Θεωρείται μία από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών και μία από τις πλέον ρεαλιστικές. Το «Platoon» του Oliver Stone κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1987, απεικονίζοντας με ακραία βαρβαρότητα τη ζωή των νεαρών Αμερικανών στρατιωτών στο Βιετνάμ. Εκτός αυτού, έδωσε τεράστια ώθηση στη καριέρα των πρωταγωνιστών του, των νεαρών τότε, Willem Dafoe, Johnny Depp, Forest Whitaker και Kevin Dillon.
Φέτος τα Χριστούγεννα η σπουδαία αυτή ταινία κλείνει 30 χρόνια. Προς τιμή αυτής της σημαντικής επετείου, λοιπόν, ο Kevin Dillon, ο οποίος έπαιζε τον Bunny στην ταινία, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη στη Daily Mail όπου και εξιστορεί όλα όσα συνέβησαν στα παρασκήνια του «Platoon» και την σκληρή, απάνθρωπη εκπαίδευση που πέρασε ολόκληρο το καστ, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη, προκειμένου να μπει στο κλίμα του πολέμου και να το αποδώσει με τον πιο αληθινό τρόπο.
Όπως αφηγείται στη συνέντευξη ο Dillon, ο Stone απέρριψε τους κανονισμούς της Ένωσης και βασάνιζε κυριολεκτικά το καστ του, στερώντας τους φαγητό και ύπνο και υποβάλλοντάς τους σε κανονική εκπαίδευση πεζοναυτών.
Οι ηθοποιοί υποδύονται στρατιώτες του πεζικού στην 25η Μεραρχία Πεζικού αλλά ο Stone αποφάσισε να φέρει κανονικούς πεζοναύτες προκειμένου να τους υποβάλλουν σε εκπαίδευση μέχρι λιποθυμίας. Οι πεζοναύτες αγνόησαν το superstar status των χολιγουντιανών ηθοποιών και τους έριξαν με τα μούτρα σε πραγματικές στρατιωτικές ασκήσεις με αυτόματα όπλα. Ο Dillon, 51 ετών πλέον, λέει μάλιστα πως η σκληρή εκπαίδευση του προκάλεσε μετά-τραυματική κατάπτωση, καθώς του πήρε ολόκληρες εβδομάδες για να επιστρέψει στην «κανονικότητα», μετά το τέλος των γυρισμάτων. Εξακολουθεί όμως να μην μετανιώνει ούτε στιγμή τη συμμετοχή του στην ταινία, η οποία όχι μόνο αποτελεί μία από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής του, αλλά του χάρισε και αρκετές σχέσεις ζωής που διατηρεί μέχρι σήμερα, όπως αυτή με τον συμπρωταγωνιστή του Charlie Sheen.
Όπως εξιστορεί ο Dillon, οι ηθοποιοί δεν έμεναν σε κάποιο ξενοδοχείο κοντά στο χώρο των γυρισμάτων, αλλά στάλθηκαν κατευθείαν στην καρδιά της ζούγκλας των Φιλιππίνων, χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό.
Υπό την καθοδήγηση του πρώτην αξιωματικού του πεζοναυτικού σώματος, του βετεράνου Dale Dye, το καστ ζούσε ακριβώς όπως οι νεοσύλλεκτοι στον στρατό, ενώ τους είχε απαγορευθεί η πρόσβαση σε τηλέφωνα ώστε να μην μπορούν να παραπονιούνται σε τρίτους ή να προσπαθήσουν να παραιτηθούν.
Ο Dillon λέει στη Daily Mail: «Από την πρώτη μέρα που προσγειωθήκαμε, μας συμπεριφέρονταν σαν μια νέα στρατιωτική μονάδα. Μας έβαλαν όλους μαζί σε έναν προφυλακτικό στρατιωτικό λάκκο και μας είπαν να βγάλουμε τα ρούχα μας και να φορέσουμε στολές και έπειτα μας έστειλαν κατευθείαν σε μια αναγνωριστική αποστολή».
Στην αρχή δόθηκε σε κάθε ηθοποιό ένα φτυάρι, και του είπαν να σκάψει μια τρύπα 2 μέτρων για να φτιάξει «το σπίτι του» για τα γυρίσματα. «Μας έδωσαν και από ένα M16», λέει ο Dillon. «Ήταν πραγματικά τρελό. Και τότε, ενώ σκάβαμε, η ομάδα των ειδικών εφέ άρχισε να σκάει βόμβες και φωτοβολίδες γύρω μας. Είχαν άτομα να πυροβολούν με AK47 πάνω από τα κεφάλια μας, ήταν τρελό. Είναι τρομερό πως δεν σκοτώθηκε κανείς. Τρέχαμε κατά μήκος ενός χωραφιού όπου έσκαγαν βόμβες και δεν ξέραμε που βρισκόταν θαμμένη η κάθε μία».
«Και βλέπαμε τον Oliver (Stone) να γελά από τη γωνία του», συνεχίζει. «Ο Dale μας έκανε απροειδοποίητες επιθέσεις στη μέση της νύχτας, κρατώντας ένα AK47. Πίστευα πως θα πηγαίναμε εκεί απλά για να γυρίσουμε μια ταινία, δεν είχαμε ιδέα πως θα περνούσαμε αυτή την τρελή εκπαίδευση».
