Οι τρόποι με τους οποίους η Δύση πρέπει να αντιμετωπίσει τον Ρώσο πρόεδρο, Βλάντιμιρ Πούτιν, και τη διαφαινόμενη στρατηγική αποσταθεροποίησης της Δύσης την οποία ακολουθεί, αποτελούν το θέμα δημοσιεύματος του Politico- καρπού συζητήσεων που έγιναν, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο του Politico Cabinet, διατλαντικού δημοσιογραφικού εγχειρήματος από τις αίθουσες σύνταξης του Politico σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι η Ρωσία είναι μόνο μία από μια σειρά εντεινόμενων απειλών προς τη Δύση, ωστόσο υπογράμμισαν πως αποτελεί ιδιαίτερα σημαντική γεωπολιτική απειλή, καθώς πρακτικά φαίνεται να έχει κηρύξει πολιτικό πόλεμο στη Δύση.
Μεταξύ των συμπερασμάτων στα οποία κατέληξαν οι συμμετέχοντες ήταν τα εξής:
-Η Ουκρανία αποτελεί κομβικό σημείο στην αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, καθώς για τη Ρωσία και τον Πούτιν το αν η χώρα να καταφέρει να ενσωματωθεί στην Ευρώπη ή αν θα γίνει «υποτελής» στη Ρωσία αποτελεί ζήτημα υπαρξιακής φύσης.
-Η κυριαρχία του Πούτιν στη Ρωσία είναι περισσότερο εύθραυστη από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, σε μεγάλο βαθμό λόγω των δυτικών κυρώσεων και της εξάρτησης της ρωσικής οικονομίας από τα ορυκτά καύσιμα, καθώς οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονται πολύ χαμηλά.
-Οι ΗΠΑ δεν λειτουργούν ως «επικεφαλής του ελεύθερου κόσμου», κάτι που αποτελεί πρόβλημα, καθώς τόσο το ΝΑΤΟ όσο και ο ΟΗΕ σχεδιάστηκαν με βάση την αρχή της αμερικανικής ηγεσίας.
-Η Ρωσία κερδίζει στο μέτωπο του κυβερνοπολέμου.
-Είναι ασαφές ακόμα ποιοι έχουν την επίβλεψη στον τομέα της κυβερνοασφάλειας.
-Η ρωσική προπαγάνδα κερδίζει στο μέτωπο του πληροφοριακού πολέμου, προκαλώντας αναταραχή στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Οι επτά τρόποι αντιμετώπισης
Οι συμμετέχοντες κατέληξαν στα εξής επτά συμπεράσματα όσον αφορά στο τι πρέπει να γίνει προς ανάσχεση της Ρωσίας:
1. Η Ουκρανία- τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι της- να παραμείνει εκτός της κυριαρχίας του Πούτιν (ακόμα και αν τμήματα της χώρας, όπως η Κριμαία, παραμείνουν σε ρωσικά χέρια). Μία εξευρωπαϊσμένη Ουκρανία θεωρείται πως θα έπληττε τον Πούτιν στο εσωτερικό της Ρωσίας, καθώς θα προκαλούσε αμφισβήτησή του: Γιατί να λειτουργεί έτσι το ρωσικό κράτος τη στιγμή που μια τόσο «κοντινή» χώρα όπως η Ουκρανία κατάφερε να δυτικοποιηθεί;
2. Να δοθεί στην Ουκρανία κάποιο status στην ΕΕ- όχι ως πλήρες μέλος, καθώς υπάρχει ακόμα δρόμος, ωστόσο κάποιος προσδιορισμός ως «συνεταίρου» θα βοηθούσε, υποδεικνύοντας τη δέσμευση της ΕΕ και ενισχύοντας τους φιλοευρωπαϊστές.
3. Συνέχιση της άσκησης πίεσης στη Ρωσία μέσω κυρώσεων, καθώς πλήττουν την οικονομία του, αυξάνοντας το κόστος των προσπαθειών του για αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας.
4. Μάρτιος 2018: Θεωρείται βέβαιο πως ο Πούτιν θα επανεκλεγεί πρόεδρος, ωστόσο θα βρεθεί ενώπιον μιας σειράς στρατηγικών επιλογών, όπως ο εκμοντερνισμός της οικονομίας της χώρας (με σκοπό τη μείωση της εξάρτησης από το πετρέλαιο και τα ορυχεία). Το «παράθυρο» για αυτό θα είναι η έναρξη της νέας του θητείας, οπότε και η Δύση θα έπρεπε να αναζητά σημάδια για το εάν ο Ρώσος πρόεδρος επιθυμεί μια νέα, διαφορετική σχέση (κάτι που θα διαφαινόταν πιθανώς από μια επιλογή κάποιου εκσυγχρονιστή ως πρωθυπουργού).
5. Οι δυτικές κυβερνήσεις πρέπει να συνεργάζονται πιο στενά με τον ιδιωτικό τομέα σε τομείς όπως η κυβερνοασφάλεια.
6. Καλύτερα μέτρα και πολιτική όσον αφορά στον τομέα της κυβερνοασφάλειας, ή αλλιώς, της «υγιεινής» στον κυβερνοχώρο, με μέριμνα για την ενημέρωση του κοινού από τις κυβερνήσεις.
7. Αντιμετώπιση του ρωσικού πληροφοριακού πολέμου από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με περισσότερη πληροφόρηση- και έκθεση της προπαγάνδας και των μέσων της.
Τα κακά σενάρια
Μεταξύ των κακών σεναρίων περί των απειλών προς την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, οι συμμετέχοντες υπέδειξαν τον κίνδυνο κάποιας λανθασμένης εκτίμησης, η έλλειψη πολιτικής αυτοπεποίθησης στη Δύση, ο κίνδυνος της απώλειας εμπιστοσύνης μεταξύ των χωρών της Δύσης και ο φόβος ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα φέρει οπισθοδρόμηση σε πολλούς τομείς όπου σημειώθηκε σημαντική πρόοδος μέσα στα τελευταία 50 χρόνια.