Όταν ο Robert De Niro έκανε την παρουσίαση της επετειακής προβολής του «Ταξιτζή» για τα 40 χρόνια της ταινίας, το βράδυ της Πέμπτης στο Tribeca Film Festival, ξεκίνησε λέγοντας «Κάθε μέρα. Κάθε μέρα, επί 40 γ..μένα χρόνια, τουλάχιστον ένας από εσάς με έχει πλησιάσει κάπου και μου έχει πει “Are you talkin' to me?”». Έπειτα έδωσε μια μικρή παράσταση στο κοινό που είχε μαζευτεί στο Beacon Theater του Μανχάταν, λέγοντας μερικές από τις πλέον κλασικές ατάκες του πρωταγωνιστή της ταινίας, Travis Bickle.
Μετά την προβολή της ταινίας, ο De Niro και τα υπόλοιπα μέλη του καστ του «Ταξιτζή» -Jodie Foster, Cybill Shepherd και Harvey Keitel- μαζί με τον σκηνοθέτη Martin Scorsese, τον σεναριογράφο Paul Schrader και τον παραγωγό Michael Philips, ανέβηκαν στη σκηνή για μια συζήτηση διάρκειας 40 λεπτών. Το κοινό, φυσικά, εκστασιάστηκε, γεμίζοντας την αίθουσα με ζητωκραυγές, γέλια και χειροκροτήματα, καθ' όλη τη διάρκεια της κουβέντας.
Αυτά είναι μερικά από τα αποσπάσματα που ξεχώρισαν:
Για τον Paul Schrader, η συγγραφή του σεναρίου ξεκίνησε ως «αυτό-ψυχοθεραπεία»
Αυτό ήταν το δεύτερο σενάριο για τον Schrader, μετά το σενάριο του «The Yakuza» του 1974. «Υπήρχε ένα άτομο που φοβόμουν, που φοβόμουν πως είχα αρχίσει να γίνομαι, και ήταν αυτός ο ταξιτζής», είπε ο Schrader. «Και ένιωθα πως αν έγραφα για αυτόν θα τον απομάκρυνα από εμένα. Και όντως έτσι έγινε». Ακόμα και αφού το σενάριο πέρασε από τα χέρια των υπεύθυνων του στούντιο και των συντονιστών του μάρκετινγκ, κατάφερε, στα μάτια του Schrader, να διατηρήσει τον αρχικό σκοπό του.
Οι φαν μπορεί να βρήκαν δεκάδες φιλοσοφικά μηνύματα μέσα στην ταινία, οι δημιουργοί της όμως δεν το έψαξαν και τόσο
Αφού ο De Niro κέρδισε το Oscar το 1975 για την ερμηνεία του στο «Νονό: Μέρος II» και ο Scorsese άρχισε να αποκτά μεγάλο όνομα ως σκηνοθέτης χάρη στα «Κακόφημοι Δρόμοι» και «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ», διατήρησαν τη δέσμευση που είχαν κάνει να γυρίσουν τον «Ταξιτζή» σε «τιμή ευκαιρίας».
«Δεν μπορώ να εκφράσω αυτό που είδα (σε αυτή την ταινία). Απλά έπρεπε να την κάνουμε», λέει ο Scorsese. Σύμφωνα με τον Schrader, εκείνος, ο De Niro και ο Scorsese δεν είχαν κάνει ποτέ υπαρξιακές συζητήσεις για το χαρακτήρα του Travis Bickle. Ένιωσαν απλά μια ισχυρή έλξη στην ιστορία του και το έπιασαν από εκεί.
Όλοι οι ηθοποιοί διάβασαν καλά το μάθημά τους: Ο Harvey Keitel, ας πούμε, συνάντησε έναν νταβατζή
Ο De Niro γύριζε το «1900» στην Ιταλία την περίοδο που ο Scorsese ήταν στις Κάννες, και συναντήθηκαν εκεί για να δουλέψουν πάνω στο σενάριο. Όταν ο De Niro επέστρεψε στην Νέα Υόρκη, οδηγούσε ένα ταξί επί 10 ημέρες ώστε να μπει στο πετσί του ρόλου. Ο Scorsese είπε πως ο De Niro του είχε πει ότι μια μέρα ένας επιβάτης τον ρώτησε αν είναι εκείνος ο τύπος που κέρδισε το Oscar -ο De Niro ωστόσο δεν θυμόταν το περιστατικό.
Ο Harvey Keitel είχε να φέρει εις πέρας έναν πιο δύσκολο άθλο προκειμένου να ακολουθήσει τη «Μέθοδο». Επειδή στην ταινία έπαιζε τον οξύθυμο νταβατζή της Iris, ήθελε να γνωρίσει έναν πραγματικό νταβατζή πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Ο Keitel ήταν επιφυλακτικός να διηγηθεί την ιστορία, αλλά ο Scorsese τον παρότρυνε. Και η ιστορία πήγε κάπως έτσι:
Εκείνη την περίοδο ο Keitel είχε παραστάσεις στο Broadway. Καθώς δεν ήξερε πώς ακριβώς να γνωρίσει έναν νταβατζή, πλησίασε ένα από τα εκδιδόμενα κορίτσια που ανεβοκατέβαιναν στους γύρω δρόμους. Της έδειξε το όνομά του που βρισκόταν δίπλα της, σε μια από τις αφίσες του Broadway, κι εκείνη του είπε πως κανένας δεν θα του μιλούσε. Έτσι αποφάσισε να πλησιάσει μόνος του ένα νταβατζή.
