Οι μέρες που ζούμε είναι ασφαλώς κάτι περισσότερο από δυσάρεστες. Η εθνική κατάθλιψη που περνάμε, υποχρεώνει τον γράφοντα να πει εξ’αρχής πως στο παρόν κείμενο δεν εκπροσωπεί κανέναν οργανισμό στον οποίον συμμετέχει. Πολλά πράγματα στο βίο μας δεν μπορούν να μπουν σε καρτεσιανά μεθοδολογίας ούτε βέβαια κάποιας θεωρίας. Ο άνθρωπος σαν τρισυπόστατο ον έχει να καλύψει και άλλες ανάγκες, πέραν από την τακτοποίηση της αλήθειας μέσω της επιστήμης. Η αλήθεια έλκεται και από άλλες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Οι «ψύχραιμοι» και «λογικοί» είναι πάμπολλοι και ο γράφων τους έχει εμπιστοσύνη και δε θα θελε να υπάρξει συνωστισμός «ψυχραιμίας». Παραμένουμε «ψύχραιμοι» 44 έτη τώρα σαν χώρα.
Το Σκοπιανό ως Ζήτημα είναι πέρα για πέρα παράλογο και επομένως, δεν προσφέρεται για κάποια επιστημονική ανάλυση. Το να επιθυμείς να προβείς σε εθνογένεση σκαρφαλώνοντας στην πλάτη άλλου έθνους, βαπτίζεται από αρκετούς «πολιτισμένους», «φιλελεύθερους» και «ανθρωπιστές» ως αυτοδιάθεση και δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Ανάγοντας αυτήν την τρικυμία εν κρανίω στο Ιδιωτικό Δίκαιο, η περιουσία όλων σας, μπορεί να μου ανήκει άπαξ και έτσι θέλω να ορίσω. Είναι θέμα ιδιοκτησίας αυτό. Τα έθνη και και τα κράτη άραγε, δεν έχουν ιδιοκτησία;
Ωδή στη χαρά από άπονους.
Ως γνωστόν η μονταζιέρα λειτουργεί εδώ και πολλούς μήνες αδιάλειπτα. Ο γράφων όπως και το 80%+ του ελληνικού λαού, θεωρείται «ευαίσθητος» ή «εθνικιστής» από τον πρωθυπουργό. Ο «αυτοπροσδιορισμός» και ο «ετεροπροσδιορισμός» αποτελούν μονοπώλια των «ελεύθερων» ανθρώπων, των «προοδευτικών» που για να αποδείξουν το πόσο «ανθρωπιστές» είναι, δημιούργησαν τετελεσμένο όχι μόνο για τη Μακεδονία, αλλά και για τη Θράκη και για την Ήπειρο. Εμείς από την πλευρά μας, ως «ευαίσθητοι» θα μπορούσαμε να τους πούμε εθνομηδενιστές, φίλους των παμπάλαιων βουλγαρικών και σοβιετικών σχεδίων, αρνητές Γενοκτονίας, θαυμαστές του σφαγέα Κεμάλ, ανέστιους, άοικους κτλ. Όμως δεν θα τους αποκαλέσουμε έτσι. Εμάς δε μας επιτρέπεται να γινόμαστε μέρος μιας διαπραγμάτευσης. Θα πρέπει λοιπόν τις μέρες που άπονοι άνθρωποι χαμογελούν και κάνουν μόστρα και γενέθλιο πάρτυ στον Κύριο Νίμιτς, την ώρα που όλοι οι «ευαίσθητοι» μοιρολογούν στα ελληνικά και κάποιοι άλλοι τρώνε χημικά –συν γυναιξί και τέκνοις» στις Πρέσπες. Επομένως θα τους χαρακτηρίσουμε ως άπονους...
