«Η αγνή προσφορά δεν διαφημίζεται, δεν βραβεύεται, δεν χρωματίζεται πολιτικά, δεν προσωποποιείται, δεν κερδοσκοπεί. Σημασία δεν έχει το πώς λέγεσαι, αλλά το τι προσφέρεις για να ανακουφίσεις τον συνάνθρωπό σου»
Το αγαπημένο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου μιλούσε για έναν τοίχο που είχε τη δική του ιστορία. Έκτοτε, κάθε τοίχος έχει να «διηγηθεί» μια ιστορία βγαλμένη από τις πράξεις των ανθρώπων. Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό, είναι μια μεγάλη αλήθεια για όλους εκείνους που μέσα από τις πράξεις, τις δράσεις και τις ενέργειές τους θέλουν να γράψουν τη δική τους ιστορία. Όταν μάλιστα αυτή, στοχεύει στην αφύπνιση κάθε μικρής ή μεγάλης κοινότητας ανθρώπων, τότε το μήνυμα που εκπέμπεται είναι όχι μόνο δυνατό, αλλά ταυτόχρονα παρήγορο και ωφέλιμο.
Ένα τέτοιο μήνυμα μεταδίδει από το 2016 μια ομάδα εθελοντών στην πόλη της Δράμας, που γράφει κάθε φορά και μια ξεχωριστή ιστορία πάνω σε έναν «Τοίχο Καλοσύνης». Αυτή είναι η επωνυμία της ομάδας των ανθρώπων, που σε αυτά τα επτά χρόνια λειτουργίας της, προσφέρει κάθε είδους βοήθεια σε συνάνθρωπους μας που έχουν ανάγκη και χρήζουν υποστήριξης και συμπαράστασης. Το σημαντικότερο είναι πως όλη αυτή η προσπάθεια γίνεται αθόρυβα, ανώνυμα και με πλήρη ανιδιοτέλεια.
Όπως εξηγεί η Ελευθερία, η υπεύθυνη επικοινωνίας της εθελοντικής ομάδας, τέσσερις είναι οι βασικές αρχές όλων των εθελοντών που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην ομάδα που λειτουργεί υπό τη νομική μορφή σωματείου: η ανωνυμία, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια και η ανθρωπιά. Η νεαρή εθελόντρια δεν θέλει να γίνει γνωστό το επώνυμό της καθώς, όπως εξηγεί, «η αγνή προσφορά δεν διαφημίζεται, δεν βραβεύεται, δεν χρωματίζεται πολιτικά, δεν προσωποποιείται, δεν κερδοσκοπεί. Σημασία λοιπόν δεν έχει το πώς λέγεσαι, αλλά το τι προσφέρεις για να ανακουφίσεις τον συνάνθρωπό σου».
Η Ελευθερία αναφέρει πως ο «Τοίχος της Καλοσύνης», ξεκίνησε ως ιδέα από τη Λάρισα, όταν μια ανάλογη εθελοντική ομάδα εκεί κάρφωσε ξύλινες κρεμάστρες πάνω σε τοίχους, σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου μπορούσε ο καθένας, ανώνυμα και αθόρυβα, ν’ αφήσει σακούλες με τρόφιμα, που θα μπορούσαν εξίσου αθόρυβα και ανώνυμα, να λάβουν άτομα που είχαν ανάγκη. Κάπως έτσι ξεκίνησε η δράση αυτή και στη Δράμα.