«Κάποιος μου είπε πως ήταν πρώην νταβατζής», είπε ο Keitel. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Κάναμε πρόβες μαζί για μερικές εβδομάδες. Μου έμαθε πώς είναι να παίζεις το ρόλο του νταβατζή. Εγώ έπαιζα το κορίτσι και αυτός μου έδειχνε τι θα της έκανε ο νταβατζής... Είχαμε μια καλή συνεργασία!».
Η Jodie Foster λάτρεψε τη βία της ταινίας. Αυτό που μίσησε, ωστόσο, ήταν η γκαρνταρόμπα της
Η Jodie Foster ήταν 13 χρονών όταν γύρισε την ταινία και φοβόταν πως οι φίλοι της θα την κορόιδευαν για τα «καυτά» της σορτσάκια και το «αστείο καπέλο» που φορούσε. Έτσι, έβαλε τα κλάματα την πρώτη ημέρα στο πλατό.
Όσο όμως μίσησε τις στιλιστικές επιλογές του χαρακτήρα της, άλλο τόσο λάτρεψε τη βία της ταινίας. Η ηθοποιός, που τώρα είναι 53 χρονών, είπε πως τη ρωτούν συχνά αν ήταν μια τρομακτική εμπειρία. «Ήταν φανταστικά», είπε η Foster. «Θυμάμαι (τον μακιγιέζ Dick Smith) να έχει αυτά τα υπέροχα γαλόνια σιροπιού Karo με διάφορα πράγματα να επιπλέουν μέσα τους και όλοι οι άντρες μου δίδασκαν αυτό που έκαναν. Κατά κύριο λόγο (η όλη εμπειρία) ήταν σκέτη διασκέδαση».
Όταν γυρίζεις κάτι τόσο νοσηρό, είπε ο De Niro, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάς. «Είναι τόσο φρικιαστικό που φτιάχνεις αστεία γύρω από αυτό», σχολίασε ο ηθοποιός σχετικά με τη συμπεριφορά που είχε όλο το καστ στα γυρίσματα.
Ο Bernard Herrmann δεν ήθελε αρχικά να αναλάβει τη μουσική επένδυση της ταινίας
Ο Scorsese γνώρισε τον θρυλικό συνθέτη (διάσημος για τη μουσική του στο «Ψυχώ», τον «Πολίτη Κέιν» και στη «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων») μέσω του σκηνοθέτη Brian De Palma, ο οποίος είχε απορρίψει το σενάριο του «Ταξιτζή» επειδή δεν τον ενδιέφερε. Όταν ο Scorsese του πρότεινε να γράψει την μουσική για την ταινία, ο Herrmann του είπε «Δεν γράφω μουσική για ταρίφες». Ωστόσο συμφώνησε να διαβάσει το σενάριο, το οποίο τελικά του άρεσε, κυρίως επειδή ο Travis έβαζε μπράντι από ροδάκινο στα δημητριακά του. «Αυτό είναι ενδιαφέρον», είχε πει στον Scorsese.
Η συνάντησή τους ήταν αρκετά ασυνήθιστη για τον Scorsese, ο οποίος προτιμά να χρησιμοποιεί διάσημα ποπ και ροκ τραγούδια στις ταινίες του. Ο Travis όμως δεν άκουγε μουσική στην ταινία και ο Scorsese πίστευε πως μόνο ο Hermmann μπορούσε να καταλάβει και να αποδώσει σωστά τον ψυχισμό του ήρωα.
Συγκεκριμένα, ήθελε ένα πράγμα από τον Hermmann: έναν χαρακτηριστικό ήχο που μένει στη μνήμη, τη στιγμή που ο Travis νομίζει πως βλέπει κάτι στον καθρέφτη του ταξί του, στην τελευταία σκηνή της ταινίας. «Εννοείς, ένα τσίμπημα», είπε ο Hermmann στον Scorsese. Έτσι ο συνθέτης έβαλε τον παίκτη του ξυλόφωνου να παίξει διάφορες νότες και, όταν ο Scorsese του είπε πως θέλει «κάτι διαφορετικό», ο Hermmann είπε στον μουσικό να «παίξει τις νότες ανάποδα».
«Έπειτα έφυγε από το δωμάτιο», θυμάται ο Scorsese. «Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα». Ο Hermmann πέθανε την επόμενη ημέρα, και ο «Ταξιτζής» έγινε η τελευταία του ταινία.
Ο Scorsese ήταν σίγουρος πως κανείς δεν θα ήθελε να δει τον «Ταξιτζή»
Όταν ο Schrader πέρασε δίπλα από μια ατελείωτη ουρά έξω από ένα σινεμά, νόμιζε πως κάτι κακό είχε συμβεί. Έτρεξε στο ταμείο και ρώτησε τι συνέβαινε, έχοντας την εντύπωση πως ο χώρος έκλεινε οριστικά. Τελικά, ήταν απλά το πλήθος που περίμενε να δει την επόμενη προβολή του «Ταξιτζή». Και τότε κατάλαβαν πως η ταινία είχε γίνει επιτυχία.