε;
Επειδή το αντίτιμο είναι να βάζω πρόγραμμα στα οικονομικά μου και στο χρόνο μου; Ή επειδή η γενικότερη δουλειά (σωματική και ψυχική) που απαιτούν όλα αυτά με κάνουν συχνά να προτιμώ να σαπίσω στον καναπέ βλέποντας σερί 10 επεισόδια Daredevil, τρώγοντας δημητριακά από το κουτί και έχοντας το σκυλί να ροχαλίζει πάνω στην κοιλιά μου; Βασικά γράψε άκυρο, κανείς δεν με υποχρεώνει να το κάνω, μου αρέσει και το κάνω. Όταν νιώσω την ανάγκη να βγω και να πιω ένα, δύο, πέντε, δεκαπέντε ποτά, θα πάρω την παρέα μου και θα το κάνω. Όχι επειδή δεν θα με κρατά τίποτα στο σπίτι μου, αλλά επειδή θα θέλω.
Αν ξέρεις πως είσαι εκεί που θες να βρίσκεσαι, ξέρεις που αξίζει να δίνεις σημασία και που όχι. Αν σνομπάρεις κατ' εξακολούθηση την «μίζερη» ζωή των φίλων σου που συμπεριφέρονται «σαν συνταξιούχοι» και δεν πηγαίνεις στο Δημοτικό, την επόμενη φορά σκέψου πως οι συνταξιούχοι γονείς μου κάνουν ταξίδια με ένα αμάξι και μια σκηνή σε όλη την Ελλάδα, πάνε από συναυλία σε συναυλία, σχεδιάζουν ταξίδια στην Ευρώπη και οργανώνουν τα καλύτερα σπιτικά γλέντια που μας αφήνουν όλους τυφλούς από το κρασί να τραγουδάμε στα μπαλκόνια. Και πως εσύ, όπως κι εγώ, δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ σύνταξη. Καλή τύχη στα αιώνια 18 σου.