Αν κάτι διαχωρίζει την τέχνη από τις άλλες μορφές ενασχόλησης είναι ότι οι άνθρωποι βρίσκουν εκεί την αποδοχή που αποζητούν. Ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά εγκλείστους. Αυτό το άρθρο γράφτηκε με βάση τις αναμνήσεις των κρατουμένων-μαθητών του τμήματος των Αγγλικών που σε ρόλο ηθοποιού ανακάλυψαν δεξιότητες όπως αυτές της ομαδικότητας και της συνεργατικότητας και έκαναν την υπέρβαση να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους προετοιμάζοντας την παράσταση. Αλλά ας τους δώσουμε τον λόγο.
Διαβάστε επίσης
Πέρυσι, τέτοια εποχή, στο Κατάστημα Κράτησης Ναυπλίου…
ΚΩΣΤΑΣ Κ.: Φέτος δεν έχω πάρει μυρωδιά ότι έρχονται οι γιορτές και έχω εκπλαγεί βλέποντας το ημερολόγιο και συγκρίνοντας περσινά δρώμενα με φέτος. Κάνω γιορτές με τις περσινές αναμνήσεις.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Λ.: Σκέφτομαι πώς θα περάσουν τα απογεύματα. Τότε είχαμε κάτι να κάνουμε που μας έκανε να ξεφεύγουμε από την ρουτίνα. Εκείνες οι αναμνήσεις μού φέρνουν μια γλυκιά μελαγχολία τώρα στο κελί. Μού λείπουν τα όμορφα πράγματα που κάναμε στις πρόβες και πώς περιμέναμε να παίξουμε μπροστά στο κοινό. Που δεν ήταν τυχαίο! Από κάτω ήταν ο Διευθυντής, ο Εισαγγελέας, οι υπάλληλοι, άλλοι δάσκαλοι…Τώρα κάθε φορά που ακούω στην διαφήμιση το «We wish you a Merry Christmas», λέω ότι το ξέρω, γιατί το τραγουδήσαμε στο τέλος και αναπολώ τις στιγμές.
ΑΛΕΞΗΣ Μ.: Αυτή η παράσταση ήταν ένα μεγαλείο! Κάτι συναρπαστικό! Υπήρχαν μπερδεμένα συναισθήματα στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή μου. Δεν φανταζόμουν ότι μέσα στη φυλακή θα περνούσα όμορφα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να είμαι στενοχωρημένος με την κατάσταση που βίωνα. Ένιωθα ανακούφιση! Ήμουν φορτισμένος από αυτό που περνούσα. Αισθανόμουν ευχαρίστηση! Ήταν κάτι ανάμικτο. Βέβαια εκεί ανακάλυψα ότι διαθέτω υποκριτικό ταλέντο και σκοπεύω να το καλλιεργήσω.
ΒΑΣΙΛΗΣ Δ.: Όσο διαρκούσαν οι πρόβες δεν ζούσα στη φυλακή. Νόμιζα ότι πήγαινα κάπου αλλού να δουλέψω. Ανυπομονούσα να πάω εκεί. Ανέβαινα ηθικά και ψυχικά γιατί ήταν κάτι καινούργιο, δεν το είχα ξανακάνει. Κι άλλες ομάδες μας είχαν παρακαλέσει να ανεβάσουμε ένα έργο αλλά είχαμε αρνηθεί. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία! Μου άρεσε το χειροκρότημα! Μόνο στο νηπιαγωγείο θυμάμαι να με χειροκροτούν. Ξεπεράσαμε τα όριά μας και πιστέψαμε ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Θα μείνει βαθιά χαραγμένο μέσα μου!
ΑΝΤΩΝΗΣ Σ.: Ένας κλεισμένος άνθρωπος χωρίς την οικογένειά του κάνει γιορτές «μέσα» και ξεχνιέται από τους άλλους. Με το έργο , έσπασε η ρουτίνα. Αναρωτιόμουν αν θα τα κατάφερνα αλλά ήταν αρκετές οι πρόβες και το κατόρθωσα. Θέλαμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας γιατί κάποιοι είμαστε καλύτεροι από τους «έξω». Όταν τελειώναμε, επιστρέφαμε με καλύτερη ψυχολογία στο κελί μας σε σχέση με τους υπόλοιπους.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Μ.: Για μένα ήταν ψυχοθεραπεία. Είχα το πένθος του αδελφού μου κι όμως στις πρόβες ξεχνιόμουν. Δεν είχα ξαναπαίξει. Ήταν πολύ όμορφα! Στην αρχή, μου φαινόταν βουνό. Δεν ήξερα αγγλικά. Μετά γινόταν και πιο εύκολο. Ήταν κάτι μοναδικό!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ζ.: Δεν περίμενα να γινόταν κάτι τέτοιο εδώ μέσα. Έμαθα γρήγορα τον ρόλο μου γιατί τον έλεγα απ’ έξω στο κελί μου. Οι άλλοι με κοίταζαν κι ζήλευαν που δεν ήταν στη θέση μου. Έμαθα να συνεργάζομαι και να συντονίζομαι με τους υπόλοιπους.
ΚΛΕΑΝΘΗΣ Τ.: Θυμάμαι ότι την τελευταία μέρα από το άγχος μας τα πήγαμε χάλια στην πρόβα. Δεν έβλεπα φως! Τελικά μάλλον δουλεύουμε καλύτερα κάτω από πίεση! Οι πρόβες δεν μάς κούραζαν, όσες επαναλήψεις κι αν κάναμε. Είχαμε πεισμώσει να θυμόμαστε τα λόγια μας. Ήταν δύσκολο να τα καταγράψουμε. Ανυπομονούσαμε να τα προβάρουμε. Το τραγούδι με δυσκόλεψε να το μάθω απ’ έξω. Από τις καλύτερες εμπειρίες αυτή η παράσταση. Ξέφευγα, σκεφτόμουν άλλα, ταξίδευα!
ΚΕΛΙ Π.: Αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα καταφέρω. Ήταν δύσκολο! Το είδαμε σοβαρά από την αρχή. Ο συγκεκριμένος χώρος έδειχνε αλλιώς όταν μεταμορφωνόταν σε θέατρο, με τα σκηνικά, και την αυλαία. Θα ήθελα να το ξαναζήσω. Ήμουν ντροπαλός, μα με το έργο άλλαξα. Θα μου μείνει αξέχαστο!
Όλοι οι παραπάνω συντελεστές αυτής της παράστασης, ντυμένοι ομοιόμορφα στα μαύρα και προσθέτοντας άλλοτε ένα χρωματιστό σεντόνι, γκρι γάντια, βυσσινί κασκόλ ή ένα σκούφο, απέδωσαν, μαζί με την υπογράφουσα, τους 14 ρόλους του έργου. Για λίγο, ήταν μέρος του παραμυθιού. Ανήκαν σε ένα άλλο κόσμο όπου ανακάλυψαν έναν άλλο, άγνωστο εαυτό. Για εκείνους ποτέ δεν ετέθη στοίχημα. Ήξεραν πως ήθελαν πολύ να τα καταφέρουν. Να είναι οι επίλεκτοι. Και το πέτυχαν!