Το γοργό μονοπάτι της επιστροφής στην κανονικότητα παραμένει δαιδαλώδες όσο και ανύπαρκτο, ως εκ τούτου ο μαγικός κόσμος του Χάρι Πότερ τελειώνει χωρίς να ακούμε λέξη για την ταμπακιέρα και τις υπερβάσεις για την πολυπόθητη επανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας. Είναι άραγε θέμα βούλησης των φορέων της πολιτικής τάξης ή υλοποιείται ο διακαής πόθος των κομμάτων εξουσίας να διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο της Κυβέρνησης, της Βουλής και της Δικαστικής Εξουσίας; Είναι επικίνδυνοι όσοι μιλούν για κοινοβουλευτική εκτροπή ή όσοι την επιδιώκουν στην πράξη;
ΤΙΣ ΠΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ; Είναι τα βασανιστικά ερωτήματα καθώς παρόμοιες κρίσεις ζήσαμε και επί Τρικούπη και αργότερα επί Βενιζέλου το 1932 αλλά αντιμετωπίστηκαν χωρίς να τολμά κανείς να συγκρίνει το τότε με το τώρα.
Υπάρχει προγραμματική αμηχανία στα κόμματα, μια λογική περιφοράς προβλημάτων. Είναι ευρωπαϊκό το ζήτημα όχι απλά εθνικό. Το SPD στην Γερμανία, ο Ολάντ στη Γαλλία μείωσαν τα ποσοστά τους δραματικά με διαφορετικής υφής προβλήματα. Δυστυχώς κοινή συνισταμένη αυτών των πολιτικών είναι ότι δεν έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο. «Πρέπει να συντελεστεί η στροφή στην πολιτική για τον ξεχασμένο άνθρωπο στον πάτο της πυραμίδας», όπως είχε πει και ο Ρούσβελτ.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΥΠΑΡΞΟΥΜΕ...
Περάσαμε ως έθνος και ως κράτος πάρα πολλά δεινά τα τελευταία χρόνια αλλά και πάλι αποδεικνύεται ότι επικρατεί ο πολιτικός εγωισμός και όχι η συναίνεση, η διχόνοια και όχι η ουσιαστική σύγκλιση για μια εθνική συμφωνία. Δυστυχώς το παρελθόν δεν το συμβουλεύονται ως όφειλαν ορισμένοι από τους σημερινούς πολιτικούς, όταν έγινε ο Β ΠΠ και ο δικτάτορας Μεταξάς είπε «ΟΧΙ», ο αρχηγός του ΚΚΕ Ζαχαριάδης είπε στηρίζω την Ελλάδα.
Πρέπει να μιλήσουμε συνολικά καθαρά, η Ελλάδα έχασε ουσιώδη στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας και βρίσκεται σε καθεστώς υβριδικής κυριαρχίας ως χώρα στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Η παραγωγικότητα έπεσε, οι τράπεζες βρήκαν φθηνό χρήμα ειδικά στους μη εμπορεύσιμους κλάδους, δεν επενδύσαμε στις εξαγωγές, άρα υπάρχει ζήτημα με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, τι κάνει η χώρα;
Η απευθείας έκφραση του Λαού είναι θεμελιώδες ζήτημα. Κατά το Σύνταγμα, «όλες οι εξουσίες ασκούνται από και για τον λαό» και αυτό είναι το ζητούμενο. Η πολιτική ζωή και ο δημόσιος βίος της χώρας χαρακτηρίζονται και πάλι με πρόσημο υστεροβουλίας, έρμαιο εξουσιομανίας με νέους εκπροσώπους, συγκαλυμμένης παλαιάς κοπής. Η ελπίδα των βολεμένων κομματο-τεράτων να επιστρέψουν και πάλι στη παλιά κατάσταση έχει επανέλθει και δείγματα αυτού είναι η ανασύσταση της ΕΡΤ, η ασυδοσία της ΔΕΗ, η απαξίωση της Διαύγειας, μιας εκ των μεγαλυτέρων μεταρρυθμίσεων της χώρας και τόσοι άλλοι «παράγοντες σταθερότητας» της ανασυγκρότησης της χώρας. Το μεγάλο πλήθος των τροπολογιών, 9 Υπουργικές και 57 Βουλευτικές, που κατατέθηκαν στο ν/σ «Κατρούγκαλου» επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς για τον τρόπο που νομοθετεί και τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η Κυβέρνηση.
