8 καλλιτέχνες εξερευνούν την ομορφιά που κρύβουν τα σώματα των ηλικιωμένων γυναικών

8 καλλιτέχνες εξερευνούν την ομορφιά που κρύβουν τα σώματα των ηλικιωμένων γυναικών

Ρυτίδες, σημάδια, ουλές, στίγματα. Ο χρόνος αφήνει το σημάδι του πάνω στο ανθρώπινο σώμα με πολλούς τρόπους. Η κυρίαρχη κουλτούρα συνήθως τρέμει μπροστά στη διαδικασία της γήρανσης και όλα τα χαρακτηριστικά της -γκρίζα μαλλιά, χαλαρό δέρμα, ημιδιαφανή επιδερμίδα. Φυσικά, αυτή η μεταμόρφωση δεν είναι προαιρετική. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να είναι και επιβλαβής.

Οι καλλιτέχνες που έχουν εμμονή με την ανθρώπινη μορφή, ρίχνουν φως εδώ και χρόνια στη διαδικασία του να γερνάς και τις πολύπλοκες επιπτώσεις που έχει στο σώμα και τη ψυχή μας. Οι εικόνες που ακολουθούν εξερευνούν τη διαδικασία της γήρανσης μέσα από τη ζωγραφική, το σχέδιο και τη φωτογραφία, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητούν την αρνητική αντίληψη που έχει δημιουργηθεί γύρω της. Από μια σειρά αποκαλυπτικών, γυμνών φωτογραφιών μέχρι μια φωτογραφική καταγραφή ηλικιωμένων drag queens, οι παρακάτω εικόνες συλλαμβάνουν τις πολλές ιδιαίτερες χαρές, τους πόνους, τους φόβους και τις συγκινήσεις της σταδιακής γήρανσης του ατόμου.

Όπως είχε πει κάποτε η Betty Friedan, η διάσημη Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια και φεμινίστρια «Τα γεράματα δεν είναι “χαμένη νιότη” αλλά ένα νέο στάδιο με ευκαιρίες και δύναμη». Η αμερικάνικη Huffington Post ήρθε σε επαφή με ορισμένους καλλιτέχνες που οραματίσθηκαν το συγκεκριμένο συναίσθημα καλύτερα από τον καθένα μας.

«Τα γεράματα με συναρπάζουν καθώς είναι κάτι που όλοι θα αντιμετωπίσουμε. Στο μεγαλύτερο μέρος της, όμως, η κοινωνία επιλέγει να αγνοεί ή να συγκαλύπτει τις ειλικρινείς αναπαραστάσεις της γήρανσης. Με την ηλικία μπορεί να έρθει και η αυτοπεποίθηση. Τα αντικείμενά μου, αντί να αντιλαμβάνονται τις ατέλειές τους, η ηλικία τους τους δίνει δύναμη. Τους δίνει την ελευθερία να συνειδητοποιήσουν ποιοι θέλουν να είναι.»

«Ζωγράφισα σε στρώσεις, έτσι ώστε τα αποδεικτικά στοιχεία της ηλικίας να μην διαγραφούν από τον τρόπο που χειρίζεται το χρώμα ένας βιρτουόζος. Ο αισθησιασμός της σάρκας διαπερνά αυτούς τους πίνακες, ένας αισθησιασμός που δεν περιορίζεται στη νεολαία. Είχα συνάψει σχέση με τον καλλιτέχνη John Hardy, με τον οποίο ζήσαμε μαζί για 21 χρόνια πριν πεθάνει το 2014. Τα τελευταία χρόνια ήταν μια ενδυνάμωση και μια επιβράβευση από κάθε άποψη, κάτι που ήλπιζα να επικοινωνήσω μέσα από τη δουλειά μου. Τα ζητήματα που απασχολούν το σώμα από την επιθυμία μέχρι τη γήρανση, καθώς και εκείνα της ταυτότητας και της πολιτιστικής αποτύπωσης, ήταν στο επίκεντρο των ανησυχιών μου. Η σαρκική φύση του χρώματος που φάνηκε ως η τέλεια μεταφορά, οι λεπτομέρειες της εικόνας, μια απαραίτητη επεξεργασία. Τα τελευταία 45 χρόνια δουλειάς μου, πιστεύω πως αποκαλύπτουν το συνεχές ενδιαφέρον μου τόσο στη διαδικασία (της γήρανσης) όσο και στη συνάφεια.»

«Παρά την ομορφιά της, η μητέρα μου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, δυσκολεύτηκε πολλές φορές στη ζωή της. Και μετά έπρεπε να μάθει πώς να διαχειρίζεται την αποτυχία του ίδιου της του σώματος. Κι όμως, παρά την αρρώστια της, η μητέρα μου λατρευόταν από πολλούς ως ένας φωτεινός, ζωντανός, διασκεδαστικός χαρακτήρας και ήταν η μούσα μου σε όλη μου τη καριέρα.»

