Είναι δυνατόν να υπάρχουν συνεργεία αυτοκινήτων αποκλειστικά και μόνο για Ferrari; Ναι, στο Μονακό υπάρχουν. Όπως και πλούτος. Πολύ πλούτος, τόσος που κυριολεκτικά σε ζαλίζει. Ποτέ δεν ήμουν των υλικών πραγμάτων και κυρίως των ακριβών, αλλά ας είμαστε ειλικρινής, στο Μονακό μια μικρή ζήλια την νιώθεις. Ανθρώπινο νομίζω… Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο της επίσκεψης σου εκεί, βιώνεις μια παραμυθένια τελειότητα.
Το Μονακό είναι κατοικία 38.000 ατόμων, από τους οποίους ο ένας στους τρεις είναι εκατομμυριούχος. Με αυτό τον τρόπο, το μικροσκοπικό κράτος της Μεσογείου, βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας των κρατών με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα. Από το 1869 το πριγκιπάτο έχει ξεφορτωθεί εντελώς τον φόρο εισοδήματος για τους υπηκόους του, ενώ και οι εναπομείναντες φορολογικοί συντελεστές για εταιρείες και ιδιώτες είναι ιδιαίτερα χαμηλοί.
Εκτός όμως από την χαμηλή φορολόγηση το Μονακό προσελκύει τους πλούσιους με το lifestyle του. Ο συνδυασμός του καλού καιρού, της πολιτικής σταθερότητας και ενός ετήσιου προγράμματος εκδηλώσεων γεμάτο με διοργανώσεις, όπως το διάσημο Γκραν Πρι της πόλης ή το γειτονικό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών, αποδεικνύονται ιδιαίτερα δημοφιλής.
Ένα από τα διασημότερα καζίνο της Ευρώπης, είναι το Μόντε Κάρλο. Ο επισκέπτης που κατά 99% θα βρεθεί στην κοινή σάλα των τουριστών για να παίξει, εγώ απλά μπήκα, είδα και βγήκα, δεν θα αντικρίσει ποτέ τα… πολλών χρημάτων ήρθα τώρα να παίξω, τραπέζια του Καζίνο. Πολλοί στέκονται έξω από την επιβλητική του είσοδο για να φωτογραφηθούν. Οι πιο πολλοί όμως έχουν τις φωτογραφικές τους στραμμένες αλλού.
Έξω από το καζίνο υπάρχει ένα ιδιότυπο showroom πανάκριβων αυτοκινήτων. Μερικοί παρκαδόροι προσέχουν τις Ferrari, τις Lamborghini, τις Porsche, τις Rolls Royce και τις Maserati και μερικές δεκάδες τουρίστες ποζάρουν (ναι το έκανα και εγώ, πως να αντισταθώ άλλωστε) δίπλα στα ονειρεμένα αυτοκίνητα. Έτσι ζεις στο Μονακό. Ανάλαφρα, με την αίσθηση του πλούτου, ακόμη και όταν δεν τον έχεις, να σε διακατέχει.
Καθόμουν σε ένα από τα κεντρικά καφέ του Μονακό. Φορούσα στο λαιμό μου, τις πέρλες μου (φο μπιζού) και θυμάμαι το απαξιωτικό βλέμμα ενός μικρού κοριτσιού πάνω τους, που καθόταν στο απέναντι τραπέζι με τους γονείς του (όλοι ντυμένοι σε navy look, σαν να είχαν μόλις κατέβει από το γιοτ). Θα είναι άραγε η ζωή του παραμυθένια, σκεφτόμουν…
Αυτή η πόλη έχει οικοδομηθεί για πρίγκιπες, βασιλιάδες και λεφτάδες. Πάνω από όλα όμως έχει οικοδομηθεί για ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την χλιδή. Αλλά δεν είναι μόνο οι τιμές των σπιτιών που συντηρούν την αγορά real estate.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα πολυτελή γιοτ, που κατακλύζουν το διάσημο λιμάνι της πόλης. Αρκετές από τις εταιρείες real estate δημιουργούν λίστες με διαθέσιμα μεταχειρισμένα γιοτ πλάι σε αυτές με τα διαμερίσματα και τις βίλες. Την ίδια ζωή που ζουν τα πρότυπά τους, η οικογένεια των Grimaldi, εκεί ψηλά στον λόφο που βρίσκεται το παλάτι, θέλουν και οι κάτοικοι του Μονακό.
Μία πόλη που θα την ζήσεις διαφορετικά αν πας με το πορτοφόλι σου γεμάτο και πολύ διαφορετικά αν πας με το πορτοφόλι σου άδειο. Προσωπικά ικανοποιήθηκα με την αγορά ενός όμορφου φορέματος ZARA. Τα υπόλοιπα καταστήματα γνωστών οίκων μου ήταν απλησίαστα. Δεν βαριέσαι…
Ο μπαμπάς μου ως ναυπηγός μπορεί να μου φτιάξει ιστιοφόρο αν θέλω. Ωραία είναι τα Dior, αλλά μεγαλύτερη είναι η χαρά του να ταξιδεύεις. Άλλωστε σε μια στιγμή που ήθελα να διασχίσω έναν δρόμο στο Μονακό και να περάσω απέναντι, ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι με μια κόκκινη Ferrari, σταμάτησε, μου χαμογέλασε, με χαιρέτησε με μια εκλεπτυσμένη κίνηση του χεριού του και με άφησε να περάσω. Τι τζέντλεμαν… Είμαι πλούσια σε αναμνήσεις και εμπειρίες. Μου αρκεί.
Αναδημοσίευση από nikisreviews.gr