Οι αξίες της Αριστεράς επέβαλλαν την ανερμάτιστη αντιπολίτευση των προηγούμενων ετών που δεν δίδαξε τίποτα απολύτως, ο Σύριζα μιμείται τις χειρότερες παθογένειες του Μνημονίου. Μάς επιβάλλεται πρόγραμμα γιατί δεν έχουμε εναλλακτικό δικό μας. Η εικόνα θλίψης υπουργών που σχολιάζουν την επικαιρότητα μη έχοντας συναίσθηση ότι κυβερνούν, απογοητεύει και τους πιο αισιόδοξους πολίτες. Η μετάφραση της εικόνας χιλιάδων μεταναστών ως «λιαζομένων εις την πλατείαν» , ο προκλητικός διορισμός της μητέρας της ΠτΒ στη θέση της νέας προέδρου του Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΕΣΡ, η δημόσια εξαγγελία του διορισμού στην ΕΡΤ με προτεραιότητα σε όσους αγωνίστηκαν για την νίκη του Σύριζα στις εκλογές, δια στόματος βουλευτή του Σύριζα, η «φιλική ανοχή» στους καταληψίες αντιεξουσιαστές αλλά και το πινγκ πονγκ Υπουργών που παλεύουν να πείσουν για τις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις της δραχμής όπως αυτοί τις οραματίζονται συνθέτουν ένα σκηνικό απομόνωσης και διαχωριστικού πλέγματος ανάμεσα σε Ευρώπη και Ελλάδα. Το νέο μοντέλο πόλωσης μεταξύ Ελλήνων είναι φιλοευρωπαϊστές και υπέρμαχοι της ρήξης στα τυφλά.
Το επιχείρημα: μας απέκρυπταν στοιχεία ή δεν γνωρίζαμε ότι η πραγματική κατάσταση ανήκει στο παρελθόν. Ο κοινωνικός ιστός της χώρας δεν αντέχει άλλη διάψευση. Η πίστη στην πολιτεία δοκιμάζεται μέσα από την εμπιστοσύνη των ταπεινωμένων ψηφοφόρων που δεν πιστεύουν καθόλου ότι υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες αλλά αναζητούν μέσα στη χυδαιότητα του δημόσιου βίου ελεύθερες φωνές που πραγματώνουν ως αυτοσκοπό το σχήμα, πως η Δημοκρατία είναι συνετό και δίκαιο πολίτευμα. Ζητούνται επειγόντως πολιτικοί, που με γνώμονα την υστεροφημία τους, θα σηκώσουν τον προσωπικό τους βράχο ως άλλοι Σίσυφοι, τον βράχο που λέγεται Ελλάδα στο ψηλό βουνό της αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ειρήνης. Η εικόνα υπουργών που «φυγαδεύουν» τα χρήματα τους στο εξωτερικό όσο και αν αποσιωπάται, τρομάζει τον ελληνικό λαό και ιδίως τους μικροκαταθέτες, αυτούς που με το υστέρημα μιας ζωής επιζητούν αξιοπρέπεια στον υπόλοιπο βίο τους.
Ο κίνδυνος της διάψευσης κάθε ελπίδας και πίστης στο Σύνταγμα και τους νόμους είναι ενεστώς. Πάνω από την ουσία έρχεται και διεκδικεί τον δικό της ρόλο η διαχείριση της επικοινωνίας: πώς δηλαδή, η διαφαινόμενη διακινδύνευση ή ο κίνδυνος, παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη, πώς οι τάσεις απέναντι στα ρίσκα ή τη διακινδύνευση στο βάθος του ορίζοντα, προβάλλονται, εξηγούνται, αποκρούονται, φτιασιδώνονται....Μόνον ως προς τούτο κόπτεται η κυβέρνηση.