«Όταν ξεκίνησα αυτό το project πριν από πέντε χρόνια, δεν είχα συνειδητοποιήσει πως θα κατέληγα να το ασπάζομαι ως ένα φόρο τιμής στην 70χρονη ζωή μου, στο ότι έζησα αρκετά για να βιώσω το γάμο, τη μητρότητα, το να είσαι γιαγιά, την ικανοποίηση της δημιουργικής δουλειάς, την όλο και βαθύτερη αγάπη, τους καλούς φίλους, το ειδύλλιο του λυκόφωτος. Πίστευα πως απλά κατέγραφα την διαδικασία της γήρανσής μου. Όταν ξεκίνησα να δείχνω τη δουλειά μου, έμοιαζε να συντονίζεται με όλες τις ηλικίες. Επίσης σόκαρα κάποιους με την εικόνα γυμνών, γερασμένων κορμιών. Φυσικά και νιώθω άνετα γύρω από το γυμνό. Νιώθω πως είναι μια φυσική πτυχή της ζωής. Ξεκίνησα φωτογραφίζοντας το σώμα μου... το πρόσωπο, τα μαλλιά, τον κορμό, τα χέρια, τα πόδια. Έπειτα το διεύρυνα, ώστε να συμπεριλάβω φωτογραφίες της καθημερινότητάς μου, το σύντροφό μου, τους φόβους μου και τις φαντασίες και τα όνειρά μου.»

«Όταν ήμουν γύρω στα 30, μια φίλη μου είπε πως ήταν στα “αόρατα 40” της. Εκείνη τη στιγμή, με δυο μικρά παιδιά προσκολλημένα πάνω μου, δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως όλα θα άλλαζαν στη ζωή μου. Ένιωθα ζωντανή και σημαντική. Τώρα είμαι μεγαλύτερη και φαίνεται. Τα πιο γόνιμα χρόνια μου βρίσκονται πίσω μου. Έχει υπάρξει μια αλλαγή επίσης στον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα και που κινούμαι... Αυτή η σειρά είναι μια προέκταση αυτής της ιδέας και μου επιτρέπει να κρατήσω έναν απολογισμό του που βρίσκομαι τώρα -ως γονιός, ως σύντροφος και ως μεσήλικη γυναίκα.»

«Έχω μια συνεχή εμμονή με την αποκόλληση του σώματος μέσα στο χρόνο. Για την ακρίβεια, δεν θέλω να να αναπαριστώ μέσω του σχεδίου την ίδια την παλαιότητα αλλά το πέρασμα του χρόνου που τελειώνει υποχρεωτικά σε αυτή την ανθρώπινη κατάσταση. Είμαι βαθιά ερωτευμένος με το ανθρώπινο σώμα, με το δέρμα -το πιο εξωτερικό του στρώμα που απορροφά και καταγράφει όλες τις εμπειρίες της ζωής μας- αλλά περισσότερο από όλα ενδιαφέρομαι για την εξέλιξη του σώματος, την μεταμόρφωσή του μέσα στα χρόνια. Μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον τα σημάδια, οι γραμμές, τα στίγματα που εμπλουτίζουν την επιδερμίδα μας χρόνο με το χρόνο και μαρτυρούν όλες τις αλλαγές στη ζωή μας.»

«Με ελκύουν άνθρωποι που βρίσκονται σε συναισθηματική σύγκρουση με τους εαυτούς του ή με τους γύρω τους. Τα συναισθήματα σε μια ιστορία ενημερώνουν την οπτική ερμηνεία του θέματος. Όλες μου οι εικόνες είναι αυθόρμητες, και η σύνθεση και το μακιγιάζ της εικόνας αντικατοπτρίζει το συναίσθημα εκείνης ακριβώς της στιγμής. Το να φωτογραφίζεις το ηλικιωμένο σώμα αποκαλύπτει τις μάχες και τις επιθυμίες ενός ατόμου που έχουν μείνει ανεκπλήρωτες. Το να καταγράφω τη διαδικασία της γήρανσης μου θυμίζει την καταγραφή της εφηβείας, καθώς είναι και οι δύο περίοδοι ταυτότητας και σύγχυσης. Τόσο το αντικείμενο όσο και ο φωτογράφος συνειδητοποιούν πως αγκαλιάζοντας την τρωτή πλευρά τους σημαίνει πως επιτυγχάνουν μια διαύγεια και έναν σκοπό.»

«Τραβάω αυτοπροσωπογραφίες ως πρωταρχική μορφή της καλλιτεχνικής μου έκφρασης από το 2006 και ξεκίνησα να φωτογραφίζω σε εγκαταλελειμμένα κτήρια το 2007, όταν ήμουν 38 ετών. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στις μεταβολές του σώματός μου, της νοοτροπίας μου και των περιστάσεων. Βλέπω τον εαυτό μου ως μια επέκταση αυτών των εγκαταλελειμμένων χώρων, χρησιμοποιώντας τους ως μια ηχώ της ώθησης/έλξης της ταυτότητάς μας όσο μεγαλώνουμε. Υπάρχει φως και σκοτάδι, λύπη και ομορφιά, φόβος και αποδοχή, μια αναδίπλωση και μια έντονη ώθηση ταυτόχρονα. Δουλεύω με στόχο να διεκδικήσω τη θέση μου στον κόσμο και να καθορίσω την μέση ηλικία μου ως έναν μετασχηματισμό παρά μια κρίση.»

Δημοφιλή