Σήμερα βρίσκομαι με το MyJobNow, την εταιρεία στην οποία εργάζομαι, σε μια μεγάλη έκθεση για τον τουρισμό και την εστίαση. Παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια στους διοργανωτές για τη δουλειά που έκαναν. Τα πράγματα κυλούσαν πολύ όμορφα και αρμονικά, γεγονός εντυπωσιακό δοθέντος του όγκου/των όγκων ανθρώπινης και υλικής πληροφορίας που έπρεπε να διαχειριστούν. Απ’ ότι φαίνεται γίνονται (και) κάποια ωραία πραγματάκια στη χώρα μας. Η HORECA κατάφερε να κάνει κάτι πραγματικά υπεράνθρωπο. Να φέρει στον ίδιο, γιγαντιαίο χώρο όλους τους μοντέρνους και πρωτοποριακούς παίκτες της εστίασης και του τουρισμού, να παρουσιάσουν οι τελευταίοι τα υψηλής ποιότητας προϊόντα τους, να τρέξει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα παράλληλων εκδηλώσεων, κατάμεστο με ενδιαφέρουσες ομιλίες από ικανότατους ομιλητές. Το ότι όλα αυτά συνέβησαν χωρίς την παραμικρή αρρυθμία στη ροή της έκθεσης, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Kudos HORECA!
Η παρουσία μας στην έκθεση είχε πολλές απαιτήσεις. Η δουλειά που είχα να κάνω εγώ, εκτός από την τεράστια πνευματική και συναισθηματική ενέργεια που είχε χρεία, είχε και μια εντελώς σωματική διάσταση. Σε πνευματικό/συναισθηματικό επίπεδο, ήταν απαραίτητο να συναναστραφώ εκατοντάδες ανθρώπους. Να τους μιλήσω, να κάνουμε πλάκα, να τους εξυπηρετήσω, να μιλήσουμε για τις ζωές μας, να τους παρουσιάσω ένα προϊόν, να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, να σχολιάσουμε τον χώρο στον οποίο βρισκόμαστε, να τους κάνω να νιώσουν άνετα για την επιλογή τους, να τους δώσω χρόνο και χώρο για να εκφραστούν, να σεβαστώ τις δυνάμεις και το χρόνο τους, να τους αφήσω στην ησυχία τους, να τους πω πού είναι η τουαλέτα, να τους προσφέρω σοκολατάκι, να τους φτιάξω καφέ, να τους δώσω πληροφορίες. Ως προς το μη δυαδικό κομμάτι αυτού που ονόμασα πνευματικό/συναισθηματικό επίπεδο, έπρεπε να φροντίζω για τη δική μου ψυχική ισορροπία. Έπρεπε να ξεκουράζω τον εαυτό μου όταν είχα περάσει πολλές ώρες ορθοστασίας, έπρεπε να τον συγχωρώ για τα λάθη που έκανα, έπρεπε να επανορθώνω για τα λάθη που έκανα, έπρεπε να αναθεωρώ τις προσεγγίσεις μου, έπρεπε να αξιολογώ τις πράξεις μου, έπρεπε να ρυθμίζω τη συναισθηματική μου κατάσταση, έπρεπε να επεξεργάζομαι ανά πάσα στιγμή έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών, έπρεπε να πηγαίνω στην τουαλέτα, έπρεπε να τρώω για να αντέξω την κούραση, έπρεπε να είμαι συμπεριφορικά, γνωσιακά και συναισθηματικά εύπλαστος, έπρεπε να αλλάζω τις προσεγγίσεις μου όταν αυτές αποτύγχαναν, έπρεπε να καταφέρνω οι αστοχίες και οι κακές εκτιμήσεις των άλλων να με αφήνουν ανεπηρέαστο, έπρεπε να στέκομαι συνεχώς ευθυτενής, με ένα χαμόγελο στο στόμα, να παραμένω εξυπηρετικός και ευδιάθετος, ακόμα και όταν ο οργανισμός μου μου έλεγε το αντίθετο. Έπρεπε να κάνω όλα τα παραπάνω, χωρίς να φοράω δεκάποντα τακούνια.