Τα εξωκοινοβουλευτικά άκρα και η φασιστική ρητορεία προκαλεί αμφισβήτηση και εισέρχεται πλέον στον πυρήνα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και στον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται. Είναι καιρός να μιλήσουμε για Συντακτική Βουλή που θα επανακαθορίσει τα όρια, την αυστηρότητα και θα προσανατολίσει το Σύνταγμα στις ανάγκες θωράκισης της ελληνικής κοινωνίας ως πολιτείας και ως κράτους, η Ελλάδα έχει ως υπέρτερο πάντων ΝΟΜΟ, καταστατικό χάρτη, 40 ετών με τρεις ενδιάμεσες αναθεωρήσεις σε μη θεμελιώδεις διατάξεις. Εκ των πραγμάτων και εκ των αποτελεσμάτων αποδείχτηκε ότι το ισχύον ΣΥΝΤΑΓΜΑ είναι ατελές και ανεπαρκές. Για πρώτη φορά η χώρα αντιμετωπίζει πολιτειακό κενό που συνοδεύεται από την αρνητική στάση των πολιτών απέναντι σε κάθε έκφανση του κράτους και των πολιτειακών θεσμών. Πρόσφατο παράδειγμα, η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Οι σχετικές διατάξεις είναι δυνατό να ανατρέψουν «νωπή εκλογή» Κυβέρνησης θητείας 2 ή 3 μηνών επειδή μετά από τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή, δεν θα αναδειχθεί ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Έχει ωριμάσει σε ευρεία κλίμακα η άποψη ότι πρέπει να περάσουμε σε ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο Πρόεδρος να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία από τον λαό!
Οι δε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή και αποτελούν κίνηση πανικού σε σχέση με τις συλλογικές προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες που μέχρι πριν λίγους μήνες καταδίκαζε η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση. Η διενέργεια πάσης φύσεως εκλογών πρέπει να διεξάγεται με οριζόντιους κανόνες συλλογικότητας και όχι με συντεχνιακή μεθόδευση των προνομιούχων των ΜΜΕ, τουτέστιν, ενιαίο ψηφοδέλτιο υποψηφίων χωρίς κομματική στήριξη ακόμα και στις βουλευτικές εκλογές καθώς η χώρα έχει ανάγκη από τους αξιότερους και όχι από πολίτες με προνόμιο κομματικού σωλήνα.
Επιδίωξή μιας κυρίαρχης πολιτικής δύναμης πρέπει να είναι η ενημέρωση των πολιτών, ώστε να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα, οι υπάρχουσες νομοτέλειες, οι περιορισμοί και οι δυνατότητες της χώρας. Να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα, να αποδεχθούν και να στηρίξουν τις επιβεβλημένες προσπάθειες. Να αλλάξουν οι νοοτροπίες ώστε οι πολίτες να μην ζουν σ' ένα μικρόκοσμο αποσυνδεδεμένο από τις παγκόσμιες εξελίξεις με τη φαντασίωση, ότι είναι σε θέση να αποφύγουν τις συνέπειες της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της παγκοσμιοποίησης, ότι μπορούν άκοπα και χωρίς συνέπειες να διαφωνούν και να επιβάλουν τη θέλησή τους. Η χώρα χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τα προβλήματά της και να ασχοληθεί ουσιαστικά με αυτά για να τα ξεπεράσει. Απαιτείται ρεαλισμός.
Είναι προφανές, ότι η άσκηση της εξουσίας δεν γίνεται προς όφελος του Λαού, αλλά προς όφελος οργανωμένων συμφερόντων και σε αυτό φέρουν ευθύνη τα πολιτικά πρόσωπα και όχι τα κόμματα.