Το ποιός δημιούργησε το «Μακεδονικό Ζήτημα» το γνωρίζουμε ιστορικά. Όπως γνωρίζουμε και τους γεωστρατηγικούς λόγους που υπαγόρευσαν τη δημιουργία του. Επίσης γνωρίζουμε ότι σε αυτό συμμετείχαν και ελληνόφωνοι. Ξέρετε, στην «Συμφωνία» κατά την οποία ο πρωθυπουργός μαζί με τον ομοϊδεάτη – Σκοπιανό ομόλογό του, η γλώσσα και η ταυτότητα είναι διαφορετικά από το όνομα που συμφωνήθηκε. Εμείς οι «ευαίσθητοι», εκείνοι που λειτουργούν με το θυμικό, εκείνοι που ανήκουμε στον όχλο (αυτά είναι τα λόγια της κυβέρνησης για τους πολίτες της) κοιτούμε την ιστορία. Όταν μελετάμε την ιστορία, είμαστε «προγονόπληκτοι». Όταν εκείνοι μιλούν για Καισαριανές, για Κιλελέρ, για Βάρκιζες κτλ από τη δική τους οπτική, τότε δεν είναι προγονόπληκτοι.
Δε θέλει ο πρωθυπουργός να κρυφτεί γιατί η ...χαρά δεν τον αφήνει!
«Δεν υπάρχει πατριδόμετρο, όλοι αγαπάμε την πατρίδα μας». Αυτός είναι ένας βασικός πυλώνας της προπαγάνδας που διαδίδεται εδώ και δεκαετίες. Με αυτόν τον τρόπο και έχοντας σύμμαχο την «ιστορικότητα», δημιουργήσαμε στην Ελλάδα βιβλία με «συνωστισμούς», ακούσαμε λαμπρούς ανθρώπους επιτροπών «σοφών» να λένε ότι δεν είχαμε και κάποια εθνική συνείδηση του 1821 κτλ. Κάθε ψέμα στην πολιτική, διψά για νομιμοποίηση.
Ο πρωθυπουργός έχει πάρει φόρα και έχει περάσει ομολογουμένως δύσκολα μέτρα στο δημοσιονομικό πρόγραμμα που υπέγραψε 3 έτη πριν. Επομένως θέλει να αποδείξει στη Γερμανία και στην Ευρώπη, που πλέον τον θεωρούν έναν ηγέτη με πραγματιστικό σκεπτικό, ότι πουθενά δε θα βρουν έναν άνθρωπο που είναι ικανός να αποξηράνει τις Πρέσπες και να της δώσει ως έδαφος αν χρειαστεί, για να «ολοκληρώσει το έργο του». Επιπρόσθετα, ξέρει πολύ καλά ότι η συμφωνία αυτή, δεν είναι ανάγκη να περάσει από το Ελληνικό Κοινοβούλιο ακόμη και αν περάσει από τα Σκόπια. Έτσι δημιουργεί ένα τετελεσμένο πίεσης από την Ε.Ε προς την όποια νέα ελληνική κυβέρνηση προκύψει. Αυτό όπως γνωρίζετε, δεν μπαίνει στο «πατριδόμετρο» είναι μια πατριωτική σκέψη καθώς σύμφωνα με το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, μπορεί και ένα κόμμα ή μια πολιτική επιβίωση κάποιου να θεωρείται «πατριωτισμός». Όλα σχετικά είναι! Μπορείς να είσαι το ίδιο πατριώτης με κάποιον που 353.000 Πόντιους που εξοντώθηκαν τους πλαισιώνει με τον όρο «Γενοκτονία» με έναν που το θεωρεί «ψέμα» ή με κάποιον που δε δίνει δεκάρα για την εξόντωση Ελλήνων από τον Κεμάλ Ατατούρκ;