Οι παραπάνω σκέψεις μου γεννήθηκαν όταν, κυκλοφορώντας στους βοηθητικούς διαδρόμους της έκθεσης, έπεφτα πάνω σε εικόνες όπως αυτές που ακολουθούν, πολύ συχνά. Αυτές οι εικόνες μου πυροδότησαν συναισθήματα συμπάθειας, τρυφερότητας και προβληματισμού. Άρχισα να φαντασιώνομαι πώς μπορεί να νιώθει μία συνάνθρωπος, μία συμπολίτης όταν είναι υποχρεωμένη να κάνει μια τόσο απαιτητική δουλειά πάνω σε 10, 12 ή και 15 πόντους (ναι ναι, υπάρχουν επιχειρηματίες που βρίσκουν οκ το να έχουν την εργαζόμενη τους πάνω σε 15ποντα για 10 ώρες την ημέρα, για τέσσερις ημέρες. ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ)
Η έλλειψη σεβασμού και ενσυναίσθησης είναι το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί για την εν λόγω επιλογή ορισμένων επιχειρηματιών. Είναι απάνθρωπο, σεξιστικό, αντιανθρωπιστικό, βίαιο, αφελές, πρωτόγονο, συντηρητικό, μικροπρεπές, ντεμοντέ, αναχρονιστικό. Πριν από όλα αυτά (ή και μετά) είναι αναποτελεσματικό και, το σημαντικότερο, αντιδημοκρατικό.
Πριν περάσουμε στο βασικό πόιντ του άρθρου, το επιχείρημα περί αντιδημοκρατικότητας, καλό είναι να καταλάβουν οι επιχειρηματίες του χώρου ότι αυτή τους οι επιλογή μειώνει την αποδοτικότητα των εργαζομένων τους. Όταν πονάει το σώμα σου, πονάει και η ψυχή σου, όταν πονάει η ψυχή σου, δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου.
Αυτό είναι, ωστόσο, δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η αντιδημοκρατικότητα της πρακτικής αυτής. Γιατί είναι αυτή η επιλογή αντιδημοκρατική; Μα, γιατί δημιουργεί εντελώς αυθαίρετα και για τους εντελώς λάθος λόγους, μια διαβρωτική έμφυλη ιεραρχία στον χώρο εργασίας (όχι ότι υπάρχουν διαβρωτικές έμφυλες ιεραρχίες για σωστούς λόγους). Οι άντρες εργαζόμενοι κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να πονάει το σώμα τους. Οι γυναίκες εργαζόμενες πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους ενώ πονάει το σώμα τους.
Οι άντρες εργαζόμενοι δεν νιώθουν πόνο στους αστραγάλους τους, οι γυναίκες εργαζόμενες νιώθουν πόνο στους αστραγάλους τους. Οι άνδρες εργαζόμενοι δεν χρειάζεται να έχουν σέξι πόδια, οι γυναίκες εργαζόμενες υποχρεούνται να έχουν σέξι πόδια στη δουλειά τους. Οι άντρες εργαζόμενοι δεν χρειάζεται να βγαίνουν στους βοηθητικούς διαδρόμους της έκθεσης, να βγάλουν τα παπούτσια τους, και να τρίψουν τα πονεμένα τους πόδια επειδή υποφέρουν. Το ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τις γυναίκες συμπολίτες μας που υποφέρουν την ώρα που εργάζονται, είναι εντελώς λάθος, εντελώς αντιδημοκρατικό.
Κλείνοντας. Πώς θα μπορούσε να θεραπευτεί όλο αυτό; Όχι, δεν χρειάζεται να καταστρέψουμε τον καπιταλισμό για να γλιτώσουμε από αυτό το πρόβλημα. Να μια εντελώς πρακτική και απλή λύση για όλα αυτά. Μπορούμε να βάζουμε μια ρήτρα για τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε τέτοιες διοργανώσεις. Η ρήτρα αυτή θα μπορούσε να είναι ένας απλός, φλατ κανόνας. Απαγορεύεται οι εργαζόμενες να φοράνε τακούνια μεγαλύτερα των 5 πόντων. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η πρόταση ανοίγει πολλές και διαφορετικές συζητήσεις. Είναι μια εντελώς φιλελεύθερη πρόταση που λαμβάνει υπόψιν τα ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης που ανοίγει. Είμαι ανοικτός σε αυτή τη συζήτηση. Παρ’ όλα αυτά, με μια πρόχειρη εκτίμηση, λύνει πολλά περισσότερα προβλήματα από αυτά που προκαλεί.
ΥΓ. A. Το πόδι μου αν και δεν φορούσα παπούτσι με τακούνι έχει κάλο από την ορθοστασία.
Υ.Γ Β. Στο MyJobNow οι εργαζόμενες φορούσαν sneakers