Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έμεινε στην ιστορία για τις μάχες χαρακωμάτων στο Δυτικό μέτωπο. Οι αντίπαλοι Γερμανοί και Αγγλογάλλοι ήταν στα χαρακώματά τους και κάθε τόσο έκαναν έφοδο ο ένας στον άλλο. Ότι κέρδιζαν την μία μέρα το έχαναν την επόμενη και το μόνο που έμενε ήταν τα εκατομμύρια νεκροί στο Βερντέν, στο Σομ και γενικά στα λασπωμένα πεδία μαχών του Δυτικού μετώπου.
Ένα αντίστοιχο σκηνικό προσπαθεί να διαμορφωθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή. Όπως πριν τρία χρόνια είχαμε τα χαρακώματα του «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» τώρα σκάβουμε τα χαρακώματα «ΣΥΡΙΖΑ – αντιΣΥΡΙΖΑ». Όλοι θα πρέπει να μπούμε ή στο ένα όρυγμα ή στο άλλο. Όποιος είναι ανάμεσα, μαύρο φίδι που τον έφαγε, θα τον κτυπάνε τα πυρά και των δύο μέσω των αντίστοιχων ΜΜΕ, μέχρι να διαλέξει μεριά…
Μετά από 10 χρόνια κρίσης θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει ότι η μάχη χαρακωμάτων στην πολιτική έχει ως θύμα της την ίδια την κοινωνία. Μπορεί να βολεύει τους επιτελείς των δύο στρατοπέδων, αλλά όχι τους στρατιώτες, δηλαδή την ίδια την κοινωνία. Ο χωρισμός σε στρατόπεδα και το κάψιμο κάθε γέφυρας υπαγορεύεται από την πόλωση που θρέφεται από τα δύο μεγάλα κόμματα με σκοπό να μην μείνει έδαφος για οτιδήποτε άλλο στο μεσαίο χώρο.
Είτε θα είσαι λοιπόν με τους «ψεύτες» ή με τους «κλέφτες» για να χρησιμοποιήσω την ορολογία των αντιπάλων. Και αυτό το γαϊτανάκι θα εντείνεται μέχρι τις εκλογές προσπαθώντας να φυγοκεντρήσει την κοινωνία. Η πόλωση όμως είναι ένα αυτοάνοσο πολιτικό νόσημα. Δεν μπορεί εύκολα να γιατρευτεί, γιατί επιτίθεται σε όσους προσπαθούν να το θεραπεύσουν. Αν όμως δεν αντιμετωπισθεί, θα φέρνει πάντα διχασμό και δυστυχώς, η μισή Ελλάδα δεν φτάνει για να βγει η χώρα από την κρίση. Χρειαζόμαστε τους περισσότερους και χωρίς συναινέσεις δεν μπορούμε να τους έχουμε.
Η λύση λοιπόν είναι να διαλέξουμε τον σωστό αντίπαλο. Ο βασικός αντίπαλος δεν είναι η άλλη παράταξη, αλλά τα προβλήματα της χώρας. Οι προτεινόμενες λύσεις από τον καθένα βέβαια διαφέρουν και πάνω σε αυτές πρέπει να δίνουμε τη μάχη και όχι στο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» ή, από την άλλη πλευρά, «ή θα τους φάτε ή θα σας φάμε». Να δίνουμε τη μάχη με επιχειρήματα και όχι συνθήματα, με ιδέες και προτάσεις και όχι με ιδεολογικά προτάγματα και ρεβανσισμούς.
Αυτό θα προσπαθήσει να κάνει το Κίνημα Αλλαγής αρνούμενο να μπει στο κάλπικο παιχνίδι της πόλωσης. Η αξιοπιστία της χώρας πατάει πάνω στην υπευθυνότητα και στην πολιτική σταθερότητα χωρίς τις εξαλλοσύνες του πρόσφατου παρελθόντος και τα διχαστικά δίπολα. Με σύγχρονες, ρεαλιστικές προτάσεις και όχι ξαναζεσταμένο φαγητό και λαϊκισμούς, έτσι ώστε να γίνει ελκυστικό στον ψηφοφόρο του προοδευτικού μεσαίου χώρου που έχει απογοητευτεί από τη συντηρητική στροφή της ΝΔ, αλλά και από την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η μάχη δεν είναι μια μάχη χαρακωμάτων. Είναι μια ανοικτή αντιπαράθεση με κριτική αλλά και προτάσεις όπως πρέπει να είναι μια εποικοδομητική, προγραμματική αντιπολίτευση σε αντίθεση με τη στείρα αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ το 2012-14 που φαίνεται να την έχει ζηλέψει τελευταία η ΝΔ. Δεν πρέπει δηλαδή να κατεβάσουμε τα μολύβια μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση, αλλά να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ότι διορθώνεται. Η ιστορία μας έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν, αλλά τα προβλήματα και οι παθογένειες μένουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι δεν δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε αυτοσκοπός να είναι η επίλυση των προβλημάτων και όχι η κατάληψη της εξουσίας. Και αυτό τα τελευταία δέκα χρόνια το έχουμε πληρώσει ακριβά…