Κάθε μέρα ο Dye τους έβαζε να κάνουν σκληρές ασκήσεις για ώρες και έπειτα τους παρέθετε μαθήματα πάνω στις βασικές πολεμικές τακτικές στη ζούγκλα, στη μάχη σώμα με σώμα, στο χειρισμό όπλων, στη σκοποβολή, στο μαγείρεμα, στις ραδιοεπικοινωνίες και στις πρώτες βοήθειες.
«Ήταν σαν την Κατασκήνωση της Κόλασης», λέει ο Dillon. «Ήταν πολύ δύσκολο, κάθε μέρα προπόνηση όπου μας έβαζαν όλους στη σειρά και μας έλεγαν να ρίξουμε γροθιές ο ένας στο στομάχι του άλλου, όσο πιο δυνατά μπορούσαμε. Ήταν τρελό αλλά γινόταν προκειμένου να μας βοηθήσει να σκληρύνουμε».
«Έπειτα κάναμε πους απς, κοιλιακούς και όλα αυτά και μετά μας έδιναν μια πυξίδα και ένα χάρτη και μας έστελναν μέσα στη ζούγκλα, και φυσικά χανόμασταν», αφηγείται ο ηθοποιός.
Ο Oliver Stone, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Προκειμένου να τους κάνει να καταλάβουν πλήρως τη φύση της στρατιωτικής ζωής, μείωσε δραματικά τις μερίδες φαγητού του ήδη εξαντλημένου καστ του, ώστε να κατανοήσουν «τον πόνο, την ψυχολογία και την πραγματικότητα του να είσαι στρατιώτης στο Βιετνάμ».
«Κάποια μέρα βρεθήκαμε σε μια φάρμα με ανανάδες κάποιου ντόπιου και, επειδή δεν μας τάιζαν καλά, ουρλιάξαμε “Ανανάδες!”. Αρχίσαμε να τους κόβουμε με τις ματσέτες μας και να τρώμε τους ανανάδες του ανθρώπου. Μια άλλη φορά που μπλέξαμε επειδή πεθαίναμε από την πείνα, ήταν όταν κόψαμε ένα δέντρο με καρύδες, για να τις φτάσουμε και να τις φάμε».
Ο Dillon, παρόλα αυτά, πιστεύει πως ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής του. «Ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Ήμουν νέος και τη λάτρεψα», λέει. «Ο Oliver δεν μας εξήγησε ποτέ γιατί μας έκανε να τα περάσουμε όλα αυτά, αλλά σίγουρα ήθελε να μας κάνει να φαινόμαστε σαν να έχουμε περάσει τα πάνδεινα».
Ωστόσο, μέχρι και ο ίδιος ξέσπασε σε κάποια φάση των γυρισμάτων.
«Για την ακρίβεια, κάποια στιγμή πιάστηκα στα χέρια με έναν από τους πεζοναύτες. Δεν είχα όρεξη να μου φωνάζει ένα παιδί της ηλικίας μου. Αλλά η κατάσταση ξέφυγε και έκανα πίσω και είπα στους υπόλοιπους του καστ: “Όχι, όχι, είμαστε το ίδιο καλοί με αυτούς, μπορούμε να τα καταφέρουμε, θα είμαστε μια χαρά”. Και όντως τα ξεπεράσαμε όλα και στο τέλος κερδίσαμε τον σεβασμό των πεζοναυτών».
Ο Dillon λέει πως ο Sheen, του οποίου η καριέρα εκτινάχθηκε μετά την ταινία, έχασε επίσης τον αυτοέλεγχό του και μάλιστα αρκετές φορές, σε σημείο που ήθελε να εγκαταλείψει.
«Κάποια στιγμή ο Charlie είπε “Δεν πιστεύω πως θα βγω ζωντανός από εδώ. Πρέπει να επικοινωνήσουμε με τους ατζέντηδές μας, πρέπει να μάθουν τι συμβαίνει, αυτό είναι γελοίο. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα”», θυμάται ο ηθοποιός.
Ο Stone δε βοήθησε ιδιαίτερα στο να ηρεμήσει το καστ του, καθώς, σύμφωνα με τον Dillon, τους αποκαλούσε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και τους έβαζε να γυρίζουν την ίδια λήψη δεκάδες φορές μέχρι να μην υπάρχει το παραμικρό λάθος. Στη σκηνή όπου ο Sheen βρίσκεται στο ελικόπτερο και εγκαταλείπει τη ζούγκλα, βλέπουμε τον χαρακτήρα του να παραμιλά υστερικά, βιώνοντας κάποιου είδους νευρικό κλονισμό. Σύμφωνα με τον Dillon, αυτό δεν ήταν υποκριτική, αλλά ο πραγματικός Sheen που, απλά, λύγισε.
Παρά τον πανικό των ηθοποιών, όμως, σχετικά με την προσωπική τους ασφάλεια, η ταινία και οι προσπάθειες του Stone, οι οποίες κόστισαν περί τα $6εκ, απέφεραν πάνω από $200εκ στο box-office και έκαναν το «Platoon» μία από τις πιο σημαντικές και εμβληματικές πολεμικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.