Πολλοί πολίτες αποκαλούν τον πρωθυπουργό «προδότη». Εμείς οι ευαίσθητοι δε θα τον αποκαλέσουμε έτσι. Το μόνο σίγουρο είναι πως τζογάρει πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα καλείται να επιλύσει προκειμένου να πάρει το χρέος και να διαφυλάξει επόμενη μέρα στην ελληνική πολιτική ζωή. Με βάση τα παραπάνω, ο πρωθυπουργός έχει πολλούς λόγους να χαίρεται και να το δείχνει στις Πρέσπες, άλλωστε δάκρυα δε γινόταν να έχει, τα χημικά ερρίφθησαν μακριά από το σημείο που γινόταν το πάρτυ. Το να μην καταλαβαίνει ο «όχλος» (μέσα και ο γράφων) την αξία και τη σημασία της συμφωνίας αυτής, το πώς αυτή συνδέεται με το σιδηροδρομικό δίκτυο το διαβαλκανικό και πώς ένα όνομα θα δώσει ώθηση στο να γίνει η περιοχή Las Vegas, δεν γίνεται να τον απασχολεί. Μπόρεσε επομένως να μιλήσει για το «δελτίο καιρού» 26 ετών και για το κρύο που έλαβε τέλος καθώς η Ιστορία είχε την πρόνοια να φέρει «ελέω Θεού» εκείνον και τον «διαλλακτικό» ομοϊδεάτη και φίλο του, «Ζόραν» να φέρουν καλοκαίρι.
Πέραν λοιπόν από τις μουσικές προτιμήσεις του πρωθυπουργού, τις οποίες αναφέρει πάντα όταν ασχολείται με κάποια γραβάτα, όπως τότε με τον Κύριο Ρέντσι που του προσέφερε μελωδίες της Magna Grecia και τις χωρίς αμφιβολία, στιχουργικές του ικανότητες, (έχει δημιουργήσει τη συλλογή «Κάτσε καλά Γεράσιμε») με ποιο ουσιώδες ζήτημα οφείλουμε να ασχολούμαστε; Με ένα ερώτημα. Αξίζει η Ελλάδα να χρεωθεί αδιαλλαξία για τη Μακεδονία αν το φέρει έτσι η διαδικασία επίλυσης; Αυτό το ερώτημα είναι το αποτέλεσμα του τζόγου που έλαβε χώρα εδώ και μήνες. Βεβαίως αξίζει και επιβάλλεται. Τα εδάφη στις διεθνείς σχέσεις, όπως και τα σύνορα, είναι πραγματικά και όχι αφηγήματα που «μοδάτες» θεωρίες επιθυμούν. Γιατί είναι πραγματικά; Γιατί προέκυψαν από πολέμους και από πραγματικά γεγονότα. Τα διαμόρφωσαν υλικές βάσεις ισχύος και διαπραγματεύσεις. Η συμφωνία που προέκυψε είναι κακοφτιαγμένη, αυτοαναιρούμενη, προσβολή στη Λογική και έχει τη μορφή του κατεπείγοντος. Υπάρχουν και ελαφρυντικά για αυτό το 20σέλιδο καθώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός έμμεσα δικαιολόγησε τον Κύριο Κοτζιά, λέγοντας πως αντιμετώπιζε και ένα σημαντικό οικογενειακό πρόβλημα.
Η Διπλωματική Ιστορία, είναι η βιογραφία των εθνών. Κάποτε ο Σωκράτης είπε πως αν ο άνθρωπος δεν εξετάζει και δεν αξιολογεί τον βίο του, δεν μπορεί να ζήσει. Το ότι κάποιοι δεν έχουν βίο να εξετάσουν και να αποτιμήσουν, δεν καθιστά εμάς «ευαίσθητους» ή «εθνικιστές». Η γεωστρατηγική αξία της Βόρειας Ελλάδας και η σύνδεση Ιονίου-Αιγαίου, είναι εκείνη που κράτησε τον Ελληνισμό σε περίοπτη θέση. Δεν είναι λοιπόν θέμα ευαισθησίας. Όπως δεν είναι «αλυτρωτισμός» το «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Είναι μια ταυτολογία. Μια διαπίστωση είναι και τίποτε παραπάνω.