Το επιχείρημα περί ακυβερνησίας είναι πρόφαση. Είναι απολύτως εφικτό να εκφράζεται η λαϊκή βούληση άμεσα, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα ακυβερνησίας, εφόσον υπάρξει μία γενναία αναθεώρηση του Συντάγματος και θεσμοθετηθούν τα εξής:
1. Να καθιερωθεί η απλή, άδολη και ανόθευτη αναλογική. Βεβαίως θα είναι καλό να θεσπιστούν κάποιοι περιορισμοί και συγκεκριμένα: α) Ένα ελάχιστο ποσοστό, που δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 3%, προκειμένου να αποφευχθεί η εκλογή καιροσκόπων που το μόνο προσόν που διαθέτουν είναι το χρήμα για την διαφήμιση. β) Συμμετοχή του κόμματος στο 1/3 τουλάχιστον των εκλογικών περιφερειών, για εθνικούς λόγους.
2. Κατάργηση κομματικών ψηφοδελτίων, θέσπιση νέου τρόπου εκλογής με ενιαίο ψηφοδέλτιο ανά εκλογική περιφέρεια με προαιρετική αναγραφή δίπλα από κάθε υποψήφιο της κομματικής του πολιτικής ομάδας, έμφαση στην προσωπικότητα και στην κοινωνική παρουσία και όχι στις κομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Τετραετής κλειστή θητεία για κάθε κυβέρνηση που θα εκλέγεται με υποχρέωση γνωστοποίησης ημερομηνίας εκλογών ένα έτος πριν τη λήξη της θητείας και υποχρέωση κατάρτισης ψηφοδελτίων μέσω προκριματικών εκλογών 3 μήνες πριν την εκλογική αναμέτρηση.
3. Μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 όπως προβλέπει το Σύνταγμα και έπειτα με την διαδικασία της Αναθεώρησης σε σώμα 144 βουλευτών με την παράλληλη θέσπιση 56 γερουσιαστών, οι οποίοι μαζί με τους βουλευτές θα αποτελούν το νομοθετικό όργανο της χώρας. Η σύνθεση και οι εξουσίες της Γερουσίας θα καθορίζονται στο Σύνταγμα. Κάθε εκλογική περιφέρεια της χώρας θα εκπροσωπείται από έναν ή μία γερουσιαστή, άσχετα με τον πληθυσμό. Οι γερουσιαστές θα έχουν κλιμακωτές πενταετείς θητείες. Η Γερουσία θα έχει πολλές αποκλειστικές εξουσίες που δεν δίδονται στην Βουλή, μεταξύ άλλων την συναίνεση ως προαπαιτούμενο στην επικύρωση και την συναίνεση ή την επιβεβαίωση διορισμών των μελών του υπουργικού συμβουλίου, των ανώτατων διευθυντών οργανισμών, άλλων εκτελεστικών επισήμων, των στρατιωτικών αξιωματούχων, ρυθμιστικούς αξιωματούχους, των πρέσβεων, και τον ουσιαστικό έλεγχο του πόθε έσχες όλων όσων φέρουν κυβερνητικό αξίωμα. Η Γερουσία φιλοδοξεί να είναι σώμα που θα επαναφέρει την αξιοπιστία στο πολιτικό σύστημα και θα εξασφαλίζει διαφάνεια και νομιμότητα εφόσον προκύπτει από πολιτικές εκλογές, εξαιτίας των μακρύτερων θητειών της, του μικρότερου μεγέθους, τις ταυτιζόμενες με τις εκλογικές περιφέρειες, οι οποίες μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει σε μια περισσότερο κολλεγιακή και λιγότερο κομματική νοοτροπία επιλογής από πλευράς των ψηφοφόρων.
4. Η προκύπτουσα Βουλή θα πρέπει να δώσει, με την υπάρχουσα ήδη διαδικασία, εντολή σε Πρωθυπουργό που θα προτείνει η απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής. Αν τούτο δεν είναι εφικτό, την εντολή παίρνει ο αρχηγός του σχετικώς πλειοψηφούντος κόμματος χωρίς να είναι απαραίτητη η ψήφος εμπιστοσύνης.
5. Ο Πρωθυπουργός προτείνει το Υπουργικό Συμβούλιο στην Βουλή και αυτή ψηφίζει η καταψηφίζει. Αν καταψηφίσει, υποχρεούται κάθε κόμμα να προτείνει Υπουργό. Όλες οι υποψηφιότητες ψηφίζονται σταδιακά, αποκλειομένης της υποψηφιότητας που πήρε τις λιγότερες ψήφους, έως ότου επικρατήσει μία.
