Ο Mario Macilau ήταν μόνο δεκατεσσάρων ετών. Ζούσε στους δρόμους της Μαπούτο, της πρωτεύουσας της Μοζαμβίκης, μέχρι που έπιασε στα χέρια του μια φωτογραφική μηχανή. Ο 31χρονος πλέον Mario είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους φωτογράφους στον κόσμο, οργανώνοντας εκθέσεις σε διάφορες μητροπόλεις.
Όπως εξήγησε στο BBC, πάντα ονειρευόταν να γίνει δημοσιογράφος, όμως οι καθημερινές δυσκολίες τον έκαναν να βλέπει το μέλλον με φόβο και ανησυχία. Όταν ήταν επτά ετών ο πατέρας του μετακόμισε στην Νότια Αφρική για να βρει δουλειά. Καθώς ήταν ο πρωτότοκος γιος, άρχισε να πουλά τα μπισκότα της μητέρας του στους δρόμους, να πλένει αυτοκίνητα και να κουβαλά τα ψώνια των άλλων για να βγάλει τα προς το ζην. Πολλές φορές δεν γύριζε σπίτι, αλλά κοιμόταν στην αγορά μαζί με τους φίλους του. Η ζωή όμως στους δρόμους, ειδικά την νύχτα, ήταν επικίνδυνη.
«Δεν ήταν ασφαλές. Δεν είχαμε που να φυλάξουμε τα πράγματά μας, επομένως κλέβαμε ο ένας από τον άλλο. Απέκτησα κάποιες κακές συνήθειες, ακίνδυνη εγκληματική συμπεριφορά, όμως ήταν ζήτημα επιβίωσης. “Τρωγόμασταν” σαν τα σκυλιά», είπε στο BBC.
Παρόλο που ο ίδιος πήγαινε σποραδικά στο σχολείο, καθώς η μητέρα του αδυνατούσε να πληρώσει τα δίδακτρα, εκείνος διάβαζε βιβλία, ενώ κατάφερε να μάθει αγγλικά ως εθελοντής σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Όταν ήταν 14 ετών ο Mario δανείστηκε μια φωτογραφική μηχανή από ένα φίλο του. Άρχισε να παρατηρεί το περιβάλλον του και να αποτυπώνει στιγμιότυπα με πρωταγωνιστές τους πωλητές δρόμου και τους περαστικούς που πήγαιναν στις δουλειές τους. Όπως ο ίδιος ανέφερε, είχε στήσει το δικό του σκοτεινό θάλαμο όπου εμφάνιζε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
«Μάθαινα μόνος μου πως να κάνω κάποια πράγματα, έκανα εξάσκηση όπου μπορούσα, αλλά ήταν δύσκολο να πληρώνω για το φιλμ και τα χημικά».
Η αγαπημένη του φωτογραφία σύμφωνα με το BBC, ήταν εκείνη μιας γυναίκας που γυρνούσε στους δρόμους πουλώντας κασάβα. Η μέρα ήταν βροχερή και εκείνη είχε γυρισμένη την πλάτη στην κάμερα. Δυστυχώς, η φωτογραφία αυτή «αγνοείται, καθώς ο ίδιος σε αυτή την ηλικία δεν κρατούσε πορτοφόλιο.
«Το έκανα γιατί μου άρεσε. Δεν πίστευα πως θα έκανα καριέρα στην φωτογραφία».
Το 2007, σε ηλικία 23 ετών, ένας γνωστός του έδωσε μια κάμερα Nikon FM2 με αντάλλαγμα το κινητό του τηλέφωνο. Αυτό φυσικά δεν θα ευχαριστούσε την μητέρα του, γι' αυτό αναγκάστηκε να της πει ότι τον λήστεψαν. Την ίδια περίοδο εκείνος γνώρισε το διαδίκτυο.
Εκείνος με τους φίλους του συνήθιζαν να πηγαίνουν στην δημοτική βιβλιοθήκη και να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές. Εκεί έμαθε πως να φτιάξει το δικό του μπλογκ και σύντομα άρχισε να δημοσιεύει τα έργα του στις δικές του πλατφόρμες. Από εκείνη την στιγμή, άρχισε να δέχεται προσκλήσεις για να συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις.
Όπως ανέφερε στο BBC, ο ίδιος κατάφερε να λάβει μέρος σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής νέων στο Βανκούβερ. Εκεί επισκέφτηκε πολλές εκθέσεις και δίδαξε φωτογραφία σε ένα δημοτικό σχολείο. Την ίδια περίοδο κατάφερε μάλιστα να οργανώσει την δική του έκθεση φωτογραφίας.
Όταν επέστρεψε στην Μοζαμβίκη ο Mario αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την φωτογραφία. Κατάφερε να εργαστεί ως μεσάζοντας ξένων φωτογράφων που επισκέπτονταν την πατρίδα του και σταδιακά δεχόταν προσκλήσεις από Μουσεία και Γκαλερί στο Λονδίνο, τη Λισσαβόνα και άλλες πόλεις για να εκθέσει τα έργα του.
Επίκεντρο της δουλειάς του Mario είναι οι ομάδες του περιθωρίου. Έχει κάνει πρότζεκτ πάνω στους παράνομους μπλόγκερς της Νιγηρίας και τους εργάτες στα ορυχεία του Μπαγκλαντές.
«Ένα πρότζεκτ ξεκινά όταν βλέπεις κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις.
Το τελευταίο του πρότζεκτ ονομάζεται «Growing in Darkness» και αφορά στα παιδιά του Mαπούτο. Ο ίδιος ένιωσε έκπληκτος όταν γνώρισε αυτά τα παιδιά, τα οποία του επέτρεψαν να εισέλθει στο εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου κοιμούνται.
«Δεν είμαι φωτογράφος μόδας, δεν έχω στόχο να κάνω τους ανθρώπους να μοιάζουν λαμπεροί. Παρόλα αυτά κανείς δεν παραπονιέται για το πως εμφανίζεται στις φωτογραφίες», καταλήγει.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες του Mario στην επίσημη ιστοσελίδα του.