Έχοντας απαχθεί από τη Μπόκο Χαράμ, κρατηθεί αιχμάλωτη για περίπου έναν χρόνο και βιαστεί από πολλαπλούς τζιχαντιστές, η 28χρονη Αϊσά Ουμάρ, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, πίστεψε πως η δοκιμασία της έλαβε τέλος όταν απέδρασε και επέστρεψε στην πόλη της, στη βορειοανατολική Νιγηρία πέρυσι.
Ωστόσο η ίδια, μητέρα τεσσάρων παιδιών, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της στην πόλη της Γκουόζα όταν ένας άνδρας απείλησε να σκοτώσει τον δίχρονο γιο της Μοχάμεντ, γιο ενός μαχητή της Μπόκο Χαράμ.
«Μου είπε ότι αν δεν έπαιρνα μακριά το παιδί, θα αγόραζε βενζίνη και θα του έβαζε φωτιά μέχρι να γίνει στάχτη» είπε η Ουμάρ στο Thomson Reuters Foundation σε τηλεφωνική συνομιλία από το Μανταγκάλι, 22 χλμ μακριά, όπου πλέον ζει με την αδελφό της.
O άνδρας αυτός, που είδε τη Μπόκο Χαράμ να σκοτώνει τρία από τα παιδιά του, ήταν ένας από πολλούς στη Γκουόζα ο οποίος ξεκαθάρισε στην Ουμάρ ότι ο γιος της δεν ήταν ευπρόσδεκτος στην κοινότητα.
«Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να παίξουν με το παιδί...τον αποκαλούσαν “παιδί της Μπόκο Χαράμ”» είπε η Ουμάρ, προσθέτοντας πως έλαβε τις περισσότερες απειλές από αυτούς που είχαν χάσει τους περισσότερους συγγενείς από τη Μπόκο Χαράμ.
Οι γυναίκες που είχαν αιχμαλωτιστεί από τη Μπόκο Χαράμ, και τα παιδιά τους που γεννήθηκαν μετά από βιασμούς, αντιμετωπίζουν δυσπιστία και εχθρότητα όταν επιστρέφουν στα σπίτια τους, σύμφωνα με το International Alert και τη UNICEF. Πολλοί φοβούνται ότι αυτοί που κρατήθηκαν από την ισλαμιστική οργάνωση έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί και μπορεί να στρατολογήσουν και άλλους όταν επιστρέψουν στα σπίτια τους, σύμφωνα με την αναφορά, που δημοσιεύτηκε νωρίτερα μέσα στο έτος.
Πάνω από 2.000 γυναίκες και παιδιά έχουν απαχθεί από τη Μπόκο Χαράμ από το 2012, πολλές εκ των οποίων έχουν βιαστεί , εκπαιδευτεί ως μαχητές ή χρησιμοποιηθεί ως βομβιστές αυτοκτονίας, όπως αναφέρεται.
Κοινές επιχειρήσεις των ενόπλων δυνάμεων της Νιγηρίας και γειτονικών χωρών είχαν ως αποτέλεσμα την απώθηση της Μπόκο Χαράμ από πολλά προπύργιά της πέρυσι, αλλά οι ισλαμιστές έχουν εντείνει τις διασυνοριακές επιθέσεις και τις επιθέσεις αυτοκτονίας, πολλές φορές από νεαρά κορίτσια. «Υπάρχει η πεποίηση ότι το αίμα του πατέρα θα τρέχει πάντα στις φλέβες του παιδιού, οπότε αυτά τα παιδιά θα στραφούν στο τέλος κατά των γονέων και των κοινοτήτων τους» λέει η Ρέιτσελ Χάρβεϊ, στέλεχος της UNICEF στη Νιγηρία.