6. Ανάλογη διαδικασία θα ισχύει και επί των προγραμματικών δηλώσεων και κάθε κόμμα θα υποχρεούται να θέτει στην κρίση την δική του πρόταση. Για κάθε τομέα του προγράμματος θα γίνεται χωριστή ψηφοφορία σταδιακά, έως ότου κάποια υπερψηφιστεί.
7. Η ίδια διαδικασία για την επιλογή των Υπουργών θα ισχύει και για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.
8. Η Κυβέρνηση μπορεί να υποβάλει στη Βουλή σχέδιο νόμου, καθώς και οποιοσδήποτε κομματικός σχηματισμός ή πέντε (5) τουλάχιστον βουλευτές. Η Βουλή είναι υποχρεωμένη είτε να ψηφίσει το νόμο είτε να τον τροποποιήσει. Όλοι οι βουλευτές υποχρεούνται να υποβάλλουν τις δικές του προτάσεις-τροποποιήσεις επί του κυβερνητικού νομοσχεδίου. Οι προτάσεις τίθενται συνολικά σε ψηφοφορία. Αυτή που λαμβάνει τις λιγότερες ψήφους, αποσύρεται και ψηφίζονται οι επόμενες, έως ότου μείνουν δύο και ψηφιστεί μία από αυτές.
9. Σε όλες τις ψηφοφορίες απαγορεύονται οι αποχές και τα λευκά (επί ποινή εκπτώσεως του βουλευτή). Η απουσία βουλευτή προσμετράται στις θετικές ψήφους, δηλαδή η ψηφοφορία θα είναι επί τριακοσίων βουλευτών πάντα.
10. Η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει το ψηφισμένο νόμο ή αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, άλλως να παραιτηθεί και να σχηματίσει κυβέρνηση το επόμενο πλειοψηφούν κόμμα. Η εξάντληση της τετραετίας θα είναι υποχρεωτική, επί ποινή εκπτώσεως και αποκλεισμού των βουλευτών από τις επόμενες εκλογές. Μετά την έκπτωση των βουλευτών την θέση τους θα την καταλαμβάνουν οι βουλευτές των λοιπών κομμάτων και πάλι αναλογικά.
11. Η ηγεσία των ανωτάτων Δικαστηρίων θα γίνεται από ένα εκλεκτορικό σώμα, που θα απαρτίζεται: α) από τους Προέδρους Εφετών του αναλόγου κλάδου της Δικαιοσύνης. β) Δικηγόρους παρ' Αρείω Πάγω από όλους τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, με 15ετή τουλάχιστον πείρα. Κάθε Σύλλογος θα κληρώνει από έναν έως πέντε από τους εγγεγραμμένους στα μητρώα του παρ' Αρείω Πάγω Δικηγόρους. γ) Καθηγητές πανεπιστημίων επί του σχετικού τομέα της Δικαιοσύνης, που δεν ασκούν δικηγορία. Θα κληρώνονται σε κάθε Τομέα Σχολής από δύο καθηγητές.
12. Πρόεδρος, Εισαγγελέας, αντιπρόεδροι και αντιεισαγγελείς θα εκλέγονται με εσωτερική ψηφοφορία.
13. Τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις καθίστανται εθελοντικές συσσωματώσεις πολιτών, και οι οικονομικοί πόροι τους ελέγχονται με πλήρη και υποχρεωτική διαφάνεια και με αυστηρό έλεγχο του «πόθεν έσχες». Κόμματα και πολιτικές οργανώσεις παύουν να αναγνωρίζονται ως αυτόνομοι πολιτειακοί θεσμοί με ιδιαίτερα προνόμια συμμετοχής στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο διάλογο .Παύει δια νόμου η κρατική οικονομική ενίσχυσή τους.
14. Θεσμικό πολιτειακό χαρακτήρα έχουν μόνο οι ενώσεις εν ενεργεία μελών του εθνικού κοινοβουλίου και των περιφερειακών συμβουλίων (και στο πλαίσιο αυτό δικαιούνται περιορισμένη οικονομική ενίσχυση για την κάλυψη συγκεκριμένων λειτουργικών δαπανών). Ανοιχτή δημόσια ενημέρωση για τις πηγές χρηματοδότησης κομμάτων και προσώπων (στα αμερικανικά πρότυπα κουπονιών).
15. Εξυγίανση του συνδικαλισμού και απεξάρτησή του από τη δημόσια διοίκηση. Ενίσχυση της ελευθερίας του συνδικαλίζεσθαι και εξωδιοικητική αναγνώριση των συνδικαλιστικών οργανώσεων ως φορέων εκπροσώπησης των εργαζομένων σε συλλογικές διαπραγματεύσεις (συμβάσεις εργασίας κλπ). Κατάργηση των ιδιαίτερων προνομίων συμμετοχής των συνδικαλιστικών οργάνων στη διοίκηση και όλων των άλλων λειτουργιών που καθιστούν τον συνδικαλισμό μέρος του πολιτικού συστήματος της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Το αποτέλεσμα αυτών των θεμελιωδών αλλαγών θα είναι τριπλό:
Η λαϊκή βούληση θα εκφράζεται με πολύ αμεσότερο και με υπεύθυνο τρόπο. Θα επιτευχθεί μεγαλύτερη ανεξαρτησία μεταξύ των τριών κρατικών λειτουργιών. Θα επικρατήσει, επιτέλους κλίμα συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και θα βρίσκουν κοινούς τόπους συνεννόησης.
Για ποιο λόγο η πολιτική τάξη, έξι χρόνια τώρα -αν όχι νωρίτερα- δεν συγκροτεί εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση; Το ίδιο με εμένα ρωτούν σχεδόν όλοι οι πολίτες. Είναι τόσο δύσκολο ή το πολιτικό προσωπικό που διοικεί τη χώρα είναι ανεπαρκές; Έννοιες όπως συναίνεση, υπερκομματικός χαρακτήρας και συνεργασία πρόσφατα άρχισαν να εφαρμόζονται από μερίδα του πολιτικού συστήματος.
Σχηματοποιώ τους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες.
Πρώτο: απουσία ικανής και εμπνευσμένης ηγετικής τάξης
Δεύτερο: «Ρηχότητα των δομών», κομμάτων, διοίκησης, πανεπιστημίων, «δεξαμενών σκέψης», επιχειρηματικής τάξης.
Τρίτο: «Το Σχέδιο είμαι Εγώ» λένε πρωθυπουργοί, υπουργοί, επιχειρηματίες.
Τέταρτο: Ο εθνικός πολιτικός βολονταρισμός υφίσταται τα όρια -οπωσδήποτε ρευστά- της πολυπλοκότητας, της αλληλεξάρτησης, της ολοκλήρωσης.
Και Πέμπτο θα σας απαντήσω με μια άγνωστη εξομολόγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου: Λέμε πως ο Τρικούπης ήταν σπάταλος, ο Δηληγιάννης δημαγωγός, ο Γεώργιος αδιάφορος, ο Κωνσταντίνος επιπόλαιος αλλά στο βάθος υπάρχει απουσία εμπεδωμένης ηγετικής αστικής τάξης.Το λέω ρητά. Το Εθνικό Σχέδιο δεν θα είναι ένα ουδέτερο τεχνοκρατικό χαρτί. Το νέο αναπτυξιακό πρότυπο σημαίνει μια νέα διάταξη δυνάμεων, μεταβολή των κινήτρων και της δομής συμφερόντων στην οικονομία και στην ίδια την επιχειρηματική τάξη, δηλαδή κάτι που προσκρούει στη «θρησκεία» του παλαιού "status quo", την οποία εκπροσωπεί, εκούσια ή ακούσια, ο καθιερωμένος βαθύτερος πυρήνας του πολιτικού, τεχνοκρατικού και επικοινωνιακού συστήματος βρέξει, χιονίσει, λιάσει.